Chantal (44): 'Tussen mijn kinderen en Chanel zit minder leeftijdsverschil dan tussen mij en Chanel. In het begin was Chanel bang dat mijn meiden zich voor haar zouden schamen. Ze ziet er jong uit. Mijn meiden zijn al een kop groter dan zij. Als we met zijn vieren ergens zijn, staren mensen ongegeneerd. Je ziet ze denken: hoe zit dit precies? Vaak lukt het me dat te negeren. Maar als het de zoveelste is die staart, dan ineens wegkijkt en druk begint te fluisteren, ben ik het ook weleens zat. Als ik in een provocerende bui ben, kijk ik intens terug of geef ik Chanel een zoen. Maar als ik zelf een baaldag heb, kan het me ook raken. De angst van Chanel was overigens ongegrond: mijn meiden hebben er nog de minste moeite mee. 'Boeiend, is gewoon mijn stiefmoeder hoor,' zeggen ze weleens.

Met de klok mee: Chantal, Romy, Chanel, Lynn en hond Coco

De verliefdheid op Chanel was er opeens. Drie jaar geleden leerden we elkaar kennen toen we allebei aan de opleiding Social Work begonnen. Eerst waren we studiemaatjes, toen vriendinnen. Toen mijn huwelijk met de vader van mijn kinderen eindigde, bloeide er tussen ons iets op. 'Zijn jullie niet geschrokken toen je moeder ineens met een vrouw thuiskwam?' vragen mensen weleens aan mijn dochters. Het feit dat ik met een vrouw ben, is voor hen totaal geen punt. Hun verdriet zit 'm erin dat papa en mama niet meer bij elkaar zijn. Het co-ouderschap goed aanpakken, dat is prioriteit nummer één. Mijn ex en ik zitten daarin gelukkig volledig op één lijn. Er is geen ruzie geweest en we zetten allebei de kinderen voorop. Ze zijn oud genoeg om zelf te bepalen wat ze prettig vinden. Zo woonden ze een tijd volledig bij mijn ex, omdat Chanel en ik in een klein appartementje zaten. Natuurlijk miste ik ze ontzettend. In die tijd at ik minstens twee keer per week bij hen en belden we veel en lang, maar dat is toch anders dan dagelijks samen aan de eettafel de dag doornemen. De eerste schooldag, verjaardagen: op die momenten vind ik het moeilijk dat ik er niet altijd bij ben.

Inmiddels wonen Chanel en ik in een landelijk gelegen woning en hebben de meiden elk een eigen kamer, met uitzicht op een weiland vol koeien. Als we hier met z'n allen zijn voelen we ons niet per se een gezin, maar we zijn wel nauw met elkaar verbonden. De meiden zien Chanel echt als 'de vriendin van hun moeder'. Toch hoorde ik pas de jongste tegen Chanel zeggen: 'Ik hou ook van jou hoor.' Zo slecht doen we het nog niet, dacht ik toen.

Heel lang zat ik maatschappelijk gezien in het 'ideale plaatje': man, vrouw, twee kinderen. Nu dat anders is, verbaas ik me over de bekrompenheid van veel mensen. Ik ben zelf ruimdenkend en dacht, misschien naïef, dat de meeste mensen in Nederland daar wel hetzelfde in stonden. Maar ik heb gemerkt dat mensen er veel van vinden als je er als vrouw voor kiest om weg te gaan bij je man – en al helemaal als je dan verliefd wordt op een vrouw. Ik heb een dikkere huid gekregen, al is die lang niet altijd dik genoeg. De ruis probeer ik buiten te sluiten, ik focus op dat wat er echt toe doet. Als wij volgende maand met z'n allen bij mijn ouders rond de kersttafel zitten – mijn partner, mijn ex en onze twee dochters – voel ik me vooral trots.'