Ik liep in de tv-studio en hoorde ineens een enorm geschreeuw

Wat bezielt je in vredesnaam om zo te reageren? Je kunt toch op een nette manier aan haar vragen of ze meer afstand wil nemen? Toen andere collega's en ik dat zeiden, wist diegene niet meer wat te zeggen en gaf ons gelijk. Excuses tegen het meisje van de redactie volgden meteen. Opgelost.

Maar woest word ik daarvan, van mensen die om niks totaal uit hun plaat gaan tegen een ander. En vooral van mensen die hiërarchie misbruiken, of beter gezegd: verkeerd zien. Ik heb geen moeite met leidinggevenden of voor een baas werken. Dat doe ik al mijn hele werkende leven. Maar macht uitoefenen op een verkeerde manier is hartstikke fout. Ze voelen zich verheven boven een ander.

Mensen moeten zich realiseren dat je als mens gelijkwaardig bent, ongeacht je functie. Een cameraman, geluidsjongen of kleedster, iedereen heeft zijn of haar taak in een bedrijf. Natuurlijk kun je ruzie hebben met een collega of baas, je kunt ontzettend balen van wat iemand doet of juist heeft nagelaten. Je kunt zelfs een keer je stem verheffen, boos worden, dat is menselijk. Ja, ook als je een bekende en zeer bekwame presentator of eindredacteur bent. Maar sommigen gaan echt te ver. Klote vind ik dat, omdat het mensen zijn die ik bewonder en voor dit vak zeer capabel vind, maar dat je zó tekeergaat tegen collega's is gewoon niet normaal en een kwestie van sociaal onvermogen.

Of ik dan nooit missers maak of heb gemaakt? Zeker wel. Heb je effe? Wat mezelf betreft zit dat 'm in humor. Het is goed om bij jezelf te rade te gaan of je te ver gaat of niet. Dat ben ik naar mijn mening zeker al eens gegaan, en daar heb ik van geleerd. We maken allemaal fouten, waarvan we hopelijk leren. Maar schreeuwen of uitkafferen? Nee. Die kan ik niet op mijn blacklist zetten.

Nu werkt schreeuwen naar mijn mening ook totaal niet, ik heb er een bloedhekel aan. Als het echt te gortig wordt, moet ik er zelfs om lachen. Niet uit ongemak, maar omdat ik het belachelijk vind. Want hoe hoog je functie ook is, je communiceert normaal tegen mensen op je werk. Ik heb tot nu toe nog nooit mijn mond gehouden als iemand in een hogere functie zich belachelijk gedroeg tegen mij, en ik hoop echt dat ik dat altijd vol zal houden en een weerwoord heb. Wat dat betreft ben ik voor de duvel niet bang.

Heeft ertegen ingaan altijd iets positiefs opgeleverd? Nee. En dat zal ik in mijn carrière zeker nog weleens merken. Maar heb ik daar spijt van? Ook nee. En dat laatste is voor mij het belangrijkste. Loyaal zijn aan werkgevers of machthebbers is prima. Maar gedragen zij zich superieur op een kinderachtige manier? Forget it. Dan spreek ik me uit. Ik doe geen knieval voor mensen die niet zuiver op de graat zijn, ook al zitten ze hoger in de boom.

Overigens las ik dat het vaak vrouwen zijn die in hun schulp kruipen als er tegen ze geschreeuwd wordt. En dat boze vrouwen ook echt anders worden gezien dan boze mannen. Zo'n vrouw is al snel een kwaaie kat, pittige poes, hysterisch, ongesteld, een bitch of een combinatie van dit alles. Een schreeuwende kwaaie man krijgt veel minder snel tegengas.

De eerste keer dat ik boos werd om dit soort onrecht, was ik een jaar of twaalf. Mijn moeder kwam op een middag totaal overstuur thuis omdat ze, zonder dat ze het wist, in een chique damesmodezaak per ongeluk achter de kassa liep om naar een jurk te kijken. Natuurlijk mag dat niet, logisch, maar deze verkoper was zo ontzettend tekeergegaan tegen haar. Hij gilde iets in de trant van: 'Hoe onbeschóft! Hoe dúrft u hier te komen! U kunt toch zelf ook wel zien dat hier de kassa is!' Mijn lieve moeder was zich van geen kwaad bewust en schrok zo van deze tirade dat ze de winkel uit rende en meteen naar huis kwam.

Toen ze het verhaal vertelde, liep ik naar buiten, linea recta naar die winkel en sprak die man aan op z'n gedrag. Hij was helemaal verbouwereerd dat hij door een jong meisje op zijn nummer werd gezet. Ik kan me zijn gezichtsuitdrukking nog steeds herinneren. Het was waarschijnlijk op een klein drama uitgelopen als ik daar had staan schreeuwen, maar gelukkig kan ik dat meestal wel onderdrukken. Dat doe ik louter – en de buren hebben dit vast al eens gehoord via een open tuindeur – tegen idiote verpakkingen, zoals speelgoed met 'pull here'-lipjes die afbreken zodra je eraan trekt en je daarna je fikken openhaalt aan scherp plastic.

Op de valreep nog iets waar ik woedend om kan worden – ja, nu kom ik op stoom: belangrijke, gevoelige of moeilijke mededelingen appen. Spréék elkaar, zie elkaar, en als het echt niet anders kan, bel elkaar. Maar ga het niet appen of sms'en. Ik kan echt kwaad worden van mensen die geen confrontaties aan durven te gaan. Oké, tot je dertigste is het wellicht moeilijk, maar daarna, hup, voor de draad ermee. Dan maar een kwaaie kat of pittige poes. Maar tenminste wel een eerlijke kwaaie kat. Dan maar even ruzie. En ook díé moet je daarna ontrafelen. Maar alles beter dan boos, bang, onderdanig en met een klotegevoel achterblijven. En nu ga ik hier in m'n keuken een nieuwe schaar verpakt in dik plastic uitpakken. Ik trek alvast de tuindeur dicht.