Zelfs als hij in havo 3 met zijn schoolband optreedt, kan ik nog iets roepen als: 'Och, kijk nou, mijn eerste baby.' Voor de grap natuurlijk, of misschien niet, want hij is nou eenmaal mijn eerste baby. Maakt geen hol uit hoe oud hij inmiddels is. En eerlijk is eerlijk: Bob zit voor mijn gevoel soms écht nog een beetje op de babygrens. Hij is zes, maar soms zijn ze dan ook nog gewoon heel klein. Laat het hem niet horen.

'De tijd vliegt, als ze klein zijn,' hoor je weleens, maar dat heb ik niet extreem gehad met Bobby. Toen hij twee jaar was begon namelijk de covid-periode. Dat was natuurlijk verschrikkelijk voor de wereld, maar als ik toch iets positiefs mag melden erover, was dat de tijd thuis, met de kinderen. Ik heb Bob zo intens beleefd in die periode. Ik maakte mijn kind 24/7 mee. Heel anders dan bij James op die leeftijd. Bij hem vind ik soms dat ik niet genoeg genoten heb van zijn klein-zijn. Ik was toen zelf natuurlijk veel jonger en werkte ook nog in het theater, waardoor ik vaak 's avonds en in het weekend weg van huis was. De tijd raasde voorbij, en voor ik het wist ging hij naar school. 

Ik denk dat dit ook de grootste reden was dat ik destijds stopte met theater: ik wilde mijn zoon iedere avond in bed leggen en uit school halen. Twee van de beste keuzes die ik ooit heb gemaakt in mijn leven als ouder zijn stoppen met theater én met werken in Duitsland. Ze kwamen met een prachtig aanbod, maar toen ik thuiskwam van Schiphol en ik die twee in bed zag liggen, voelde ik zo sterk: dit is het me niet waard, mijn familie is het allerbelangrijkste voor me. Ik kan hier prachtige dingen maken, en ik ga alleen nog maar in het buitenland werken als het kort is, en het liefste ga ik 's avonds terug naar huis. Maar overall is tv-werk een stuk beter te combineren met thuis dan theater.

Ik heb echt zo veel zin in de periode die nu aanbreekt. James gaat naar havo 4 en Bobby naar groep 3. De afgelopen jaren met Bob waren prachtig, maar ik vind het ook zo leuk voor hem dat hij nu bijvoorbeeld gaat leren lezen en schrijven. Dat we nog meer met elkaar kunnen kletsen. En dat ik weer meer met Marco kan praten omdat ik tijdens het eten niet meer een kleintje hoef te voeren. En eerlijk is eerlijk: ik vind het ook heerlijk dat ik weer tijd heb om een boek te lezen, zonder dat ik met één oog een baby of peuter in de gaten moet houden. En dat we weer kunnen slapen. Een héle nacht. 

Och jongens, dat slapen. Ik denk dat je dat pas gaat waarderen als je kinderen hebt en het niet meer vanzelfsprekend is. En natuurlijk gaan we er nog ontelbare keren uit moeten om ze te troosten na een nachtmerrie, om het zweet van hun koortshoofden te vegen, omdat ze hun bed nat hebben geplast, of in James zijn geval over een tijd, omdat hij het heeft ondergekotst, maar er zullen veel nachten zijn dat we weer gewoon doorslapen. Heerlijk.

Het is het afsluiten van een periode, en ik kijk er enorm naar uit. De fantastische oppas van Bobby is gestopt. Maar eerlijkheidshalve zeg ik erbij dat we elkaar nog steeds zo nu en dan opzoeken, want we blijven altijd aan elkaar verbonden. En het mooiste is: de jonge vrouw die mijn baby verzorgde, heeft nu zelf een wolk van een zoon. Precies zoals het hoort te gaan. The circle of life. Het waren prachtige jaren, en oh baby, wat verheug ik me op wat er allemaal nog komt.

Deze gloednieuwe editorial van Chantal staat te pronken in &C's tweede Oh Baby! editie van dit jaar, die vanaf woensdag 7 augustus in de winkels ligt, of scoor 'm snel hier: