'Nou meisje, geniet er nog maar van. Voor je het weet zijn ze vijftig,' zegt mijn wijze tante van 82. Ik knik begrijpend. Ik weet dat ze gelijk heeft, maar... nu even niet. Mopperend trek ik een huilende kleuter en een woeste negenjarige uit elkaars haren en prik de ballon – waar de fittie om draait – gevoelloos aan flarden met mijn sleutelbos. Hoe goedbedoeld en waar ook, soms heb ik gewoonweg geen tijd om 'lekker in dat moment te gaan zitten'. Ik moet namelijk nog een deadline halen, cadeautjes fiksen en, eh… wat eten we vanavond in godsnaam?

Een baby, laat staan meer dan één, neemt je volledig in beslag. Ineens draait alles om dat vertederende vleeshompje. Dat je niet zo lang geleden een dagelijks douchend en uitgeslapen individu was, in control of her own life, lijkt plots iets uit een ver, utopisch verleden. Mijn zoons van negen en zes mogen zich dan nog geregeld als baby's gedragen, ze zíjn het niet meer. Hoewel de intensieve tijd van volgescheten luiers en druiven halveren tegen stikgevaar inmiddels achter me ligt, voelt deze periode niet per se minder druk. De heren vragen, willen, moeten en horen van alles – behalve gebiedende wijs. Ze maken ruzie, meppen erop los, horen erbij, vallen erbuiten, ze maken – matige – grappen, bouwen kolossale kartonnen knikkerbanen midden in je woonkamer – en hoe zit het eigenlijk met die tafelmanieren?

Kleine kinderen, kleine problemen, grote kinderen, grote problemen. En ik maar denken dat mensen met schoolgaande kinderen doorgewinterde ouders zijn, die precies weten hoe ze moeten handelen. Niet dus. Tenminste, als ik naar mezelf kijk. Lachend en snauwend koorddans ik door het leven, met vaak net iets te veel bordjes op wankele stokjes. Ik vlieg, hol, ren, worstel, zwoeg, zorg, vloek... maar, als het lukt, geniet ik steeds bewuster. Want er is één duidelijk verschil met die prille babytijd: langzaam zie ik dat 'dit' – deze prachtige, energiezuigende struggle – niet voor altijd is.

Mijn oudste bakt inmiddels eieren en spoelt toch zéker drie van de tien keer de wc door na het poepen – chapeau! Tegelijkertijd is het onmogelijk voor te stellen dat hij over ruim drie jaar naar de middelbare school gaat, op zijn eigen fiets, met vermoedelijk zijn eigen telefoon en Tiktokaccount. Ik kan er nog niet bij. Terwijl ik voor mijn gevoel net gewend ben aan taken als constant zooi opruimen, kleren klaarleggen en brood smeren is het einde daarvan alweer in zicht.

Onmogelijke missie Over niet al te lange tijd komt het moment dat ik mijn kind voor de laatste keer optil, dat ik niet meer mag meelopen tot aan de deur van de school en dat mijn kus met een vette 'Gadver!' wordt gepareerd. Slik. Geniet ik er nu wel genoeg van? 'In mijn tijd mocht je als moeder niet werken,' vervolgt mijn tante. 'Dat was jammer, maar het had – achteraf – ook voordelen: de taakverdeling was duidelijk. In tegenstelling tot jullie generatie, die worstelt met banen, kinderen, alles tegelijk. Ik hád de ruimte om te genieten, maar deed ik dat ook? Het moederen was 'normaal' en de dagen gingen voorbij. Ik was druk met het organiseren van een kinderfeestje, komt de huifkar wel op tijd, doet de barbecue het wel? Ik genoot best, maar was in mijn hoofd alweer bezig met het volgende. Nu denk ik: had ik dat maar wat bewuster beleefd. Maar misschien is het – zeker met kleine kinderen – onmogelijk om van elk moment honderd procent te genieten.'

