Dit is hoe Chantal en haar man Marco elkaar hebben ontmoet

Chantal én Marco. Volgens mij is dit een enorm exclusief interview, nietwaar? Marco: 'Nou! Haha. Inderdaad, dit hebben we nog nooit gedaan.'

Heb je veel interviewverzoeken afgeslagen in je leven? Marco: 'Tja, ik krijg regelmatig verzoeken, maar meestal denk ik: waarom zou ik? Chantal is degene met haar carrière en bekendheid. Dan heeft het een functie. Bij mezelf zie ik er niet echt de toegevoegde waarde van in.'

Maar voor &C... Marco: '...wil ik wel een uitzondering maken. We zijn &C samen gestart en we hebben net een kindje gekregen, dus dit is wel een mooi moment. En jezelf verstoppen hoeft ook niet.'

Jullie zijn enorm knus met z’n allen. Uit wat voor nest komen jullie zelf? Marco: 'Vergelijkbare nesten. Heel gewone families, denk ik. Mijn moeder, die mij opgevoed heeft, woont vlak bij Chantals ouders in Limburg. We kenden elkaar toen niet, maar omdat we allebei van dezelfde plek komen, lachen we wel om dezelfde dingen en herkennen we dingen van elkaars ouders.' Chantal: 'We zijn allebei liefdevol opgevoed. Het enige verschil: jouw vader was er niet.' Marco: 'Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader woont in het buitenland, dus mijn familie is iets minder hecht dan bij..' Chantal. 'Minder traditioneel.’ Chantal: 'Maar niet minder liefdevol.'

Streven jullie hetzelfde na voor jullie gezin? Chantal: 'We zeggen weleens – geef ik meteen een compliment aan onszelf: hoe fijn is het voor een kind om zo’n start te hebben? Met twee ouders die zichtbaar van elkaar houden. Veiligheid, geborgenheid, dat streven we wel na. We willen onze kinderen het gevoel geven: dit is je basis, je thuishonk, je veilige haven, je liefdevolle omgeving.' Marco: 'We zijn een samengesteld gezin, omdat ik nog drie kinderen heb. Die proberen we ook het gevoel te geven dat dit hun thuis is, ook al hebben ze nooit in dit huis gewoond.' Chantal: 'Ze hebben allemaal een sleutel en ze lopen in en uit. Soms alleen maar om de baby een knuffel te geven of om met James te voetballen.' Marco: 'Daar ben ik het trotst op. Op hoe het nu is. Dat we, toen Bobby geboren was, hier met z’n allen om de tafel zaten te eten en iedereen gelukkig was.' Chantal: 's Nachts kwamen we thuis uit het ziekenhuis en zaten ze hier allemaal met slaperige koppen naar die maxicosi te staren. Heel lief. En ik vind een van de liefste dingen om te zien, hoe lief zij voor James zijn.' Marco: 'Het zijn ook broers en zussen. Het woord halfbroer of halfzus heb ik hier nog nooit gehoord.'

James komt op voetbalsokken naar Marco gerend met zijn telefoon.

Marco: 'Neem jij maar op en zeg maar dat ik bezig ben. Of geef maar even aan Zion, dat is denk ik mijn moeder.'

Hebben jullie rituelen? Elke zondag samen eten? Chantal: 'Nee, we zijn niet zo’n familie die zegt: we moeten hier elke zondag lunchen. Daarom komt iedereen ook zo graag. Meestal eten we wel één keer per week echt met z’n allen. En dan móet jij je spaghetti maken.' Marco: 'Ja, spaghetti is misschien ons ritueel. En we gaan in de zomer altijd samen op vakantie. Dat vind ik al heel wat. Mijn oudste is toch al 27 en die gaat nog steeds mee.'

Wat is Marco voor vader? Chantal: 'Wat ik goed aan hem vind – omdat hij al langer vader is – is dat hij een goede balans heeft tussen een kind het nest uit duwen en geborgenheid geven. Omdat James lang mijn enige kind was, wilde ik hem heel lang in het nest houden. Kom maar, doe ik wel voor je. Dat gaat voor Bobby al anders zijn.' Marco: 'Naarmate een kind ouder wordt, verandert je rol. Voor James van 9 ben ik een andere vader dan voor Zion van 19, die al op zichzelf woont. Ik vind het mooi dat je door de jaren heen elke keer wat anders geeft.'

Hoe zit dat bij jou, Chantal? Chantal: 'Ik ben een egoïstischere ouder dan Marco. Ik kan thuiskomen en eerst een halfuur voor mezelf nemen. Marco is altijd, zodra hij binnenkomt, vader.' Marco: 'Dat komt volgens mij door je werk: jij hebt je leren afsluiten voor je omgeving.'

