'Ik weet nog goed dat ik vijf jaar geleden bij Cees een verdikking zag. Hij lag in de box te trappelen met zijn pootjes en toen ik zachtjes op de verdikking drukte, voelde ik iets hards. Gek, aan de andere kant voelde ik niks en mijn twee dochters hadden ook niet zo'n plekje.

Bij het consultatiebureau zeiden ze dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Zo'n verdikking zagen ze wel vaker. Toch zat het me niet lekker. Dit hoort toch niet? Gelukkig moest ik twee dagen later weer naar het consultatiebureau voor Cees' prikjes. Na wat aandringen kreeg ik een afspraak bij de dokter die gelijk zag dat het niet goed zat en ons doorverwees naar een ander ziekenhuis. Bij de echo werd het duidelijk: onze Cees had een tumor in zijn linkernier.

Lees ook: Lisa's dochter heeft nierkanker: 'Ze dachten eerst aan blindedarmontsteking'

Naar het Prinses Máxima Centrum In eerste instantie dachten ze aan een Wilms-tumor, een kwaadaardige vorm die goed te behandelen is. Maar na vier chemo's en een operatie waarbij zijn nier met tumor werd verwijderd, kwamen ze erachter dat Cees een andere agressieve tumor had waar nog weinig kennis over was. Het is een verschrikkelijk gevoel als zelfs gespecialiseerde artsen niet precies weten hoe ze zo'n tumor het beste kunnen behandelen en moeten overleggen met specialisten in Amerika.

Het moment dat ze ons vertelde dat Cees het niet zou overleven als de tumor was uitgezaaid, viel ik flauw van de spanning. Dat nieuws is zo heftig, het is ondragelijk als je hoort dat iets wat je zó lief hebt mogelijk kan verliezen. Ik kon alleen maar denken: hoe oud Cees ook wordt, ik ga hem een leven vol liefde geven.

Gelukkig kwam Cees er bovenop en na vijf jaar werd hij officieel genezen verklaard. Lang genieten van het goede nieuws konden we niet. Slechts twee dagen later kwamen we erachter dat Anne botkanker had. Ze was al een tijdje aan het kwakkelen met haar gezondheid. Ze had pijn in haar spieren en kon niet naar het toilet. Bij de fysiotherapeut en in het ziekenhuis dachten ze aan groeipijn en verstoppingen, maar zelf had ik het gevoel dat er iets anders aan de hand was. Zeker toen ze in het ziekenhuis drie liter laxeermiddel kreeg, maar nog steeds pijn had.

Om me heen werd gezegd dat ik door de ziekte van Cees te veel in tumoren dacht, maar ik vertrouwde Annes klachten voor geen meter. Ik eiste bij de dokter een spoed-MRI en daar dachten ze een goedaardige tumor te zien. Heel even waren we blij dat het om een goedaardige tumor ging, maar in het Prinses Máxima Centrum kregen we wederom slecht nieuws, van dezelfde arts als Cees destijds had nota bene. Anne had botkanker en het was helemaal niet goedaardig. Het voelde alsof grond onder mijn voeten verdween. Godsamme, mijn mooie dochter. Waarom moest dit ook haar overkomen?

Lees ook: Ryan werd vader op zijn zestiende: 'Ik dacht: loop ik weg of ga ik ervoor?

Leven van dag tot dag Je denkt: hoe dan? Hoe kan het dat twee van je kinderen kanker hebben? Het was pure pech, beide tumoren hadden geen verband met elkaar. Toen we de diagnose kregen, schoten er gelijk allerlei gedachten door mijn hoofd: waarom hebben we zoveel pech? Zouden we ook haar bij ons kunnen houden of is zoveel geluk onmogelijk? Mijn man barstte gelijk in tranen uit bij de diagnose. Gelukkig kregen we van de arts het goede nieuws dat Anne geen uitzaaiingen had. Op dat moment hebben we staan juichen en hebben we opnieuw de schouders eronder gezet.

Anne is van mei tot januari behandeld. Ze kreeg precies dezelfde chemo als Cees, maar wel meer bestralingen. Gelukkig sloegen de behandelingen goed aan en knapte ze snel op. Door de kanker kon ze niet meer plassen en poepen en na slechts één chemokuur kon ze weer plassen.

Natuurlijk was het ook enorm zwaar. De pittige behandelingen, onze middelste dochter Lotte die hartstikke bang was dat zij ook een diagnose zou krijgen, haren die moeten worden afgeknipt. Ik weet nog de dag dat alles eraf ging en Anne vroeg of ik nog één keer haar haren wilde invlechten. Zoiets komt als moeder enorm binnen. Gelukkig is Anne heel sterk en daar leren wij ook van. Dat was ze overigens al toen Cees ziek was. Ik stond een keer te huilen boven de box en toen zei ze: 'Mama, kijk nou eens naar Cees. Hij lacht, hij is blij, maar jij staat te huilen.' Door alles wat we als gezin hebben meegemaakt staan we ook anders in het leven: we leven van dag tot dag en ondanks alle shit genieten we altijd van de mooie momenten.

Inmiddels is Cees alweer langer dan vijf jaar schoon en Anne negen maanden. Ze krijgt nog iedere twee maanden een controle, wat toch altijd weer behoorlijk spannend is. Zeker als ze ergens pijn heeft denk je: het zal toch niet? Dat soort dingen zijn echt een trigger. Toch proberen we te focussen op het positieve. Anne vindt dat je niet te veel vooruit moet kijken, want niemand weet wat de toekomst brengt. Dat is natuurlijk ook zo. Vandaag heb je, morgen is een cadeautje.'