Sexy Time - De yoga-retraite #8: Ik kan de hitte van zijn lijf voelen

'Is dit wat jij wil? Mij gek maken en je zin krijgen?'

'Volgens mij is dat wat jij wil.'

Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan en voel hoe zijn lid zich krachtig tegen me aanperst. Zijn ogen stralen als kristalheldere kijkers strak in de mijne. Hij doorboort mijn ziel, mijn façade. Hij komt akelig dichtbij en het beangstigt me. Stukje voor stukje voel ik mezelf onder hem smelten en me voegen naar zijn lijf.

Alles aan deze situatie is bizar, gekmakend en zorgt voor een adrenaline stoot waar heel mijn lijf van begint te tintelen. Zonder woorden blijven we elkaar aankijken. Hij ademt zijn adem in mijn half geopende mond en ik blijf happen naar lucht door het gewicht van zijn spieren.

'Verdomme.'

Met een harde vuist slaat hij naast mijn hoofd en drukt ie zichzelf op.

'Sta op. We hebben veel werk te verrichten met jou.'

Ik kijk op naar hem. Hij staat in mijn zon en de uitdrukking op zijn gezicht is het mooiste dat ik ooit heb gezien. Een sereenheid vermengd met woede. Het gevecht dat zich binnenin hem afspeelt is duidelijk zichtbaar. Aan alles voel ik dat ik iets in hem in gang heb gezet wat hem totaal uit balans brengt. Ik kom omhoog en veeg het zand van mijn lijf.

'We gaan.'

'Als jij denkt dat ik meega en me laat manipuleren door jullie, dan heb je het mis.'

'Oh jawel. Je doet het wel.'

'Grapjas.'

Ik draai me om en loop van hem weg. Ik weet de weg naar de haven prima te vinden. En mijn stappenteller mag ook best gespekt worden. Het blijft stil achter mij. Een onheilspellend gevoel bekruipt me. Ik hoor mezelf ademhalen. Het lijkt alsof hij ieder moment zijn hand op mijn schouder kan leggen en me terug zal trekken in zijn wereld. Maar niets van dit alles gebeurt. Geen idee hoe lang ik al loop, maar het is duidelijk dat hij me heeft laten gaan. Uit het niets dwarrelt er een traan over mijn verhitte wang. Wat is dit nou? Ik veeg het weg en stap resoluut door. Een leegte vult mijn longen. De honger naar zijn lucht, naar zijn aanwezigheid overrompelt me.

Als ik hem moet geloven doe ik iets met hem, wat hij nog nooit eerder heeft gevoeld, maar dat kan ik andersom ook van hem zeggen. Ik herken mezelf niet terug. Alsof een deeltje van mij zich zonet los heeft weten te maken en zich aan hem heeft gehecht. Een steek van jaloezie steekt als een botte speer door mijn hart. Joan is straks wel met hem. Wat heeft hij allemaal met haar gedaan? Niks seksueels in ieder geval, gezien zijn afkeer ervan.

In de verte klinken stemmen van nieuwe aanvoer aan bezoekers van het eiland. Ik voel me weer neerdalen op de aarde en het lijkt er bijna op dat die hele Noah, Sarah en al die naakte yogi's slechts in mijn verbeelding leven. Alsof ik ontwaakt ben uit een lucide droom en een zucht der verlichting slaak eenmaal terug in mijn realiteit.

Ik loop richting het loket met lood in mijn schoenen. Waarom hoop ik nu nog dat ik tegengehouden wordt? Ja, ik weet het antwoord er wel op, maar dat is waanzinnig. Hoe kan ik nu al zoveel gevoel hebben voor iemand die ik niet eens ken en die ook nog eens zover van me afstaat? Toch is het zo. Hij trekt aan me, aan mijn ziel, aan mijn begeerte. Als een magneet roept hij me tot zich en hoe verder ik van hem verwijderd ben, hoe onrustiger en onnatuurlijker het aanvoelt.

Ik weet me geen raad en ga op een bankje voor de haven zitten. Ik sluit mijn ogen. Het geroezemoes van de mensen om me heen en het geluid van de zee sussen me in een zonnige dagdroom. Ik zie hem. Volledig naakt. Stijf. Glimlachend. Hij vouwt zijn hand naar me uit en ik beantwoord zijn gebaar. Zijn vingers krullen speels over mijn palm en tintelingen razen als zoemende bijen over mijn hele lichaam. Een hemels verlangen ontluikt in me. Zijn vingers vinden hun weg over mijn hele arm. Het kietelt, maar ik trek mezelf niet terug. Hij staat dichtbij. Ik kan de hitte van zijn lijf voelen. Een aura aan warmte straalt haar gouden gloed over me heen. Ik plant mijn handen op zijn borst en ervaar hoe deze kleine handeling een stroom aan geil tussen mijn benen heeft doen vloeien. Het plakt. Ik kan me niet heugen ooit zo nat te zijn geweest.

'Mevrouw, mevrouw, kan ik u helpen.'

Verschikt kijk ik in de ogen van de dame van het loket.

'Het laatste schip gaat over negen minuten. Wilt u nog mee?'

Ik grijp naar mijn tas en twijfel geen moment.

'Nee, ik moet terug. Ik heb een fout gemaakt. Een grove domme fout.'

Wordt vervolgd.