Op de achtergrond huilt Bobby.

Chantal: 'Mijn borsten kunnen dat trouwens niet. Als mijn kind gaat huilen, gaan mijn borsten in de actiestand.'

Hoe is het om weer ouders te worden van zo'n hummel? Marco: 'Ik vind dat heel mooi.' Chantal: 'Hij was er sneller uit dat hij nog een kindje wilde dan ik.' Marco: 'Jij probeerde vijf vragen tegelijk te beantwoorden: wil ik het wel, wil jij het wel, lukt het wel, kan het met mijn werk, wat vinden de kinderen ervan? Dan kom je er nooit uit.' Chantal: 'Typisch vrouwen. Mannen zijn simpeler: vind ik het leuk? Joah.' Marco, lachend: 'En dan daarna denken: fuck, kán het wel? Maar ik geloof dat voor kinderen zorgen heel goed voor je is. Voor mij in elk geval.' Chantal: ‘'ij zegt altijd: eigenlijk moet je altijd een klein kindje in je omgeving hebben.' Marco: 'Ja, met zo’n kleintje doe je weer dingen die je anders niet zou doen. Ik zie mezelf wel weer in een of andere zandbak zitten. Dat doe je normaal niet op mijn leeftijd.'

Ik hoorde dat James de tweede naam van Bobby heeft bedacht. Marco: ‘'a, Oliver. Vond-ie passen bij Bobby en James, want dat is Engels.' Lachend: 'Goeie artiestennaam toch: Bobby Oliver?'

Even terug naar twaalf jaar geleden. De vonk sloeg over in Amsterdam. Chantal: 'Ja, normaal komen we nooit op het Marie Heinekenplein, maar nu zaten we daar allebei op het terras. Ik met twee vriendinnen, hij met een collega. Mijn vriendin zei: dat is een knappe man. En ik dacht: die kén ik, die knappe man. Als tiener heb ik ooit op zijn dochter gepast. Normaal ben ik best gesloten en zal ik mensen op een terras niet snel mijn nummer geven, maar nu liep ik langs zijn tafeltje en zei: 'Hé, jij bent toch Marco?'' Marco: 'Ze gaf me haar nummer en zei: bel een keer.' Chantal: 'En hij: niet bellen, geen berichtje, niks.' Marco gniffelt: 'Nee, dat ga ik niet doen. Dat vond ik zo needy. Bovendien had ik nog een relatie. Die ging niet denderend, maar toch.' Chantal: 'Wel zo netjes.' Marco: 'Maar na een tijdje, toen mijn relatie nog slechter ging en zij in het buitenland zat, dacht ik: laat ik eens bellen.' Chantal: 'Toen gingen we eten.' Marco: 'En toen heb ik de hele avond zitten luisteren naar verhalen over je nieuwe vriend.' Chantal schuldbewust: 'Ja, ik was toen net verliefd. En ik dacht: jij hebt óók nog een relatie. Maar achteraf dacht ik wel: shit, het zal maar je man zijn. Hoe leuk.' Marco: 'Terwijl ik naar mijn auto liep ben ik wel drie keer in de lucht gesprongen en heb ik een of andere krachtterm geroepen, ik weet niet meer welke, ik denk kut. Hier moet ik niet nog een keer mee afspreken, dacht ik. Niet zo lang ik die relatie heb.'

Slechte timing dus. Hoe werd het dan tóch wat? Chantal: 'We hielden wel contact. En op een gegeven moment waren onze relaties uit.’ Marco: ‘En toen stond jij ineens voor de deur.'

In de stromende regen zeker. Marco: 'Nou, daar komt het eigenlijk wel op neer, haha. Daar stond ze, met een fles wijn.' Chantal: 'En toen ben ik eigenlijk niet meer weggegaan, toch?' Marco: 'Ze bleef slapen, en de volgende dag liet ze wat staan, een tandenborstel. Zo van: ik kom weer terug. Dat vond ik zo lief.'

Wat trekt jullie aan in elkaar? Chantal: 'Ik vind hem... de man der mannen. Dus dít is wat ze bedoelen, dacht ik. Dít is een man. Dít is verliefd. Dít is wat ze de ware noemen. Dat had ik nog nooit zo gehad.'

Bobby laat een harde boer.

Chantal klopt zachtjes op zijn rug: 'Zo. Gaat het, opa?’ Ze vervolgt: 'We komen van dezelfde planeet, maar hij is mijn mannelijke versie. We zijn allebei heel zelfstandig, maar kunnen ook heel aanhankelijk te zijn. Op een fijne manier. Bij hem kan ik helemaal vrouw zijn. En we zijn gelijkwaardig aan elkaar, dat vind ik fijn.' Marco kijkt glazig: 'Ik weet niet meer wat de vraag is.'

