Anna Karolina #219: Het onvermijdelijke gebeurt

Ik zie hoe zijn blik verandert. Zonet was hij nog mijn Sebastiaan, mijn liefde, mijn toekomst. En binnen een enkele seconde is hij een vreemde. Een persoon die zich ongemakkelijk voelt in mijn aanwezigheid. Die zich geen raad weet, met wat te doen. Maar ik heb hem nodig. Juist nu. 

'Kijk me aan, Sebastiaan.'

Hij laat zijn hoofd hangen en beantwoordt niet aan mijn verzoek. In stilte staat ‘ie op, geeft me een ijskoude knuffel en loopt de trap af. Ik ga door met snikken en krijg geen lucht. Maar ik heb geen spijt. Dit moest gebeuren. Ik sla de armen om mijn buik heen en blijf huilen tot er geen traan meer over is. Ik ben de baby kwijt, en waarschijnlijk nu ook hem. 

Lees ook: Anna Karolina #218: 'Waarom voelt dit anders?'

Het blijft muisstil beneden. De kwelling van zijn stilte maakt me gek. Ik heb de deur niet horen slaan, dus hij moet nog binnen zijn. Ik kan de spanning niet meer aan. Langzaam loop ik de trap af naar beneden. Wat ik daar aantref, is het meest pijnlijke beeld ooit. Sebastiaan zit teneergeslagen op de bank. Het is er donker, hij heeft de rolluiken naar beneden gedaan. Voor hem staat een halfvolle fles whisky en een asbak. Zijn gemillimeterde kop hangt naar beneden en ik zie dat hij totaal van de wereld is. 

'Het spijt me zo. Sebastiaan. Het spijt me zo.'

'Waar heb jij nou spijt van? Dit is toch niet jouw schuld.'

'Ja, maar als ik...'

'Ja maar, ja maar, Anna dit heeft toch helemaal geen zin. We hebben verloren. Het is voorbij.'

'Wat bedoel je nou? Je praat wartaal. We zijn het kindje verloren, dat is vreselijk. En geloof me, ik voel de pijn als geen ander. Maar niks is voorbij. Ik heb je nodig. Ik heb je kracht nodig. Anders red ik het niet, echt niet. Je moet me helpen. Alsjeblieft, je moet me helpen.'

Ik pak zijn armen en probeer ze om me heen te slaan, maar ze hangen als slappe stukken vlees langs zijn lijf. Alsof al het leven eruit gelopen is.

'Sebastiaan, kap hiermee. Heb je enig idee hoe dit voor mij voelt?'

'Nee Anna, jij moet ophouden. Jij hebt dit voor me verborgen gehouden. Voor zover ik het begrijp was je van plan om weer zwanger te raken en me totaal niet in te lichten over deze tragedie. Of wil je zeggen dat ik het mis heb en alles verkeerd begrijp?'

'Even Sebastiaan, even dacht ik dat ik het kon. Ik was bang. Ik was vreselijk bang om jou te verliezen. Maar ik kon niet tegen je liegen. Ik kon het niet verzwijgen. Je moet me geloven. Damir...Sebastiaan, alsjeblieft.'

Lees ook: Anna Karolina #217: 'Anna krijgt haar zin'

'Ik weet niet meer wie je bent. Ik moet hier weg. Je kan hier blijven om aan te sterken. Laat me voorlopig met rust. Dit kan ik niet zomaar vergeten, Anna.'

Hij brengt zijn slappe lijf in beweging en staat wankel op.

'Ik kan jou toch niet in deze toestand laten gaan. Doe me dit niet aan.'

'Dit heb jij ons aangedaan, Anna. Als jij de waarheid had gesproken en eerlijk was geweest, dan hadden we dit verdriet samen kunnen delen. Ik dacht dat jij de enige oprechte persoon was in mijn leven, maar je bent net zo erg als ieder ander. Dat liegen, bedriegen, achter mijn rug om. Hoe denk je dat dat voelt?'

'Maar ik hou van je. Ik hou van je.'

'Je houdt van Damir, en weet je wat mijn allerliefste, Damir bestaat niet.'

De pijn na de operatie, haalt het niet bij de pijn die ik nu voel. Mijn hart wordt levend uit mijn ribben getrokken, op de grond gesmeten en gespietst met een bot stuk hout. Ik hap naar adem, maar heb er geen controle meer over. Dit mag nu niet gebeuren, dit kan niet.

Wordt vervolgd.