Sexy time - De ochtendkoffie #3: 'Hij voelt ook dat hier iets bijzonders gebeurt'

Nog dezelfde avond zet ik de wekker iets eerder voor de volgende dag, zodat ik uitgebreid de tijd heb om me klaar te maken. Dan zie ik er in ieder geval wat fatsoenlijker uit.

Koffie halen zal nu behoren tot mijn vaste prik, en alles wat ik gisteren heb gevoeld wil ik alleen nog maar in het kwadraat. De nacht is onrustig, en vol met gedachten aan hem. Dat iemand die je nog helemaal niet kent, en die slechts enkele minuten een bijrol in je leven heeft gespeeld, zoveel invloed kan hebben.

De zon laat haar vrolijke gezicht zien, en net als gisteren is het ook vandaag weer bedrijvig bij het tentje. Ik scan de menigte af, maar zie hem niet. Het steekt, maar ergens voelt het ook een beetje als een opluchting. Iedere dag die emotionele rollercoaster van gisteren is misschien ook iets te veel van het goede. Hardlopers zijn doodlopers, zeggen ze, en ik besluit maar mee te gaan met de flow van de dag.

'Hé, daar is ze weer hoor, de buurvrouw. Katja was het toch?'

'Hoi! Ja, doe maar een zwarte koffie.'

De barista spreekt nog zeker vijf anderen aan en lijkt wel een octopus, zo behendig staat hij met de kopjes en de koffie te zwaaien en iedereen van een drankje te voorzien. Ik bijt op mijn lip en staar naar de grond. Mijn pas gelakte teennagels gestoken in mijn roomwitte sandalen krijgen ineens iets triests. Al die moeite voor niks. Hij is er niet eens.

Ik neem mijn koffie en besluit met grote passen weg te lopen. Mijn fantasie heeft me weer te pakken gehad. Het smaakte naar zoveel meer. Gisteren was ik er niet op voorbereid, maar nu des te meer, en het universum heeft ineens bepaald dat ik moet leren wat geduld is. Ik baal als een stekker. Dan maar eerder naar mijn werk. Arno, de teammanager, zal alleen maar blij zijn dat ik er al ben en het aanzien voor goede inzet.

Ik zucht diep als ik voorbij een pand loop. Mijn oog valt op een paar schotels en kopjes die geëtaleerd staan achter een groot raam. Ik kijk omhoog. Waarom is dit pand me nooit eerder opgevallen? Ik herken de kopjes uit duizenden. Dit moet zijn huis zijn, of zijn atelier, of erger nog; allebei.

Met trillende handen neem een slok van mijn koffie.

'Au,' proest ik uit en een flinke smak vloeistof klettert op mijn sandalen en blote voeten. De koffie is loeiheet en met een vertrokken gezicht sta ik te vloeken voor de etalage.

'Gaat het?'

Ik kijk omhoog en zie ineens de deur opengaan, naar de dimensie van gisteren. Alsof de wereld ineens honderd tachtig graden gedraaid wordt en we in een omgekeerde, gespiegelde versie ervan terechtkomen. De mensen lijken hetzelfde, de kleuren lijken normaal, en toch klopt niks meer aan de werkelijkheid die ik voel als ik in zijn donkere ogen kijk.

'Ja, sorry, ik heb me verbrand denk ik.'

'Kom binnen.'

Ik kijk hem weifelend aan. Een andere dimensie binnengaan is een, maar zijn huis binnengaan en alleen met hem zijn, dat wordt wel erg heftig.

Maar er is geen kracht zo groot als verlangen en nieuwsgierigheid, en voor ik het weet zet ik vrijwillig mijn verbrande voet over zijn drempel. Direct voel ik mijn lichaam zich opmaken voor wat er komen gaat. De muren omsluiten me. Alles hier ademt hem uit. En ook al ken ik hem niet, ik voel aan dat ook hij voelt dat hier iets bijzonders aan het gebeuren is.

Alsof het de normaalste zaak van de wereld is pakt hij me bij de hand.

'Kom, we gaan even je voet verzorgen.'

De woorden die zo onschuldig zijn klinken als pure porno uit zijn mond op dit moment. Het idee alleen al dat hij me wil verzorgen, me zijn keuken in leidt, maakt me razend van begeerte naar deze man. Maar wat zei de barista ook alweer? Hij zou volgens hem gevaarlijk en toxic zijn. Ook al dondert mijn hart als een bezetene in mijn borst, ik ben op mijn hoede.

'Ik hoopte al dat ik je vandaag weer zou zien,' zegt hij zacht, en al mijn zogenaamde beschermende muren brokkelen af en maken de doorgang zo open als wat.

Wordt vervolgd