Jariv (32): ''Als ik later groot ben, wil ik vijf kinderen!' riep ik als kind. Nu ik ouder ben, denk ik: pfoe, vijf kinderen is wel héél veel, maar de kinderwens is altijd gebleven. Ik denk dat het meespeelt dat ik zelf een vaderfiguur heb gemist. Ik ben alleen met mijn moeder opgegroeid in Zoetermeer. Mijn vader was er wel, maar had geen actieve rol in mijn leven. Van zijn kant heb ik nog wel twee oudere broers, een zusje en drie broertjes, met wie ik allemaal goed contact heb. De familie is hecht en ik heb – ook van mijn moeders kant – veel positieve rolmodellen om me heen: mijn broer, ooms, neven, noem maar op. Toch ontbrak die vaderliefde. Zeker toen ik tiener was, miste ik iemand die er altijd was en kon helpen met kleine dingetjes. Een stropdas strikken bijvoorbeeld. Mijn klasgenoten leerden dat van hun vader, ik via een tutorial op Youtube. Door dat gemis heb ik altijd gedacht: als ik later kinderen heb, wil ik er écht voor ze zijn en samen heel veel leuke dingen doen. Een soort opvulling van wat ik niet had. Toch beschouw ik mijn jeugd als heel positief. Er was veel liefde en gezelligheid, al was mijn moeder wel heel streng. Wat dat betreft ben ik typisch Caribisch opgevoed: nee is echt nee. Ze staat in de familie ook bekend als 'de strenge tante'. Ik lag ook weleens met haar in de clinch, zeker toen ik als tiener wat meer in opstand kwam. Achteraf snap ik haar heel goed: ze was een alleenstaande vrouw die een man op moest voeden. Ze wilde dat ik goed terecht zou komen. Dat is gelukt: ik heb mijn school afgemaakt, ben gaan studeren en heb nu een goede baan. Daar ben ik haar heel dankbaar voor.

Ik was 26 toen ik Ute leerde kennen. Zij was toen 51. We ontmoetten elkaar via de datingapp Twoo, die werkt min of meer hetzelfde als Tinder. Ik was net vrijgezel en actief op vrijwel alle datingapps. Kansen spreiden, dacht ik, haha. Het leeftijdsverschil tussen Ute en mij is flink: 25 jaar. Toch was mijn omgeving niet eens zo verbaasd. Ik heb één vriendinnetje van mijn eigen leeftijd gehad, ik was toen 21 en die relatie duurde twee jaar. Verder heb ik me altijd aangetrokken gevoeld tot oudere vrouwen. Ik weet niet waarom. De vriendin die ik voor Ute had, was 34 toen ik haar ontmoette, tien jaar ouder dan ik destijds. Mijn omgeving was daar wel door geshockeerd. Opmerkingen als: 'Hoezo? Je kunt toch makkelijk een mooie, jonge dame krijgen?' en: 'Waarom zoek je niet iemand van je eigen leeftijd?' Tja, wat zeg je daarop? Ik liet het over mijn kant gaan, ik val nou eenmaal op ouder, deal with it. Gelukkig had iedereen dat na die paar jaar met mijn ex wel geaccepteerd. Niemand keek er dus meer van op dat ik met Ute begon te daten, al is dat leeftijdsverschil nog veel groter.'

Leuke lach 'Ute grapt weleens dat ik haar erin heb geluisd. Zij zocht helemaal niet naar een jonge vent, maar ik had op mijn profiel gezet dat ik veertig was, zodat ik wel door vrouwen van veertigplus gezien zou worden. In de omschrijving had ik wel eerlijk aangegeven dat ik eigenlijk pas 26 was. En mijn foto's waren natuurlijk ook gewoon echt. Toen ik Utes foto zag, sprak ze me meteen aan: leuke lach, mooie ogen, vrolijke krullen. Gelukkig was die aantrekkingskracht wederzijds. Het gesprek liep heel soepel. Drie dagen later hadden we al onze eerste date. Dat was nog wel even stressen: op het laatste moment appte Ute dat ze zich had bedacht. Ze was bang dat ik zo'n jonge gast was die een oudere vrouw spannend vond voor één avondje. Dat zag ze niet zitten, ze was dat betekenisloze gedoe beu. Ik was enorm teleurgesteld. Dat was namelijk helemaal niet mijn insteek, ik vond haar oprecht leuk en wilde haar echt leren kennen. Dus deed ik kop of munt: als het kop was zou ik het laten voor wat het was, als het munt was zou ik haar proberen over te halen. Het werd munt en na even aandringen kwam ze toch. Gelukkig maar, want de date was fantastisch. Lekker eten, mooie gesprekken. Ute is jong van geest en vol levenslust, waardoor we een heel goede klik hebben. Zo goed zelfs dat ik meteen durfde te zeggen wat op mijn hart lag: 'Ik heb een kinderwens.' 'Ik ben gek op kinderen,' zei ze, 'maar ik kan ze zelf helaas niet meer krijgen.' Met haar ex heeft ze een dochter van inmiddels 24 en dat traject had al acht jaar geduurd. Dat in combinatie met haar leeftijd zou het lastig maken, legde ze uit. Maar voor het idee van een draagmoeder stond ze meteen open. Dat vind ik een van haar mooiste eigenschappen: ze is heel open-minded. Toch verdween het onderwerp kinderwens in de periode daarna enigszins naar de achtergrond. We waren vooral druk met heel erg verliefd zijn. Elkaar beter leren kennen, leuke dingen doen, reizen, naar festivals gaan en ondertussen was ik druk bezig met afstuderen en het zoeken van een baan. We leefden in het nu en de kinderwens stond even geparkeerd.'

