Sexy Time - De yoga-retraite #6: 'Geef je je over?'

Dit gevoel is me volkomen vreemd. Zo heb ik nooit naar een ander gekeken, en ik heb al helemaal nooit zo naar mezelf laten staren. Noahs ogen wijken geen millimeter af van mijn blik. Ik tover een flauwe glimlach op mijn gezicht om mezelf een houding te geven. Hij bijt op zijn onderkaak en lijkt boos. Ik herstel mezelf. Even sluit ik mijn ogen en open ze dan weer vol overgave.

Alsof het zonlicht feller schijnt dan zonet, lijkt zijn hele wezen ineens omringd door gouden vallende blaadjes. Ik knipper snel met mijn ogen, maar ze blijven speels om hem heen dansen. Er lijkt geen einde aan te komen en de warme, gouden kleur van de straling geeft zijn uitstraling iets koninklijks en wijs.

'Goed. Nu is de beurt aan jullie.'

Hij doet een stap naar achteren.

'Joan, start jij maar.'

Joan komt voor me staan, maar ik ben volkomen afgeleid door wat zich zonet heeft voorgedaan. Er is iets met die man. Hij lijkt onmenselijk, niet van deze wereld. En wat betekenen die gouden ornamenten om hem heen? Het leek wel magie.

Joan staart me aan en lijkt wel een alien. Niks aan dit spelletje voelt juist. Wat ik voel is moeilijk te omschrijven. Warrig ben ik. Van slag. Warm en verlangend naar iets waar ik het bestaan niet eens van wist. Het nieuwe gevoel maakt me bang en pompt naast opwinding, onzekerheid door mijn hele lijf. Ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld. Ik ren de zaal uit. De koude tegels van de gang verkoelen mijn hitte en de stilte van de gang verzacht mijn ongemak.

Ik sluit snel de deur van mijn kamer achter me in het geval Sarah, of nog erger, Noah, achter me aan komt en verstop mezelf onder de dekens. Mijn lijf rilt terwijl het hier niet eens koud is. Blijkbaar staat de temperatuur afgesteld op het feit dat iedereen hier negentig procent van de tijd naakt rondloopt.

Ik voel iets geks tussen mijn benen en kijk onder de dekens. WTF. Een hard, zachtroze stuk kristal ligt, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, in mijn bed. Boos veer ik op en zie een briefje op het tafeltje naast mijn bed liggen.

Chiara,

Rozenkwarts staat voor liefde en heeft een helend karakter. Het zal je helpen gedurende je reis hier, bij ons, en zal het hartzeer dat in je huist doen verdwijnen. Zoals je ziet zijn beide uiteinden scherp geslepen. Ze staan voor het verleden en de toekomst. Beiden mogen geen invloed hebben op je. Leer in het nu te leven. Geef je over, sta open en zie daar je nieuwe ik.

Ik verscheur het briefje en smijt de flarden in de prullenbak. Wat een nonsens. Ik grijp naar mijn tas, doe wat kleren aan en ren het pand uit. Als Joan hier wil blijven, moet ze dat zelf lekker weten, maar ik ben klaar met deze bullshit.

Het is een lange wandeling, en met de zware tas in mijn hand voel ik me verre van gelukkig, maar alles beter dan hier blijven. Mijn benen schuren tegen elkaar bij iedere ferme stap die ik zet. Alsof ik in een slechte droom ben beland en wil rennen, maar door de zwaarte van de tas geen snelheid kan maken.

'Fuck', schreeuw ik uit in de veronderstelling dat niemand me hoort. Het lucht op. Ik herhaal het nog een paar keer, tot ik verschrikt bemerk dat er een wagen achter me aan rijdt.

'Daar ben je. Stap in.'

De stem van Noah klinkt bot.

Ik doe alsof ik hem niet hoor en probeer mijn passen te versnellen, wat helaas niet lukt, en mijn loeizware tas alleen nog meer tegen mijn benen doet bungelen. Als ik hier geen blauwe plek aan overhoud weet ik het ook niet.

Hij stopt de auto en stapt uit. Ik hoor het portiek krachtig dichtvallen. Demonstratief smijt ik de tas in het zand en begin zo hard ik kan te rennen.

'Verdomme Chiara. Stop. Stop hiermee. Hoelang wil je nog blijven wegrennen voor jezelf.'

'Rot op.'

Ik voel de tranen prikken achter mijn ogen. Ook al vind ik dit alles overdreven dweperig gedoe, iets in me zegt me dat hij wellicht gelijk heeft. Ik weet zelf niet eens waar ik zo bang voor ben. Waar al deze drama vandaan komt. Hebben ze ons gedrogeerd of zo?

Ik hoor zijn passen achter me aan en zijn adem hijgt in mijn nek. Zijn handen omvatten mijn middel en voor ik het weet verlies ik mijn evenwicht en val ik voorover in het zand. Het lijf van Noah valt half op me en drukt de lucht uit mijn longen.

Als een bezetene begin ik om me heen te slaan. Het blijft stil. Ik kijk naar hem en zie hoe hij bovenop me zit en me sereen aankijkt. Als je tegenpartij niet meevecht is er niks aan. Ik staak het slaan en kijk hem ontredderd aan.

'Geef je je over?'

En weer zie ik de gouden blaadjes om hem heen en knipper ik met mijn ogen.

'Je geeft licht. Ik zie goud. Je bent omgeven door goud.'

Noah pakt me bij mijn polsen beet en trekt me omhoog, waarbij ik met mijn borsten tegen hem aan druk. Geen tijd om een bh aan te trekken zonet en ik kan voelen wat hij voelt. Mijn harde tepels kunnen niet anders dan een markering achterlaten op zijn lijf.

Hij heeft duidelijk ook in de gauwigheid iets aangetrokken, want alles is volledig zichtbaar door zijn witte linnen gewaad.

Erkennen dat hij mooi is durf ik niet eens aan mijn ziel en met toegeknepen ogen kijk ik van hem weg. Door de aanblik van zijn halfstijve lul loopt het water me in de mond.

'Mag ik je weer terug escorteren?'

Chaos woedt in mijn lijf. Ik weet me geen raad met deze situatie. Hij lijkt geen aanstalten te maken om me ruimte te geven en voor ik het weet druk ik mijn lippen krachtig op de zijne.

Wordt vervolgd.