Huibert: 'Ik heb nog nooit gesport. Ik fietste wel altijd overal naartoe. Gewoon op een normale fiets, met versnellingen, de e-bike bestond toen nog niet, hoor. Verder heb ik niks met sporten. Laatst had ik last van mijn rug en moest ik van mijn fysio oefeningen doen, maar dan bedenk ik smoesjes om eronderuit te komen.  Ik ben wel altijd actief geweest en heb tot mijn negentigste gewerkt. Werken is goed om de geest gezond te houden, je blijft onder de mensen. Ik werkte bij Shell, eerst reed ik met de tankwagen en de laatste jaren zat ik op kantoor. Ze noemden me daar 'opa' ik krijg nog steeds kaartjes als ik jarig ben. 

Als mens moet je in de weer en geïnteresseerd blijven. Luisteren naar de antwoorden van nu en niet in je eigen wereld blijven leven. Ik luister altijd naar wat mijn kleinkinderen te vertellen hebben. Het is belangrijk je geest te blijven verrijken. Ik lees van alles. Veel boeken, bij voorkeur historische en religieuze, en de krant van A tot Z. 

Het is een gemis dat de jongere generatie steeds minder leest. Die hebben allemaal een mobieltje om de pols en zijn altijd bereikbaar. Ze worden minder meegesleept in een goed boek, terwijl je met lezen jezelf tegenkomt en dat is nou juist zo belangrijk. Laatst las ik een nieuw boek over de Watersnoodramp. Na het lezen geef ik die kennis door aan mijn negen klein- en negen achterkleinkinderen. 

Lees ook: Corrie is 101 en vindt dat je voor jezelf moet kiezen: 'In mijn huwelijk mocht ik veel dingen niet van mijn man'

Ik waarschuw ze altijd: doe je best op school. Ik was twaalf jaar toen ik van school ging, de financiële mogelijkheden waren er niet om verder te studeren. Ik heb de kans niet gehad, de zoon van een dokter of notaris wel, maar ik kwam uit een eenvoudig gezin en moest in een bakkerij werken. 

In 1946 ontmoette ik mijn vrouw. Ze is acht jaar geleden overleden op 91-jarige leeftijd. We hadden andere karakters en interesses, maar we bewogen met elkaar mee. Het geheim van bijna zeventig jaar samen zijn is heel veel geven en weinig nemen. Elkaar vrijlaten. Ze had in haar laatste levensfase dementie en het was heel verdrietig om afscheid van haar te moeten nemen. Toch geef ik mijn leven nog steeds een acht. 

Ik voel me zoals een vijftigjarige, alleen kom ik zelden buiten de deur. Op zondag luister ik graag via mijn laptop naar de kerkdienst. Ik kook elke dag voor mezelf. Mijn dochter doet de boodschappen: een dag van tevoren stuur ik een lijstje met wat ik wil hebben, in elk geval elke dag verse groenten. Zaterdag eet ik graag een frietje uit de oven. Elke vrijdag ga ik met mijn kinderen lunchen en herinneringen ophalen. Ze zijn inmiddels ook allemaal met pensioen, dus iedereen heeft veel tijd. 

Als ik zo gezond blijf, vind ik het prima zo. Mijn achterkleinzoon zegt weleens dat-ie het zielig vindt dat ik maar alleen zit. Maar ik ben niet zielig. Ik ben wel alleen, maar niet eenzaam. Ik krijg veel telefoontjes, kijk graag naar mijn visprogramma, hoe je grote baarzen vangt. Maar ook naar politiek, voetbalwedstrijden, net waar ik zin in heb. Soms doe ik tijdens het tv-kijken rek- en strekoefeningen, bijvoorbeeld met mijn knieën. Als ik mezelf stram voel, ga ik even met de heupen heen en weer. Is m’n fysio toch nog blij.'

Wil je meer portretten lezen?