Het traditionele plaatje 'Dat veranderde toen mijn broer vier jaar geleden een dochtertje kreeg. Opeens realiseerde ik me: ik wil dit ook. En dat niet alleen, ik voelde me er ook klaar voor: steady relatie, goede baan, fijn huis. Maar zo open-minded als Ute op onze eerste date was geweest, bleek ik stiekem niet te zijn. Ik was ontzettend verliefd op Ute, maar hield heel erg vast aan het traditionele plaatje van huisje-boompje-beestje. Ik dacht: een vader en moeder horen toch onder één dak te wonen? Dat is bij een draagmoeder niet het geval. En wilde ik niet het liefst 'gewoon' een kind met de vrouw van wie ik hou? 'Gewoon', zoals mijn broer en vrienden het ook hadden? Op Facebook en Instagram werd ik er ook mee doodgegooid: iedereen met wie ik vroeger stond te feesten, had nu opeens kinderen of was zwanger. Ik werd enorm geconfronteerd met het feit dat dat scenario niet voor Ute en mij samen was weggelegd. Dan zou ik iemand van mijn eigen leeftijd moeten vinden. Maar ja, kon ik van die vrouw net zo veel houden als van Ute?

De twijfel sloeg toe. Hoewel we daar altijd goed over hebben kunnen praten – we hebben allebei het hart op de tong en gaan moeilijke gesprekken niet uit de weg – kwamen we er niet uit. We besloten uit elkaar te gaan. Ute verhuisde voor werk naar Hamburg, ik woonde in Den Haag. 'Ik moet mezelf nu wel dwingen om met iemand van mijn eigen leeftijd te gaan,' zei ik tegen mezelf, 'anders loop ik straks tegen hetzelfde probleem aan.' Maar ja, dat was ook shit, want ik val niet op vrouwen van mijn leeftijd. Dat was echt een interne worsteling: ik val op dít, maar als ik huisje-boompje-beestje wil, moet ik dát. Maakt dat me dan gelukkig? Het antwoord kwam eigenlijk vanzelf: na vier maanden miste ik Ute nog altijd zo verschrikkelijk dat ik me realiseerde: als we nu terug bij elkaar komen, moet ik er wel echt voor gaan. Dat oude ideaal opzijzetten en kijken naar wat wél kan. Godzijdank stond zij daar ook nog steeds voor open. We bleven nog een halfjaar latten, maar door het thuiswerken tijdens de pandemie kon Ute al snel bij mij in Den Haag komen wonen. Niet veel later vroeg ik haar ten huwelijk. We waren vijf jaar samen en hadden al zo veel meegemaakt dat ik dacht: dit is mijn soulmate. Zij is voor wie ik ga en we gaan die kinderwens op onze eigen manier vervullen. Vanaf toen zijn we alle opties écht gaan onderzoeken.

Ik kwam er al snel achter dat er veel meer opties zijn dan alleen een draagmoeder of adoptie. Als man zou ik ook donor of donor-plus kunnen zijn. In het eerste geval geef je alleen zaad af, in het tweede geval heb je het kind wel erkend maar heb je geen gezag. Je kunt dan bijvoorbeeld wel mee naar de muziekvoorstelling, maar je gaat niet naar de oudergesprekken op school. En dan is er nog co-ouderschap: dat is hoe veel gescheiden ouders het ook doen, maar dan zonder dat je een relatie hebt gehad met die persoon. Oftewel: zonder de drama, haha.

Hoe meer ik me in die optie verdiepte, hoe meer die me aansprak. Ik kan dan ouder zijn, maar ook de zorg verdelen en mijn eigen dingen blijven doen. Een fijn idee, aangezien ik met mijn vader weinig contact heb en mijn moeder is terugverhuisd naar Curaçao. Bij haar heb ik gezien hoe heftig het is om fulltime ouder te zijn, zeker als je ook nog alleenstaand bent. Nog een reden om voor co-ouderschap te kiezen: de kans is groot dat Ute eerder komt te overlijden dan ik. Een vreselijk idee, maar wel realistisch. In het geval van co-ouderschap zal de biologische moeder een leeftijdsgenoot van mij zijn, waardoor ik er niet alleen voor kom te staan, zoals bij draagmoederschap wel het geval zou zijn. Ook die keuze begrijpt Ute helemaal. Daar ging geen moeilijk gesprek van 'ga even zitten, ik moet je wat vertellen' aan vooraf. We bespreken alles gewoon open en eerlijk.'

Serieuze match 'Ik heb bizar veel geluk met hoe makkelijk Ute is. Het scheelt dat ze al een dochter heeft, zij gunt mij dat ook en ziet het niet als aanval of tekortkoming van onze relatie. Ze vindt het vooral heel leuk om bij te dragen aan de opvoeding van een kind. Al is ze daar ook wel heel duidelijk over: de moederrol is voor de wensmoeder met wie ik het co-ouderschap aan ga, zij zal meer de rol van bonusmoeder of tante op zich nemen. Toen we dat eenmaal allemaal besproken hadden, schreven we ons in bij Onewish, een datingsite voor wensouders. Later kwam daar Stichting Meer Dan Gewenst bij, want tja, net als met die datingapps dacht ik: kansen spreiden. Hoewel we in de twee jaar dat we hier nu actief mee bezig zijn al heel wat interessante mensen hebben leren kennen, is dé match er nog niet. Er komt ook nogal wat bij kijken. In eerste instantie gaat het natuurlijk om een klik, maar dan ben je er nog niet. De eerste keer dat we zo'n klik voelden, was met een lesbisch stel. Zij hadden al een dochtertje van één en wilden graag nog een kind. Ze wonen vijf minuten van ons vandaan. Ideaal, dacht ik. Op één ding na.