Sexy time - De ochtendkoffie #2: 'Oh nee, dit voelt te goed, te fijn'

Ik neem een paar flinke stappen richting de deur als ik achter me hoor:

'En mijn koffie dan?'

Blozend kijk ik om. Ja shit, ook niet echt netjes nee. Ik stoot de mok uit zijn handen en loop door alsof het zijn probleem is. Met een staart tussen mijn benen begeef ik me terug richting de crimescene en ik lach als een boer met kiespijn. Waarom gebeurt dit nu? Waarom nu, nu ik net wakker ben, mijn gezicht nog niet opgetekend is en mijn haar er vast voor alle fladderaars als een uitnodigend vogelnest uitziet.

'Sorry, mijn fout inderdaad. Wat drink je?'

'Gewoon zwart.'

Zijn ogen kijken me nu lachend en vooral erg plagerig aan, en ik slik. Deze man is niet te doen. Het kan niet anders dan dat hij zich bewust is van de impact die hij op me heeft. Het is niet eens alleen zijn uiterlijk, het is hoe hij zichzelf draagt, zijn lome bewegingen, onderzoekende blik, plagerige opgekrulde mondhoeken.

Na enkele minuten ben ik aan de beurt en kijk weer in de enthousiaste ogen van de vriendelijke barista.

'Hey buuf, ben je er weer?'

'Yep. Mag ik een zwarte koffie voor de meneer daarbuiten?'

Ik wijs naar de vreemdeling die in de tussentijd een sigaret op heeft gestoken, en zie de blik van de barista vertrekken.

'Ah, je hebt Faro ontmoet.'

Zijn blik verraad zijn onvrede. Hm, hier is vast het laatste niet over gezegd. Hij reikt naar een kopje, dat net als de kapotte eruit ziet als een handgemaakte mok met een gezicht erop, en vult het met zwarte koffie.

'Kan ik die kopjes kopen?'

'Dat moet je maar aan hem vragen.'

'Hoezo?'

'Hij is de maker ervan. Het is een kunstenaar hier uit de buurt. Maar nee meisje, ik zie je al kijken, laat die man maar met rust. Ik heb al genoeg meiden meegemaakt die het bij hem probeerden. De man is gevaarlijk. Ik zou zeggen toxic.'

Hij schenkt de koffie in en ik wurm me weer tussen de drukte naar buiten. De harde woorden van de barista glijden van me af bij het zien van de lippen van Faro, die ietwat van elkaar wijken en de rook uitblazen. Mijn blik valt op het rode stopbord aan de weg. Ik weet dat ik hier moet stoppen, met wat dit ook is, maar tegelijkertijd weet ik ook dat alles aan mij zal protesteren als ik dit gevoel nu al af zou doen als onzin.

'Dank je.'

Hij neemt de beker uit mijn hand en, alsof het de normaalste zaak van de wereld, is drukt hij zachtjes, bijna onmerkbaar tegen mijn onderrug aan en begeleidt hij me richting een bankje.

'Sorry, ik heb geen tijd. Ik woon hier tegenover, ik moet gaan.'

De woorden komen er gehaast uit. Ik voel dat ik toch weg wil. Niet omdat ik niet bij hem in de buurt wil zijn, maar omdat ik me van mijn beste kant wil laten zien. En dat is niet met een net wakkere kop waar de slaap praktisch nog in de ogen plakt.

'Geen probleem. Een andere keer dan.'

Hij maakt een beweging alsof hij me wil knuffelen en als vanzelf laat ik mijn lijf in de zijne klikken. O nee, dit is niet goed, dit is zo niet goed. Dit voelt te goed. Te fijn. Hier wil ik zijn. Maanden heb ik geen mannelijk lijf meer tegen me aan gevoeld. Ik snuif zijn geur op en neem de onzichtbare drug tot me. Zijn donkere krullen kietelen mijn wang als we na een iets te lange omhelzing losraken.

Hij zegt niks meer, kijkt me alleen maar met toegeknepen ogen aan en ik draai me als in slow motion om. Ik ben zojuist een andere dimensie ingestapt, en hunker nu al naar de tweede ontmoeting.

Wordt vervolgd