Alles gaat voorbij Pedagoog Eva Bronsveld beaamt dat: 'Rond je dertigste komt veel samen: een eerste kind, carrière, nieuw huis, een sociaal leven. We noemen dit niet voor niets de tropenjaren. De dagen zijn lang, maar de jaren kort.' Volgens Bronsveld maakt het een groot verschil als je accepteert dat die eerste jaren naast prachtig ook pittig zijn. Het ís gewoon zo. Zoals de zon die elke dag ondergaat. Dus elke keer dat je baby poept als je net bepakt en bezakt het pand wil verlaten, elke keer dat je kleuters ruzie krijgen als jij eindelijk op de wc zit en elke keer dat iets je níét lukt omdat je hartenlapje struikelt of honger heeft... 'Denk: zonsondergang,' zegt Bronsveld, 'niks aan te doen. Steek je energie in zaken waarop je wel invloed hebt en maak duidelijke keuzes. Want ook al geeft Insta soms een ander beeld: niemand heeft én een perfect ingericht huis én een killer body én een fantastische carrière én is daarnaast een foutloze moeder. Kies liever drie prioriteiten waarop je je keuzes – de komende tijd – baseert. Zodra je bewust kiest om bepaalde ballen tijdelijk te laten vallen, beleef je de dingen die overblijven vanzelf intenser. En geloof me, op hun sterfbed zeggen mensen zelden dat ze meer hadden moeten sporten of werken. Meestal hoor je: had ik maar meer van mijn kinderen genoten, het ging zo snel voorbij.'

Over sterfbed gesproken, om te relativeren is enige afstand van de situatie misschien wel noodzakelijk. Zwem je nog dagelijks in de strontluiers en hangen je wallen donkerpaars op je enkels, dan is het vrij moeilijk, zo niet onmogelijk, om uit te zoomen. De eerste keer dat ik kon vermoeden dat veel gehannes 'tijdelijk' was, was vlak na de borstvoedingsfase. Tijdens deze melkmaanden was ik druk in de weer met schriftjes en schema's waarin ik met L of R aangaf met welke tet de voeding was begonnen of gestopt – alles om de kans op borstontsteking te minimaliseren. Ik nam dit bloedserieus. Eén keer liep ik vast in mijn eigen wiskundige formules en wist ik niet meer met welke borst ik wát moest doen.

In paniek belde ik mijn zus, in mijn ogen een alwetende moeder, want haar kinderen waren al kleuters. De verkoelende koolbladeren vielen dan ook van mijn borsten van verbazing toen mijn hulplijn laconiek reageerde: 'Pff, dat weet ik echt niet meer, maakt dat zo veel uit?' Huh? Hoe kon zij zo nonchalant doen over iets wat mij dag in dag uit, uur na uur, borst na borst beheerste? Een paar maanden later viel het kwartje. Het moment dat ik geen borstvoeding meer gaf, lag het achter me. Het was voorbij. Verstandelijk, met mijn schriftjes als waterdicht bewijs, wíst ik dat ik er druk mee was geweest, maar ik kon het me amper meer voorstellen. Zoiets als een stijve nek of zandkorrel in je oog: gekmakend. Maar zodra het weg is, denk je: zó erg was het toch niet?

Mijn vriendin Monique kampte een decennium met gebroken nachten, omdat haar beide kinderen structureel in bed plasten. Luiers en plaswekkers ten spijt, jarenlang stond ze minstens vier keer per nacht bedden en kinderen te verschonen. Best vermoeiend. Daarnaast belemmerde dit haar kinderen in sociale activiteiten, zoals logeerpartijtjes en schoolkampen, een bijkomende zorg voor Monique. 'Ineens' – lees: na tien jaar – was het voorbij. Monique: 'Ik zal nooit vergeten hoe intensief en emotioneel zwaar die jaren waren. Alle spanningen kostten me zelfs mijn relatie. Ik was wanhopig en oververmoeid. Toch denk ik, nu mijn kinderen zestien en veertien zijn, vooral terug aan de intieme en fijne momenten in die tijd. Hun mollige armpjes om me heen, de gezelligheid en warmte.'

Dé tip van pedagoog Eva Bronsveld: 'ga niet vrijwillig in een bad vol poep zitten.' Wat ze daarmee bedoelt?

Kim Hopmans (40) woont in Haarlem samen met Luuk, Sep (9), Faas (6), Ruud & Marco (man-zoon-zoon-kat-kat). Ze schrijft, schildert, twijfelt, haast, piekert en geniet (overwegend) van de dagelijkse chaos in haar leven.