Dennis (45): 'Als wij met z’n vijven op pad gaan, trekken we nogal eens bekijks. Staan we aan de balie bij een hotel of in de rij op Schiphol, dan zie je mensen om ons heen denken: huh, wie hoort waarbij? Laatst waren we op vakantie in New York met een goede vriendin, en daar keken mensen als vanzelf naar haar: 'Oh, you’re the mother.'

Niko en ik hebben Dylan twaalf jaar geleden geadopteerd uit Amerika. Wij kozen heel bewust voor een open adoptie, waarbij de moeder kiest naar welke adoptieouders het kind gaat. Zo wilden we Spoorloos-achtige toestanden voorkomen. Na een traject van vijf jaar hopen en wachten konden we Dylan eindelijk in onze armen sluiten.

Toen Niko en ik twee jaar later uit elkaar gingen, spraken we meteen af: dit co-ouderschap gaan we goed aanpakken. We zijn nog steeds beste vrienden. Niet lang na onze breuk ontmoette ik Niels. Ik zei meteen tegen hem: als je voor mij kiest, krijg je Niko er ook bij.

Een jaar later werd Niko verliefd op Freek, en waren we ineens met z’n vieren. Natuurlijk was het zoeken toen er nieuwe partners in ons leven kwamen. Wie is deze persoon? Welke intenties heeft diegene? Andersom was het voor Freek en Niels ook spannend: zij kregen er ineens een ex en een kind bij. Gelukkig konden we het alle vier goed met elkaar vinden.

Met de klok mee: Freek, Niels, Dennis, Niko, Dylan (midden).

We wonen op vierhonderd meter afstand van elkaar in dezelfde wijk. Die afstand is precies goed: we delen dezelfde supermarkt, maar zijn ook weer geen buren. Elke maandag gaat Dylan van het ene naar het andere huis, samen met onze hond Nash. Met z’n vieren hebben we bewust voor een hond gekozen: Nash bindt ons nog eens extra aan elkaar. Als Nash en Dylan overgaan, drinken wij als vaders een borrel en nemen we de week door.

Sowieso doen we veel samen. De feestdagen vieren we met z’n vijven, en we gaan elk jaar met elkaar wintersporten of op vakantie. Dylans moeder spreken we regelmatig. We facetimen of bellen, houden elkaar op de hoogte van belangrijke mijlpalen en sturen cadeautjes met kerst en verjaardagen.

Dylan heeft ook nog een broertje, dat door een stel in Amerika is geadopteerd. We zijn net terug van een reis waarbij we iedereen weer hebben gezien, voor de derde keer nu. 'Wie zijn de originele vaders?' werd grappend gevraagd tijdens een zelfgemaakte pubquiz. Dylan noemt mij en Niko papa, en Freek en Niels bij de voornaam. Maar eigenlijk zijn we allemaal gelijkwaardig.

Om het leuk te houden in een samengesteld gezin moet je geven en nemen. We moeten alle vier soms onze emoties parkeren en denken: nou ja, dan doen we het maar zo. Dylan gaat bijvoorbeeld naar een middelbare school waar ik in eerste instantie niet voor zou kiezen. En bij Niko en Freek gelden er weer andere regels dan bij ons thuis. Natuurlijk vinden we daar over en weer weleens wat van, maar we laten het niet tussen ons in komen.

Dylan krijgt langs het voetbalveld of op school soms opmerkingen: hoe zit dat nou met je vier vaders? We zijn natuurlijk geen alledaags gezin. Toen Dylan jonger was, kregen wij zelf weleens kritische vragen: zou dat wel goed gaan, een jongen met vier vaders? Grappig genoeg krijgen we tegenwoordig eigenlijk vooral complimenten. Want ja, dat gaat dus héél goed.'