Ik denk dat we er heel veel spijt van krijgen

'Ja.' Zeg ik sneller dan mijn cognitieve dissonantie me kan inhalen.

Natuurlijk doen we ons best om in het bijzijn van onze kinderen onze telefoon weg te leggen. Maar lukt dat altijd? Nee. Tijdens een dag thuis geeft dat een gevoel alsof er constant zeventien tabbladen openstaan. Ik onderstreep mijn woorden nogmaals: ik denk dat we er heel veel spijt van krijgen.

Kijkend naar ouderwetse films, overvalt me een gevoel van verlies. Een verlies van de stille momenten. De wacht momenten. Nu pak ik als Ties even iets in de keuken haalt, mijn telefoon erbij. Wat zo jammer is want het wachten maakt het moment dat hij terugkomt, met twee glaasjes whisky in zijn handen, zoveel mooier.

En dus maken we een plan. Een plan om het monster van onze verslaving te overmeesteren. We kiezen ervoor om onze mobiele telefoon alleen te gebruiken als werktelefoon op onze werkdagen (drie keer per week). Geen mobiel s'avonds, op onze thuisdagen en in het weekend.

Deze week staat in het teken van de grote omslag. We moeten onze portemonnee afstoffen. Onze pinpassen checken. Werken ze nog wel? Ik koop een landlijn telefoon – en ga natuurlijk voor een retro pareltje. Zoek naar een telefoonnummerboekje – die blijken bijna uitgestorven. En we moeten onze vrienden en familie updaten over ons plan. Ik hoop dat ik ze nu ook vaker ga bellen. Omdat het snelle gemak van een appje niet meer bestaat.

Skye is drie jaar. Cairo wordt deze winter zes. De tijd verdwijnt nog sneller dan het moraal in politiek Den Haag. Ik wil geen hap meer uit de appel. Ik wil appelsap drinken met mijn kinderen.