Niet nog een keer dat debiele slijmlied

Ooit zei ik tegen iemand dat ik nooit (NOOIT) K3 mijn huis zou binnenlaten. Diegene had toen treurig zijn hoofd geschud. Nu was diegene al niet echt een stukje levensvreugd, maar hiermee had ik écht een snaar geraakt. Hij kon er helemaal niet tegen, zuchtte hij, al die klotemuziek. Hij kon nooit zijn eigen muziek draaien, dan kreeg zijn dochter een woedeaanval. Pas zag ik hem weer lopen, hij was helemaal grijs geworden en zag en nog vermoeider en treuriger uit. Vast door al die kutmuziek.

Uiteindelijk kan niemand de slechte muziek in een huishouden met kinderen tegenhouden, aangezien Kinderen voor Kinderen tegenwoordig ook in de categorie 'slechte muziek' valt, als je 't mij vraagt. In tegenstelling tot de Kinderen voor Kinderen van de jaren tachtig en negentig. Die beschouw ik als goede muziek, als leuke en intelligente kinderliedjes die ik nu nog steeds prima aan kan horen. Maar misschien zijn liedjes als Make-up en Eén been op de stoep wel jeugdsentiment en ergerden mijn ouders zich er in mijn tijd ook aan. In de auto lossen wij zulke problemen hier meestal op door alle inzittenden van de auto om de beurt een liedje te laten kiezen. En elk liedje mag maar één keer.'Welke K3 wil je?''10.000 luchtballonnen,' zegt de dochter.'Dit is net The Riddle van Nik Kershwaw,' zeg ik, als het nummer bijna is afgelopen.'Wat zeg je?' roept de dochter.Ik zet The Riddle aan. De dochter zegt dat ze er niks aan vindt. Daarna draaien we weer K3.'Wist je trouwens dat de muziek van K3 wordt geschreven door Miguel van Even tot hier, en dat die weer met Mega Mindy is getrouwd?'

'Is Mega Mindy niet meer op Toby?!' roept de dochter geschokt vanaf de achterbank.'Laat maar,' zeg ik.Het is druk op de weg, dus de dochter heeft geluk en mag nu aan één stuk K3 luisteren. Na een uurtje vraagt ze, geheel tegen het patroon in, wat ik zou willen horen. Mijn eerste ingeving na alle suikerzoete liedjes is Fuck the pain away van Peaches, maar bij nader inzien wordt het toch maar iets van Sia.Later op de dag, als we eenmaal thuis zijn en ik sta te koken en de dochter aan het tekenen is, hoor ik haar The Riddle neuriën en niet 10.000 Luchtballonnen. Kijk. Zo komen we ergens. Misschien moet ik dat Stukje Levensvreugd maar even mailen, dat er hoop is.

Hanneke Hendrix (42) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (5) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.