Wendy was cokeverslaafd: 'Ik zat 's nachts uren in de auto te snuiven'

Wendy: 'Ik was 21 toen ik voor het eerst cocaïne gebruikte. Die eerste keer was een mislukking: het lukte me niet goed om het poeder van een sleutel te snuiven. Ik voelde niks en vond het gedoe, dus ik dacht: laat maar. Ik gebruikte af en toe xtc en was daar perfect gelukkig mee. De jongen met wie ik destijds samen was gebruikte wel coke, net als veel van onze vrienden, maar mij trok het niet zo. Tot ik op een avond alleen thuis was met mijn vriend en een vriend van hem. Terwijl zij een lijntje coke legden, probeerde ik aan een pilletje te komen. Toen dat niet lukte, moedigden de jongens me aan om mee te doen: 'Probeer gewoon nog eens.' Ze lieten me zien hoe ik kon snuiven door een briefje opgerold geld. En dat ging goed. Iets te goed. Zodra het effect van de cocaïne insloeg, wist ik: dit hoort bij mij. Het voelde als een gigantisch shot adrenaline. Ik was ineens klaarwakker, zag alles helder, was hypergefocust. Al mijn onzekerheden verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik voerde het hoogste woord en wilde van alles ondernemen. Terwijl ik eigenlijk een behoorlijk verlegen en onzeker meisje was. In gesprekken hield ik me vaak op de vlakte, want ik had nooit het idee dat ik kon meepraten. Voor mijn gevoel waren de mensen om me heen altijd slimmer en leuker. Ik ben behoorlijk perfectionistisch opgevoed: als ik met een zes thuiskwam, vroegen mijn ouders waarom het geen acht was. Ik had vaak het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Met cocaïne was dat allemaal in één klap weg. Alsof ik het puzzelstukje had gevonden dat ik altijd miste. Ik voelde me ongeremd, durfde met iedereen te praten en had een oplossing voor elk wereldprobleem. Ik voelde me een ander mens. En zo wilde ik me elke dag wel voelen.'

Lees ook: Fred van Leer in &C's januarinummer: 'Ik ben elke week doodongelukkig'

Kat op het spek'De ochtend na die eerste keer coke dacht ik: dit nooit meer. Om een paar uur later te denken: eigenlijk viel het wel mee. Het eerstvolgende weekend pakte ik de draad gewoon weer op. Binnen de kortste keren was het elke vrijdag en zaterdag raak. Mijn studie psychologie hing ik aan de wilgen om fulltime in de horeca te gaan werken. Dat is natuurlijk de kat op het spek binden. Het 'weekend' werd steeds langer en voor ik het wist gebruikte ik meer dagen wel dan niet. Ik haalde nachtenlang door, want door de cocaïne sliep ik niet. Na vijf dagen gebruiken en niet slapen moest ik standaard twee dagen bijkomen. Dan was mijn lichaam echt op. Maar zodra ik me weer een beetje oké voelde, dacht ik: nu kan ik wel weer. Om me minder slecht te voelen over mezelf, zorgde ik ervoor dat ik nooit alleen gebruikte. Ik wist altijd wel een vriendin of een collega om te praten. Vaak kwam ik pas 's ochtends vroeg thuis, tot grote woede van mijn vriend. Hij wilde settelen en wilde dat ik een negen-tot-vijfbaan nam om 's avonds de huisvrouw uit te hangen. Maar ik vond mijn werk in de horeca veel te leuk. Mijn nachtelijke uitspattingen opgeven? Vergeet het maar. Ik belandde in een neerwaartse spiraal. Als ik moest werken na een nacht doorhalen, zat er niks anders op dan nóg meer cocaïne te snuiven om de dag door te komen. Om ruzie uit de weg te gaan, kwam ik pas thuis als mijn vriend al naar zijn werk was. Ik begon ook in mijn eentje cocaïne te snuiven, omdat ik niemand zo gek kon krijgen om net zo veel en vaak te gebruiken als ik. Ik zat 's nachts urenlang in de auto te snuiven, alleen, om naar niet naar huis te hoeven. Op dat moment was cocaïne allang geen 'sociale' drug meer. Het maakte me niet meer uit of iemand met me meedeed, of ik iemand had om mee te praten. Ik zat compleet in mijn eigen wereld.

Lees ook: Ben jij ook verslaafd aan Netflix? Dat komt door je hersenen

Natuurlijk eiste het vele cokegebruik zijn tol. De drugs ontnamen me alle eetlust, dus viel ik kilo's af. Het ontnuchteren, de dag erna, was het naarste gevoel wat er is. Dan voelde ik me leeggezogen en kwam het besef van wat ik had gedaan. Elke ochtend dacht ik: nu ga ik het niet meer doen, nooit niet, écht niet. Maar een paar uur later was de schaamte zo ondraaglijk geworden, dat ik de telefoon weer oppakte om een dealer te bellen. Alles om mijn gevoel te verdoven. Zodra ik weer een snuif had genomen, was het alsof er een last van mijn schouders viel. Dan voelde ik vooral opluchting: hèhè. Alsof ik weer controle had. Alleen had ik vaak één probleem: geld. Op het dieptepunt snoof ik twee à drie gram per dag, wat neerkomt op honderdvijftig euro. Zoveel verdiende ik niet in de horeca. Geld regelen was altijd mijn eerste missie om aan coke te komen. Ik plunderde de rekening van mij en mijn ex – óók zijn persoonlijke – en vroeg mijn ouders om de haverklap om geld. Ik werd heel vindingrijk in het verzinnen van smoezen: dan was de wasmachine stuk, dan was er weer een rekening die ik niet kon betalen. Mijn ouders hadden wel het vermoeden dat ik drugs gebruikte, maar die ene keer dat ze me ermee confronteerden, heb ik glashard ontkend. Ik gaf toe dat ik weleens geëxperimenteerd had, maar regelmatig gebruiken? Nee. Ik reageerde heel verontwaardigd: hoe durven jullie dat überhaupt van me te denken? Mijn ex speelde het spelletje mee en mijn ouders lieten het erbij zitten. Of ze me echt geloofden? Ik denk het niet. Ik denk dat ze me wilden geloven. Ik keek daarna wel uit om ze nog om geld te vragen, dus vroeg ik een creditcard aan met een limiet van 2.500 euro, en vervolgens nóg een. Ook belde ik steeds een andere dealer, om te voorkomen dat iemand zou zeggen: zeg, gebruik jij niet een beetje veel? Uiteindelijk hebben mijn schulden, zo'n negenduizend euro, me genekt. Omdat ik sommige rekeningen niet meer betaalde, kwamen deurwaarders aan de deur. Ik zocht hulp voor mijn financiële problemen – niet voor mijn verslaving – en vertelde hierover aan een vriendin. Via via kwam dat bij mijn ex terecht, die toen pas doorkreeg dat ik al zijn geld had opgemaakt. Dat was voor hem de druppel. Ik moest het huis uit. En dat niet alleen: hij ging het mijn ouders vertellen. Of ík moest het doen.'

Benieuwd hoe Wendy is afgekickt en hoe het nu met haar gaat? Je leest het in &C's januari-issue 'Nog eentje dan'. Of lees het hier op Blendle. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's, word dan abonnee.Herken jij jezelf of iemand uit je omgeving in dit verhaal? Cocaine Anonymous biedt hulp bij verslaving. Kijk voor meer informatie op ca-holland.org of bel 06-10192770.