Corrie: 'Mijn beste beslissing in mijn leven is dat ik in een ongelukkig huwelijk voor mezelf heb gekozen. Op mijn achttiende, vlak na de oorlog, trouwde ik. Ik ben gelovig opgevoed. De pastoor kwam geregeld langs. Mijn toenmalige man en ik kregen elf kinderen. Schatten van mensen, van wie twee helaas al zijn overleden.

In mijn huwelijk mocht ik veel dingen niet van mijn man. Mijn vrijheid werd beperkt en ik was allerminst gelukkig. Scheiden was uit den boze. Ik woonde in de polder en een roddel was snel verspreid. Toen de pastoor er weet van kreeg, kwam hij langs en drukte de bijbel in mijn hand, toch koos ik voor mezelf. De scheiding duurde in totaal zeventien jaar. Er was veel geruzie en gedoe, maar met de hulp van onze twee oudsten kwam het goed. Ik ben blij dat ik eigenwijs was. Daarna was ik vrij. Ik wilde onafhankelijk zijn en nooit meer aan de man.

Lees ook: Ruben geeft zijn kinderen een genderneutrale opvoeding: 'De ene dag voelt mijn kind zich een meisje, de andere dag non-binair'

Elke week reed ik met mijn brommertje naar de dichtstbijzijnde bushalte en nam daar de bus naar Utrecht. Ik voelde me op-en-top vrij. Gelukkig. Daarna kreeg ik een klein huurhuisje. Ik kon lopend naar de winkels en naar de bus om naar Utrecht te gaan. Daar ging ik boodschappen doen, koffiedrinken en poffertjes eten. Ik was dan meestal wel alleen, maar nooit eenzaam. Zo ervaar ik dat nog steeds.

Ik heb veel lieve mensen om me heen. Mijn kinderen en kleinkinderen. Lieve buren. Sociaal contact is belangrijk. Toen mijn zussen overleden, was dat wel even moeilijk. Laatst ben ik met mijn jongste dochter naar het graf van mijn ouders en andere familieleden gegaan. Mijn hele verleden ligt daar, behalve ik. Dat is een gek idee. Maar ik kijk altijd vooruit. Je moet niet te vaak achterom kijken, naar verdrietige dingen die zijn gebeurd.

Ik hou wel van positieve herinneringen ophalen. Zo zit ik graag op de bijrijdersstoel in een auto en laat ik me graag vervoeren langs plekken waar ik vroeger heb gewoond. Ik kies altijd iets uit om naar toe te leven. Bijvoorbeeld de komst van een achterkleinkind. Daar verheug ik me telkens op. Inmiddels heb ik dertien achterkleinkinderen, mijn hele huis hangt vol met foto’s van ze en er zullen er vast nog meer bij komen.

Ik denk met veel plezier terug aan de periode van voor de oorlog. Toen ik nog net geen achttien was en vaak ging dansen met vriendinnen in een dansschool. Ik kon het heel goed, dat dansen, alle jongens wilden met mij gaan, ze stonden te vechten om mij. Na de oorlog heb ik nooit meer gedanst, want toen kreeg ik verkering. Het mocht niet van hem. In die periode heb ik me vaak beperkt gevoeld. Nu allang niet meer.

Ik lees mijn tijdschriftjes, roddelblaadjes en maak graag puzzels in boekjes. De tv staat overdag zelden aan. Er is geen moment dat ik me verveel. En een man is nooit meer in mijn leven gekomen. Ik vermaak me heel goed in mijn eentje.'