Pamperen maar: kinderen worden geen softies van verwennerij

'Heb je het zelf al tegen de meester gezegd?'

'Dat durf ik niet.'

Ik pak mijn telefoon. En aarzel. Ik wil mijn negenjarige dochter helpen. Ik wil de leraar bellen om te vertellen dat ze niet meer naar school wil sinds ze in een nieuwe overblijfgroep zit met alleen maar jongens die niet met haar spelen. Terwijl al haar vriendinnen – zonder haar – in de andere groep geplaatst zijn. Maar ik voel me bezwaard. Hoor je niet altijd dat wij ouders te veel oplossen voor onze kinderen? Dat ze moeten leren zelf een probleem te tackelen? Punt is alleen: mijn dochter durft haar mond niet open te trekken.

Zo was ik vroeger trouwens ook en ik verzeker jullie: dat is helemaal goed gekomen. Daarom zit ik er niet zo mee om haar spreekbuis te zijn. Alleen is dat tegenwoordig not done. Wie voor z'n kind praat, is een slechte ouder. Ze moeten het zelf doen! Verguisd worden de moeders die hun kind een lift met de auto geven als het regent. 'We' pamperen ons kroost, 'we' verpesten ze. Weet je wat écht goede ouders hun kind gunnen? Teleurstellingen! Wij zijn allemaal helikopterouders die een verwende generatie creëren. Zal ik je eens wat vertellen? Ik geloof er helemaal niets van.

Lees ook: Echte moeders geven borstvoeding, toch?

Dat zal je lerenBewijs één voor de pamperen-is-prima-stelling: kijk hoe goed ik zelf gelukt ben. Mijn moeder deed alles voor mijn broer en mij. We hadden ook een lieve vader, hoor, maar die werkte en mijn moeder was thuis, zoals dat toen nog vaak ging. Mijn moeder bracht me nog tot en met groep acht naar school. Vond ik gezellig. Ze liep zelfs vaak nog mee naar de bushalte toen ik naar de middelbare school ging. De bus? Ik hoor het jullie afkeurend denken. Jep, ik ging met de bus. Nu was mijn school wel twintig kilometer van huis, maar echt goede ouders dwingen hun pubers natuurlijk op de fiets. Door weer en wind, storm, hagel en onweer. Daar leren ze van! Namelijk dat... eh... je kunt fietsen door weer en wind, storm, hagel en onweer.

Nou, mijn moeder kocht met alle liefde elke maand een busabonnement voor me. Ze kaftte mijn boeken, waste mijn kleren en als ik niet tegen een vriendin durfde te zeggen dat ik geen zin had om uit te gaan, loog mijn moeder tegen haar dat ik thuis moest blijven. Kortom: ze loste alles voor me op. Je kunt wel raden hoe dat afliep met mij: totaal verpest en geen enkele weerbaarheid. Nou, niets is minder waar eigenlijk. Ik ging op mijn achttiende het huis uit, vond vrijwel meteen mijn draai en durf wel te zeggen dat ik altijd bijzonder zelfredzaam ben geweest en menig teleurstelling zonder al te veel drama heb doorstaan.

De achterbankgeneratieBen ik het levende bewijs dat helikopteren geen kwaad kan? Natuurlijk niet. Anekdotisch bewijs is geen bewijs. En allerlei deskundigen beweren toch echt gretig dat wij een verwende generatie opvoeden. Theoretisch pedagoog Lynne Wolbert wijt het op socialevraagstukken.nl deels aan te drukke ouders (ja hoor, de werkende moeders hebben het weer gedaan). Want: 'We hebben geen tijd om ze zelf hun veters te laten strikken. Er is geen tijd voor geklungel.'

Het stoom komt uit mijn oren als ik zoiets lees. Omdat het over 'we' gaat, alsof alle ouders hetzelfde zijn. Als je dan toch ouders anno 2021 over één kam wil scheren: uit onderzoek blijkt dat wij meer qualitytime met onze kinderen doorbrengen dan ooit. Ik denk dat moeders in de jaren vijftig – het tijdperk voor de wasmachine – minder tijd hadden om hun acht kinderen hun eigen veters te laten strikken. Opvoedkundige Marina van der Wal gaat zelfs nog een stapje verder bij RTL Nieuws wat betreft de zogeheten 'curlingouder': 'Alle obstakels op het levenspad van je kind wegvegen, is kindermishandeling.' Zoals de moeder die haar kind bij regen naar school brengt. 'Zij ontneemt haar kind daarmee een levenservaring. Zo verhinderen we onze kinderen evenwichtige, gezonde, prettige volwassenen te worden. In plaats daarvan zitten we met studenten die sneller een burn-out hebben.'

Lees ook: Zin in meer geld? Simpel: gewoon dénken dat je het al hebt

Psycholoog Jan Derksen waarschuwt graag en veel voor de 'achterbankgeneratie', zoals hij het noemt in een lezing bij de Radboud Universiteit. 'Ze worden door de ouders naar muziekles en sporttraining gebracht. Daarnaast zijn ouders ook weinig kritisch op hun kinderen. Hoe lelijk de tekening van je kleuter ook is, de ouder van nu zal continu bevestigen dat-ie trots is op het kind. Sommige jongvolwassenen raken volledig in paniek wanneer ze bij hun eerste baan kritiek krijgen.'

Eva's pleidooi voor het verwennen van je kinderen lees je in het nieuwe nummer van &C 'Bekend, beroemd, berucht' dat nu in de winkel ligt, of lees het via Blendle. Je kunt het nummer ook hier bestellen.