Soldaatpraat met Ouassima: 'Terwijl ik in Slovenië zat, voelde mijn moeder dezelfde pijn'

Aflevering 3 staat nú online. Hoe vind je het om terug te zien? 'Heel confronterend. Elke keer als ik mezelf zie moet ik toch een paar keer slikken. Nooit eerder stelde ik me zó kwetsbaar op. Ik ben daar echt diep gegaan, maar dat zie je ook terug in deze aflevering. Veel emotie.'

Hoe schatte je je kansen van tevoren in? 'Seizoen 1 maakte veel indruk op mij. Ik wilde me goed voorbereiden, dus deed ik mijn uiterste best met trainen. We kregen een lijstje met basisoefeningen die je hoort te kunnen. Denk aan: dertig push-ups binnen twee minuten. Ik dacht dat het niet erger kon dan de trainingen. Toch wel. Je komt aan in een andere wereld. Het is een gevecht tegen jezelf en de tijd. Elke push-up is er één te veel. Ik vroeg me af wanneer het zou stoppen, maar het stopte niet. En als je denkt dat je eindelijk mag rusten, dan mag je nog meer oefeningen doen. Of althans mag, je moet.' Lees ook: Soldaatpraat met Ferry Doedens: 'Het was een beetje een boevenactie, maar ik heb wel lef' In het gesprek met de staff kwam naar voren dat je jezelf niet meer wil beperken. Ben je daar sinds het programma aan de slag mee gegaan?  'Meteen toen ik uit het programma kwam, kreeg ik het bericht dat mijn tante was overleden. Dat was een klap. Maar het voelde voor mij ook als een teken. Het programma en het verlies van een dierbare maakten een enorme impact op mij. Ik besefte: niemand heeft je morgen beloofd. Ik stap nu eerder uit m'n comfortzone en wil honderd procent gaan voor wat ik wil in het leven. Dus ja, op mentaal vlak ben ik anders teruggekomen uit Slovenië. Daarnaast merkte ik dat veel angsten wegvielen. De vrees voor ratten en muizen, bijvoorbeeld. Nu denk ik: waar maak je je druk om, Ouassima. Je hebt het ergste gezien en meegemaakt. Laat je niet zo beperken door anderen of angsten. Die lessen neem ik voor de rest van m'n leven mee. Nooit verwacht deze versie van mezelf tegen te komen.' 

Wat voor versie is dat precies? 'Deze versie van Ouassima is een stuk krachtiger. Ik sta voor m'n gevoel dichterbij mezelf. Ik struggelde hiervoor met het maken van grote beslissingen in m'n leven of met het aangeven van grenzen. Inmiddels ga ik daar daadkrachtiger mee om. Daar ben ik het programma oprecht dankbaar voor.' Je had tijdens het programma meermaals 'het gevoel dat je doodging'. Dacht je dan echt dat de staff je niet zou redden? 'Ik vond het heel moeilijk dat vertrouwen over te geven aan de staff. Toen ik in het water lag, vroeg ik me oprecht af of iemand mij hieruit ging halen. Het was verschrikkelijk. Niemand wil het gevoel hebben dat je verdrinkt. Ik kon die controle moeilijk loslaten. Het is een gevecht dat je niet gaat winnen.' Met de videobooschap had je ook moeite. Waar zat die blokkade 'm in? 'We werden uit een mentaal en lichamelijke zware opdracht gehaald. Dan word je opeens random gevraagd een videoboodschap in te spreken, terwijl je zo aan het lijden bent. De timing, zo doordacht. Ik miste mijn moeder enorm. De belangrijkste vrouw uit mijn leven. Ik voelde veel pijn en verdriet. Los van het gemis, kon ik die pijn moeilijk plaatsen. Achteraf bleek dat m'n moeder op datzelfde moment een dierbare verloor en die pijn ook voelde. Bizar om te beseffen dat we op hetzelfde moment hetzelfde voelden, maar zo ver van elkaar vandaan waren.'

Henk Grol en Thijs Zeeman gaven deze aflevering op. Wat doet dat met je motivatie? 'Op het moment dat een teamlid opgeeft, voelt dat als een verlies. Het is iemand waar je een band mee opbouwt. Je bent samen aan het overleven. Het begon al bij Mariska en toen Henk en Thijs. Maar bij hen kwam het ook als een verrassing. Het zijn fysiek sterke, grote mannen. Maar het gaf ook een lichte drijfveer. Want, je staat daar nog met twee andere vrouwen. Dat is knap. We wilden doorzetten. Dat is een kracht die alleen wij vrouwen kunnen ervaren.' Lees ook: Soldaatpraat met Thijs Zeeman: 'De staff wil dat je je laat zien, maar ik dacht: ik vertrouw jou niet' Heb je vrienden gemaakt tijdens het programma?  'Vrienden voor het leven. Je bent daar als groep aan het overleven. Je hebt elkaar zo hard nodig. Heel Nederland kan zien wat je meemaakt en we kunnen het in geuren en kleuren navertellen, maar alleen wij weten wat we voelden. Van de groep was ik met Sylvia het meest close. Ik heb haar heel hoog zitten. We hebben elkaar echt door alles heen gesleept.'  Wie van je medekandidaten heeft je het meest verbaasd? 'Sylvia. Ik noemde haar army-tuttenbel. En dat is ze ook echt. Ze was een ontzettende mentale steun, waar ik kracht uit haalde. Je ziet in de afleveringen ook de groei die ze doormaakt. Ze gaat tot het gaatje. Echt een doorzetter. Op Schiphol ontmoet je elkaar voor het eerst. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dacht: gaan we met haar de oorlog winnen? Maar zodra we begonnen aan het avontuur was ik zó blij met haar. Als zij er niet was geweest, was ik er waarschijnlijk ook niet.'  Marianne sprak je aan op dat je nog niet klaar was met je tas. Zorgde dat achteraf nog voor spanningen?  'Zeker. Ik was in gevecht met mezelf. Ik wilde geen hulp vragen, maar ik had duidelijk moeite met het inpakken van de tas. Op zo'n moment geef ik alles, maar dat was niet genoeg. Dat frustreerde me. Ik voelde me vernederd, omdat ik werd aangesproken in het bijzijn van de hele groep. In het washok gooide ik mijn frustraties eruit. Erin blijven hangen dat kan niet. Je moet door. Later waardeerde ik de spiegel die Marianne me voorhield. We botsten misschien even, maar ik heb veel respect en bewondering voor haar.' 

Zou je nog een keer meedoen? 'Het was oprecht een onvergetelijke ervaring, maar zodra ik thuiskwam riep ik nooit meer mee te willen doen. Ik keek naar de blauwe plekken en voelde de pijn. Inmiddels zijn die weggetrokken en daarmee verdween ook m'n hard no. Ik zeg dus geen nee, maar sta er ook niet om te springen.'