Soms moet ik uitleggen waarom mijn dochter tekenfilms kijkt op een – o mijn god! – scherm

Ik ben van de school 'Wil je iets op een bepaalde manier doen, doe het dan zo en hou verder lekker je muil erover'. En dan heb ik het over mensen die me lastigvallen met hun sportschoolregime, vrienden die zichzelf hebben hervonden door ayahuasca of mensen die uren praten over hun keukenverbouwing. Mijn leidraad is vaak: ik heb geen idee waar je het over hebt, maar ik ben hartstikke blij voor je, zullen we nu wat bitterballen bestellen?

Feit blijft dat we onszelf iets te graag horen praten. En dat merk ik al helemaal sinds ik bij het exclusieve clubje moeders in Amsterdam hoor. Er is geen groep mensen die zo graag praat over hoe het gezinsleven, huishouden en de snacklade worden ingericht als de Amsterdamse moeders. En begrijp me niet verkeerd, ik hou van ze. Een paar van mijn leukste vriendinnen zijn Amsterdamse moeders, maar het is soms vermoeiend dat elke futiele keuze besproken wordt in het Lagerhuis der veroordelende mama's. Want dat is het: het oreren over je eigen keuzes grenst al gauw aan onbegrip of veroordeling van hoe de ander het doet.

Vraag me niet hoe dat werkt, als je ooit in zo'n gesprek hebt gezeten, weet je wat ik bedoel. Denk maar eens aan die 'O, doen jullie dat zo? Wat geestig,' die je vast weleens hebt gehoord. Misschien ligt het aan mezelf hoor, ik ben namelijk wel iemand die graag weinig wikt, weegt, overlegt, bespreekt en discussieert. Zeker als het aankomt op de opvoeding van mijn kind. Mijn vriend en ik doen gewoon wat we willen, wat goed voelt en wat we fijn vonden aan onze eigen opvoeding. Heel soms kom ik echter in gesprekken terecht waarin ik opeens moet uitleggen waarom mijn dochter weleens een toetje krijgt, vlees eet en tekenfilms mag kijken op een – o mijn god! – scherm.

Soms verlang ik naar de onwetendheid van onze ouders, die gewoon maar wat deden en vooral aan zichzelf en hun eigen comfort dachten in plaats van alle momfluencers die je proberen te zieken met epistels over gentle parenting, houten speelgoed en het bizarre idee dat een kommetje kwark na het avondeten je kind verpest. Ik zou zo graag willen dat jonge ouders hun eigen plan trekken en doen wat het beste voelt voor hun gezin, kind en relatie. En laat je je toch beïnvloeden door het zoveelste opvoedboek of een of andere yogabroekdragende trien die zegt dat je kind naar Frozen laten kijken gelijkstaat aan de moord op tien baby's – hou het dan lekker voor jezelf.

Doe je ding, volg je goeroe, trek je eigen plan, maar val mij er niet mee lastig. Want hoe zeker ik ook ben over hoe ik de dingen doe, ik voel me altijd aardig onzeker na zo'n gesprek.