Body & Mind
Sexy bedtijdverhaaltje #4: Mijn eerste dag als schoonmaker
Gepubliceerd op
6 juni 2023 om 19:00
Gepubliceerd op
6 juni 2023 om 19:00
Ik heb het idee dat ik mezelf had moeten fatsoeneren voordat ik op de bel drukte. In de beperkte tijd die ik nog heb voordat de deur opengaat, probeer ik mezelf nog een houding te geven. Handen achter mijn rug? Misschien beter van niet. Ik strijk mijn haar achter mijn oor, pluk een pluisje van de stof van mijn blouse. Een zachte glimlach, niet te overdreven. Ik kijk omhoog naar het huis. Het is rechthoekig, modern, met veel glas. Zo eentje die je in een Black Mirror-aflevering ziet. Ik bijt lichtjes op mijn lip en vraag me af hoe ik dit enorme oppervlak moet schoonmaken in maar een paar uur per week.
Dan gaat de deur open. De vrouw die op de drempel staat kijkt me uitdagend aan in haar nauwsluitende broekpak, met wijde pijpen en een zwart-wit patroon waar ik mijn ogen niet van af kan houden.
‘Goedemiddag, Nadine.’
Ze zegt mijn naam met zoveel zekerheid dat het lijkt alsof ik me al aan haar heb voorgesteld. Ik vergeet mijn rechte rug, de professionele houding die ik ooit in een TedTalk van een lichaamstaalexpert zag en schud haar hand. Mijn glimlach schiet uit, en ik probeer mijn gezicht weer glad te strijken.
‘Goedemiddag, mevrouw-’
‘Rebecca,’ onderbreekt ze me, met een warme uitdrukking.
Ze bevrijdt me uit haar stevige handdruk.
‘Rebecca,’ herhaal ik, vriendelijk knikkend.
We hebben elkaar één keer eerder gezien, toen mijn vorige baas een feest gaf. Ik zou van tevoren en na afloop schoonmaken, maar in werkelijkheid hielp ik de catering de hele avond lege glazen verzamelen. Ik zag Rebecca naast het zwembad flessen champagne blijven bestellen voor jongere vrouwen wiens mannen te druk bezig waren om hen te vermaken. Ik vroeg me af of die mannen haar als bedreiging zouden zien, of simpelweg niet doorhadden dat Rebecca ze in bed probeerde te krijgen. Ik herinner me de fooi die ze me in de hand drukte toen ik met het dienblad langs haar liep. En hoe ze die hand net iets te lang liet liggen. Voor het eerst die avond was ik niet onzichtbaar, en het beviel me wel, hoe haar blik af en toe weer door de tuin heen naar me afdwaalde...
‘Kom binnen,’ zegt ze nu. ‘Ik heb dringend een schoonmaker nodig, sorry voor de troep.’
Ik kijk rond in de ontvangsthal. Niets dat ik ook maar een klein beetje zou omschrijven als ‘troep’. Deze vrouw zou mijn appartement eens moeten zien: vol kledingpatronen, resten stof en per ongeluk uitgerolde garen. Misschien is dat het verschil tussen een beginnend modeontwerper en een advocaat, of wat het dan ook voor beroep moge zijn waarmee Rebecca dit huis financiert. Eerlijk gezegd, hoef ik het niet te weten. Het belangrijkste is dat ik wat extra kan verdienen tot mijn kleding verkoopt. Tot ik me ook zo’n levensstijl kan veroorloven – en dan vooral met veel plek voor de designerkleding waar ik in om zou komen.
‘Zullen we starten met een rondleiding?’ vraagt Rebecca.
Voor ik kan antwoorden, gaat ze me voor de hal door. Ik heb geen tijd om mijn handtas op te hangen dus houd hem maar tegen mijn buik aangedrukt terwijl ik achter haar aan snel. Pas als ze zich naar me omdraait, besef ik dat ik naar haar ontblote, prachtig gespierde armen aan het staren ben. Ik schraap mijn keel en glimlach, probeer niet te denken aan wat ze allemaal met die sterke armen kan.
Rebecca geeft me een lijst met specifieke instructies over de keuken en de woonkamer. Ondertussen speur ik bezorgd de muren af naar stopcontacten voor de stofzuiger in deze gigantische open ruimte.
Boven is het knusser. Minder glas. Meer kleine kamers. We eindigen de tour in haar inloopkast, waar ik nog het meest moet proberen mijn gezicht in de plooi te houden. Wat een rijkdom; in één oogopslag spot ik tientallen merken waar ik alleen maar van kan dromen. Onbewust laat ik mijn vingers over de zachte stof van een groene jurk glijden. Ze draait zich weer naar me om, voor meer instructies waarschijnlijk, maar haar open mond verandert in een glimlach.
‘Sorry,’ mompel ik.
Ik trek mijn hand terug.
'Nee, ik snap het,’ zegt ze. ‘Moeilijk te weerstaan.’
‘Ik ben modeontwerper en... nou ja, dit is zo ongeveer mijn droomkast,’ probeer ik mezelf te verantwoorden.
‘Ontwerper, hmm? Dat verklaart die goede stijl die ik op dat feest ook al zag. Ik moet bekennen dat dat misschien wel een kleine rol speelde in dat ik jouw nummer aan mijn vriendin vroeg.’ Dan verandert haar blik in iets donkerders. ‘Probeer hem aan.’
‘Oh, nee, ik wilde niet..’
‘Probeer hem aan,’ zegt ze nog eens. Ze slaat haar armen over elkaar en laat haar ogen langs mijn lichaam naar beneden glijden. ‘Hij zal je prachtig staan.’ Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met Rouze. Klik hier om je aan te melden en 30 dagen gratis toegang te krijgen tot alle verhalen op Rouze.nl en het hele verhaal ‘Foute vrouw’ verder te lezen.
delen
Redactie
@andcgramDe &C-redactie bestaat uit enkel vrouwen en iedereen verzamelt wel iets. Katten, memes of dates bijvoorbeeld. Ze slurpen koffie alsof er levens vanaf hangen, verruilen het diner maar al te graag in voor een snackbox van de lokale friettent en dragen heus weleens wat anders dan pastel. Wees maar niet bang.