De crash was onvermijdelijk, maar kwam toch nog onverwacht

Mijn kinderen waren alvast de grassige heuvel richting buurtzwembad afgerend. Mijn vriend liep daar met ferme norse stappen achteraan. Ik was uit de auto gestapt en met het portier nog in mijn hand op mijn knieën gezakt in het gras. En daar zat ik nu, verscholen achter de autodeur, als een geknakt madeliefje, te huilen.

Niet zachtjes, met een snif en een traan, zoals in een artistieke Franse film. Maar hard. Misschien dat ik me zelfs nog even heel dramatisch heb opgericht om mijn vriend iets verwijtends na te roepen, dat weet ik niet meer precies. Je zou het de andere zwemlustige gezinnen even moeten vragen die mij daar ongetwijfeld gepasseerd zijn, toen ik even te druk was met instorten om daar nog iets om te geven.

Ken je dat? Zo’n vakantie na een iets te lange stretch van doorbeuken en voortbuffelen? En dat je dan eindelijk vrij bent, maar te moe en gestresst om nog echt te kunnen ontspannen?

Niet dat we ons best niet deden. Om van de rust te genieten, adem te halen, naar de stilte te luisteren. Maar het lukte niet erg. Misschien deden we ons best wel iets teveel. Omdat we simpelweg niet meer wisten hoe we daarmee moesten stoppen.

Het was de eerste week dat we samen weg waren als gezin, sinds, nou ja, nét te lang. Sinds de laatste keer dat we vrij waren geweest was mijn dochter van een zuigeling in een peuter veranderd, mijn vriend had een baan opgezegd, een nieuwe baan gevonden, ik had me het schompes geschreven, we hadden de coronacrisis zien komen en weer zien gaan, een verhuizing ingekopt en een verbouwing doorgebikkeld en nu zaten we op randje overspannen in een huisje in Frankrijk heel hard te doen alsof we het zá-líg hadden, terwijl we ons allebei voelden alsof we te lang op een draaimolen hadden gezeten waardoor stilstaan zonder om te vallen niet meer lukte.

De crash was onvermijdelijk, maar kwam toch nog onverwacht. De trigger was een tripje naar het zwembad waar mijn kinderen in de verzengende hitte enórm behoefte aan hadden, maar mijn vriend enórm geen zin in had, terwijl ik ondertussen enórm mijn best deed de sfeer erin te houden totdat ik niet meer kon en naast de auto begon te snikken dat ik de enige was die er nog wat van probeerde te maken en dat ik er ook allemaal de kracht niet meer voor had.

Fraai was het niet. Therapeutisch was het wel.

Die avond kwam de regen. Bruingebrand en afgekoeld zaten we met z’n allen rond het kleine tv-tje, te kijken naar een retro-jeugdserie op een oude DVD. Een bakje chips op tafel. De kinderen glunderend met een beker limonade op de grond. Wij met een biertje op de bank. De benen over elkaar heen. De ogen gesloten. Door de openslaande deuren waaide de stilte naar binnen die je pas hoort als je er je best niet meer voor doet.