Wat jou zo aantrekt in Chantal. Marco lacht: 'O ja. Ik kan wel duizend dingen opnoemen.'

Oké, ten eerste... Marco: 'Haha. Ik vind haar ongelooflijk liefdevol. Dat vind ik heel aantrekkelijk. Maar ook haar zelfstandigheid. Hoe stoer ze is, wat ze durft. De dingen die Chantal doet, die zou ik helemaal niet kunnen. Het is aantrekkelijk als iemand een passie heeft, of dat nou op een podium staan is of schilderijen maken. En gelijkwaardigheid is inderdaad belangrijk. Wie heeft de broek aan, dat is bij ons niet aan de orde.'

Geen traditionele man-vrouwrolverdeling hier dus? Marco: 'Alleen in romantische zin. Kijk, ik ben totaal wars – daar kan ik wat uitgesproken in zijn – van al die genderneutrale ontwikkelingen. Ik denk dat mannen mannen zijn en vrouwen vrouwen, met ieder hun eigen sterktes en zwaktes. Als James verdrietig is en getroost wil worden, dan gaat hij naar Chantal en dat snap ik ook. Niet dat ik hem niet kan troosten, maar zij is zachter, terwijl ik eerder zeg: kom op jongen, word je sterk van, nu weer opstaan. Maar soms heb je geen zin om op te staan en wil je alleen maar even huilen. Er is een dynamiek- verschil en ik heb toch sterk de indruk dat dat te maken heeft met dat de één man is en de ander vrouw.'

Maar in romantische zin... Marco: '...hou ik de deur voor Chantal open en zet ik het vuilnis buiten.' Chantal: 'Ik doe het weleens als er ineens niks meer bij past en ik geen geduld heb. Als jij dat merkt dan vind jij dat irritant.' Marco gedecideerd: 'Nee, ik wil niet dat jij het vuilnis buitenzet. Het zijn kleine dingen, maar ik vind het romantisch om man-vrouw, prins-prinses, hoe je het ook wilt noemen, in stand te houden. Dat is toch alleen maar leuk?'

Ik denk dat ik dit interview aan mijn vriend laat lezen. Wat is je meest romantische actie? Marco: 'Moeilijk te zeggen. Maar de eerste keer dat we samen weggingen, had ik goed geregeld. We vlogen naar Milaan en reden naar Florence, naar een supermooi hotel mét hemelbed. Ik had een privérondleiding door kunstmuseum Uffizi geregeld, maar die hebben we nooit gehaald...'

Ik weet voldoende. Marco gniffelt: 'Het gaat erom dat je moeite doet. Het gaat niet om de grootheid, maar om de intimiteit.' Chantal: 'Dat je met je volle dienblad met twee koppen thee, met je net bevallen lichaam nog even terug naar beneden gaat om een paar muntdropjes te pakken, omdat hij die zo lekker vindt.'

God, wat zijn jullie zoet. Vinden jullie ook nog iets irritant aan elkaar? Chantal: 'Dat als hij zegt dat hij er om vijf uur is, hij er bijna nooit is. Niet omdat ik nou op hem zit te wachten, maar...' Marco: '...omdat ik dan niet goed voor mezelf zorg, dat vind jij irritant.' Chantal: 'Precies. Jij zegt dan ’s ochtends: vandaag ga ik écht sporten, want ik moet aan mezelf denken. En dan spreekt iemand op kantoor je weer aan en blijf je toch.' Marco: 'Nee, ik ben niet zo goed in het bewaken van mijn tijd. Ik crash gewoon af en toe als ik te veel gedaan heb. Jij hebt dat niet, jij zorgt beter voor jezelf.' Chantal: 'Ik zet gewoon een wekker en ik ga sporten.' Marco knipoogt: 'Maar je vroeg naar irritante eigenschappen, hè? Dat ze een knoop in de broodzak legt.'

Jij hebt liever droog brood? Marco: 'Haha. Nee, ik wil zo’n klipje erop.'

Als dat alles is... Marco: 'Tja, ik vind niet zo snel iets irritant. Goed teken, toch?'

Zion komt afscheid nemen. Chantal gaapt.

Marco: 'Ik besef heel goed dat als alles wegvalt, de carrière van Chantal, het geld dat ik verdiend heb, de spullen die we hebben, dat dit overblijft. Jijzelf en de mensen die van je houden. Daar draait het om in het leven, denk ik.' Chantal, nog steeds Bobby voedend: 'En om melk uit mijn tiet. Als je het Bobby vraagt, dan.'