Anna Karolina #312: het stockholmsyndroom

Rillingen lopen over mijn lijf.

'Hoe weet je zo zeker dat hij nog leeft?' vraag ik uiteindelijk.

'Omdat ik contact heb gehad met mijn chef en het geverifieerd is door de anderen die ook tegen heb samenspannen.'

'Waarom heb je niks gezegd toen we onder één dak woonden? Ik neukte met hem. Ik kon je helpen. Ik kon de deur open maken en je midden in de nacht je werk laten doen. Ik snap het niet. Ik snap niet dat het zo lang heeft moeten duren, en dat hij alsnog vrij rondloopt.'

'Wat wil je zeggen, Anna, dat jij hem ook dood wil?'

Ik open mijn mond om volmondig JA te schreeuwen, maar sluit deze weer en voel mijn hart verkrampen. Het schijnt een waar fenomeen te zijn; gevoelens krijgen voor je gijzelnemer. Het zogeheten stockholmsyndroom. En ook al wil ik niet beweren dat ik verliefd ben op de bruut, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik echt niks voelde. De seks was hard en gevoelloos, maar dat wil niet zeggen dat ik er niet van genoot. Ik durf haar niet aan te kijken.

'Van mij hoeft niemand dood. Ik snap sowieso niet waarom er in dit soort praktijken altijd doden moeten vallen. Jullie zijn toch allemaal weldenkende mensen. Waarom?'

Ze lacht nu breed en schudt haar hoofd. 'O, arme Sebastiaan. Dat hij nou juist jou moest tegenkomen. De man zonder gevoel, de man zonder hart, de man die alle zaken juist zo goed af kon handelen omdat hij zijn emoties uitschakelde, en deed wat gedaan moest worden. Hoe heb je het voor elkaar gekregen? Hoe heb je het gespeeld?'

'Pardon?'

'Kom op, we zijn alleen en niemand luistert. Je gaat me niet vertellen dat het zomaar is gebeurd? Dat je zomaar, zonder iets te doen, al die brute gasten om je vinger weet te winden?'

Zonder echt te begrijpen waar ze op doelt haal ik mijn schouders op. 'Ik heb er niet om gevraagd in ieder geval.'

'Ah, je bent het slachtoffer van dit alles. Is dat wat je me vertelt?'

'Nadia, wat zeg je nou? Of beter, wat wil je zeggen?'

'Ik wil zeggen dat ik niet snap hoe vrouwen verzeild raken in deze situaties. Voor mij is omgaan met het tuig werk. Ik neem het serieus. Ik vecht tegen onrecht en weet dat sommige mensen beter van de aardbodem kunnen verdwijnen dan erop blijven. Maar als ik dan jou zie, die door zo'n gast vastgehouden wordt, of door Sebastiaan in deze chaos terechtkomt, ik weet het niet. Het lijkt er bijna op alsof je wist wat er ging gebeuren en erop zit te geilen. Dat is alles.'

Mijn lichaam voelt als water dat op een gaspit staat en bijna aan het overkoken is. Haar woorden doen pijn, en geven me een heel naar gevoel.

'Wie denk jij wel niet dat je bent dat je zo over mij kunt praten? Ik wil je alleen maar helpen en dit is wat ik terug krijg?'

'Ho, jij hoeft mij niet te helpen. Het was allemaal gespeeld, vergeet dat niet. Ik heb je in de gaten gehouden en ik heb gezien hoe je met Alejandro was. Jij wilde hem. Jij hebt hem verleid. Zo heb je je hachje gehouden.'

'Maar zonet zeg je nog dat-'

'Ik weet wat ik zonet nog heb gezegd, dat je gedaan hebt wat moest om te overleven, maar nu pas komt het me ten gehore dat je hem niet dood wenst. Dat je wellicht ergens opgelucht bent dat hij nog leeft. Durf ik hardop te zeggen dat ik denk dat je gevoelens voor hem hebt?'

'Hou op. Je kraamt wartaal uit.'

'Anna, ik zeg dit alleen omdat je mij, ons, hiermee kan helpen. Als jij gevoelens voor hem hebt en denkt dat het wederzijds is, moet je het kenbaar maken. We kunnen de man niet zomaar doden. We moeten hem ergens op pakken. En wellicht ben jij de spil waar alles om draait.'

Wordt vervolgd