Sexy Time - De verkeerde bus #9: 'Ik had verwacht dat het pijn zou doen, maar het is hemels.'

‘Zeg me als het pijn doet. Dan stop ik.’

Ik knik en hijg mee met het ritme van zijn lome stoten. Het is gekmakend lekker en ik kan me niet heugen ooit zo nat te zijn geweest. Dan voel ik zijn vingers reiken naar mijn harde knop en op het moment dat hij tegelijkertijd zichzelf uit me beweegt en mijn knop aanraakt, gil ik het uit. Dit is niet normaal. Ik kan me wel voor mijn kop slaan dat ik dit niet eerder heb gedaan. Langzaamaan wen ik aan het gevoel en aan zijn ritme en beweeg nu zelf mijn achterste zijn kant op om aan te geven hoe diep ik hem voelen wil. 

‘Je maakt me zo gek. Ik hou het niet meer.’

‘Alsjeblieft, nog even doorgaan. Niet nu al stoppen, alsjeblieft.’

Hij bijt me in mijn schouder en ik sla mijn haren achterover. Ik ga komen, ik ga zo ontiegelijk hard komen zoals ik nog nooit klaargekomen ben. Alles lijkt in elkaar over te vloeien, ik hoor zijn steeds snellere ademhaling en voel dat ook hij op barsten staat. En dan samen, versmeltend in elkaar en met de zwarte zee als achtergrond, probeer ik mijn gil tegen te houden, wat maar half lukt. Ik ril, tril, mijn benen lijken wel doorgekookte slierten spaghetti die ik maar niet in bedwang kan houden. 

Ik open mijn ogen. 

‘Wat doe jij nou?!’

Paul kijkt me vol walging aan. Thomas trekt zichzelf terug en slaat heel snel een kledingstuk half over mij en zichzelf heen. 

Wat volgt is een chaos aan getrek, geschreeuw en een paar flinke klappen die worden uitgedeeld. 

‘Hou op!’

Ik zie Thomas op de grond liggen. Hij grijpt naar zijn voorhoofd. Paul heeft een bebloede kaak.

‘Ik weet niet wat jij denkt te doen, maar wij zijn klaar.’

Paul loopt weg en kijkt niet meer achterom. Een stroompje bloed loopt over het oog van Thomas. 

‘Je bent gewond. Kom.’

We kleden ons snel aan en lopen richting het hotel. Bij de receptie worden we al heel snel verwezen naar een kamer waarin twee bedden staan. 

‘Someone will be with you in a minute,’ horen we nog net de receptionist naar ons roepen. 

Op een van de bedden zit Paul met een verwarde, duidelijk beschonken kop voor zich uit te staren.

‘Paul. Het spijt me.’

Het blijft even stil.

‘Laat maar. Ik hoef je excuses niet. Vind het al heel wat dat je het zo lang met me uitgehouden hebt eigenlijk. Ik vond je altijd al te goed voor mij.’

‘Zeg dat niet.’

‘Het is toch zo. Anders zou je toch niet met de eerste de beste gast die je op vakantie ontmoet, onze vakantie welteverstaan, op het strand liggen rollebollen.’

Nu blijf ik stil. Dit is echt niet hoe ik het bedacht heb. Ik wilde deze vakantie echt dichter bij Paul komen, of in ieder geval veel praten over hoe het eigenlijk met ons gaat en of we nog wel samen hetzelfde willen, maar met de komst van Thomas lijkt alles wel glashelder.

‘Zorg goed voor haar.’

Hij wenkt naar Thomas en staat op.

‘Je bloedt,’ zeg ik zacht en vol schuldgevoel.

‘Het is niet erg. Mijn koppijn is groter, ik ga naar bed. Ik neem aan…’

Thomas neemt me bij de hand en knijpt er zachtjes in.

‘Het komt goed. Ze slaapt bij mij.’

Het gaat allemaal zo snel dat ik geen idee heb of ik het eens ben met dit alles, maar een gevoel van vrijheid en een overheersende zin in alles wat nu gaat komen neemt de overhand. 

Ineens worden alle lichten uitgedaan en begin ik zenuwachtig te lachen. 

‘Ik denk dat ze ons vergeten zijn,’ fluistert Thomas in mijn oor.

‘Nee toch.’

‘Wees maar niet bang, ik ben ons niet vergeten. En volgens mij waren wij nog lang niet klaar.’

Hij kust me zacht op mijn lippen en de smaak van de zee vervult me instant met een golf van verlangen. 

Einde