Ik heb nog nooit een ontevreden kijkende vuilnisman gezien

Laatst zag ik een postbode door de straat fietsen. Ik was jaloers op haar. Op haar vrijheid en op haar oranje fietstas. Al mijn werk doe ik aan de keukentafel. De keukentafel is mijn wereld. Ik denk dat ik een goede postbode zou zijn. Van papier en letters gaat mijn hart sneller kloppen, en ik ben niet bang voor de herfst of winter. Wind tegen staat mij niet tegen en ik vind het fijn als de koude regendruppels in mijn gezicht vallen en zich in mijn baard nestelen.

Ik zou ook een goede boswachter zijn. Misschien wel de beste boswachter ooit. Donkergroen en modderbruin staan mij sowieso beter dan postbodejas-oranje. Dieren maken me gelukkig. Als klein kind bewaarde ik insecten in lege cassettehoesjes. Ik gaf de beestjes namen en voerde ze de sappigste blaadjes. Met mensen ben ik nooit echt goed geweest, maar dieren begrijp ik. Het lijkt mij heerlijk om boswachter te zijn. Om op te staan, naar een bos te fietsen en om een steen op te tillen. Dat is wat ik de hele dag zou doen. Stenen optillen. Dat is namelijk ook wat ik doe als ik schrijf. Ik til stenen op en wil de dingen zien die niet gezien willen worden. De dingen die helemaal niet gezien willen worden, zijn meestal de mooiste dingen.

Vuilnisman lijkt me ook een wonderschoon beroep. Ik heb nog nooit een ontevreden kijkende vuilnisman of -vrouw gezien. Vanochtend keek ik rustig toe hoe twee vuilnismannen zeventien zakken door de lucht gooiden. Het waren echt zeventien zakken. Ik heb ze geteld. De mannen waren de vuilniswagen aan het voeren. Dat is wat vuilnismannen doen. Ze voeren de wagen die alles lust, maar ze weten wat zijn lievelingskostje is. Alles wat donkergrijs is en lekt. En als ze de wagen blijven verwennen, mogen ze voor altijd op zijn rug meevliegen.

Mijn vrouw denkt dat ik het goed zou doen in de reclamewereld, maar ik ben gewoon even klaar met het op mijn billen zitten en dingen verzinnen. Soms heb ik echt medelijden met mijn billen. De billen van een schrijver hebben geen mooi leven. Terwijl ik werelden creëer, ziet mijn achterwerk enkel uitzichtloosheid.

Misschien moet ik parttime boswachter worden. Ik zou het best kunnen. Dat ik door een bos loop en zeldzame paddenstoelen aan het tellen ben. En dat een reus dan plotseling een steen optilt en mij ziet. 'Wat ben je aan het doen, kleintje?' vraagt de reus. 'Ik ben paddenstoelen aan het tellen, meneer de reus.' 'Waarom?' 'Ik weet het niet, maar ik ben nog nooit zo gelukkig geweest.' Heel voorzichtig legt de reus de steen weer terug op zijn plaats. Ik ben de tel kwijt, maar dat maakt niet uit. De zeldzame paddenstoelen zijn nog steeds zeldzaam. Ik begin gewoon opnieuw met tellen.