Sanne Vogel: 'Ik raakte niet alleen mijn baby, maar ook al m'n dromen kwijt'

BLACK: Lastig voor Sanne. Haar zwarte dag kiezen. Er waren er twee en die kun je eigenlijk niet los van elkaar zien. Ze vertelt erover gekleed in een wijde trui met afbeeldingen van Mickey Mouse erop. Haar dreumestweeling doet een dutje. Godzijdank is alles goed nu. Anders dan in 2018. In dat jaar waren Sanne en haar vriend al een poos aan het proberen om zwanger te worden. Tot het eindelijk lukte. Zwanger van een meisje. 'Ik had natuurlijk wel gehoord van miskramen in de eerste weken van de zwangerschap, maar dat er later in de zwangerschap ook nog zo vaak dingen niet goed kunnen zijn, daar was ik me niet van bewust.' Toch was dat wat er gebeurde. Vier maanden na de verwekking beviel Sanne van een dood kindje. 'Niet alleen raakte ik mijn baby kwijt, maar ook alle dromen en verwachtingen die ik had, de toekomst die we voor ons zagen en die we al aan het plannen waren. Ook dat was verloren gegaan.'

Er waren het trauma en de rouw, maar ook de angst. 'Ik had slapeloze nachten. Het was al zo moeilijk geweest om zwanger te worden, ik was al vierendertig, ik vreesde dat het nooit meer zou lukken, of áls het nog eens zou lukken, dat het dan niet goed zou gaan.' De bevalling luidde een donkere tijd in. Een mensje van vier maanden oud, met alles erop en eraan. 'Dolly hebben we haar genoemd. We hebben haar begraven. Mijn vader timmerde een kistje van heel speciaal hout dat hij had bewaard voor een bijzondere situatie.' 

Dit alles speelde zich af tijdens de opnames van Zomer zonder mama, een film geregisseerd door Sanne. 'Ik focuste op dat werk. Het bood houvast.' When it rains, it pours. Amper twee weken na de bevalling van Dolly kreeg Sanne een tweede nachtmerrie te verduren. 'Een vriendin stuurde me een nieuwsartikel. Ze zei: dit gaat over Wouter.' Wouter van Luijn was haar filmeditor. Hij werkte aan de film die werd gedraaid en was ook verantwoordelijk voor de montage van Sannes voorgaande film. In het artikel stond dat hij was overleden. Op Mallorca, waar hij met zijn vader op vakantie was, werd hij door vijf man in elkaar geslagen. Hij stierf aan het letsel. 'Een paar dagen eerder, op de ochtend van de dag waarop hij naar Mallorca zou vertrekken, zaten we nog samen te huilen op zijn bank, vanwege Dolly. Hij was een supergetalenteerde editor, maar vooral een dierbare vriend.'

Sanne was in shock en ontroostbaar. 'Hij was er ineens niet meer,' zegt ze met natte ogen, vechtend tegen de tranen. 'Hij was een van de allerliefste en goedaardigste mensen die ik kende. Dat dit juist hem moest overkomen is onbevattelijk.' Het verdriet om Dolly en het verdriet om Wouter waren nu onlosmakelijk met elkaar verbonden. Een periode van diepe rouw. 'En tegelijkertijd plaatste Wouters dood het overlijden van Dolly in perspectief.' Sanne deed het enige wat ze kon doen. Een prachtige film maken. Ook voor hem. Lees ook: Melissa Drost: 'Alles in mij zei: ze willen jou niet'

PINK: Na de opnames nam Sanne vrij. Ze moest alles verwerken. Meteen aan de edit beginnen, zonder Wouter, was ondenkbaar. Er was het verdriet, maar ook nog steeds de zenuwslopende vrees dat haar kinderwens onvervuld zou blijven. 'De acht maanden tussen de geboorte van Dolly en de zwangerschap van de tweeling waren de langste van m’n leven.' Toen ze weer zwanger bleek te zijn, was ze meteen doodziek. Dat ze een tweeling droeg, wist ze nog niet. 'Ik was bang dat het weer mis was, dat ik daarom ook zo ziek was, maar toen bleek dat het kwam omdat er twee placenta's moesten worden aangemaakt in plaats van één.' Niet één, maar twee baby’s. Een twee-eiige tweeling. Jongen en meisje. De eerste vier maanden, de duur van de zwangerschap van Dolly, was Sanne nog vaak bang. 'Ik was hartstikke blij en dankbaar, maar de angst was te groot. Ik ging in die periode ook naar een zwangerschapspsycholoog.' Pas daarna begon ze langzaam meer vertrouwen te krijgen. 'En weet je wat raar was? De dag voordat ik van de verloskundige hoorde dat er iets mis was met Dolly sprak ik een vriendin die me vertelde dat ze twee miskramen had gehad. Dat wist ik niet. Ze zei dat ze vanaf het begin van die zwangerschappen had gevoeld dat er iets niet goed zat. Toen ze dat zei besefte ik, tot mijn schrik, dat ik dat ook voelde, op dat moment, over mijn eigen zwangerschap.' Dit gevoel van onheil was er niet tijdens de zwangerschap van de tweeling. Integendeel. En het bleek ook allemaal in orde te zijn. Sanne werd kogelrond en loeizwaar. Het inleiden werkte niet, het werd een keizersnede. 'Ik lag daar op de operatiekamer, voor de helft achter zo'n groen doek, om me heen te kijken. Omdat ik een tweeling kreeg waren er dubbel zoveel artsen en verplegers. Alles was steriel. Ik dacht: dit moet niet de eerste plek zijn die je ziet nadat je bent geboren.' Maar het deed er niet toe. De locatie niet, de omstandigheden niet. Uit haar buik werd eerst Loewy getild. 'Toen ik hem voor het eerst zag – één oog dicht – wist ik meteen: ja, dit ben jij, jij bent Loewy. Daarna kwam Bella, verfrommeld, oogjes dicht, huilend. De twee baby’s werden op haar borst gelegd. 'Extreem geluk,' noemt Sanne het. Op die dag voelde ze zich voor het eerst echt moeder. 'Dat was gek, want ik was natuurlijk ook al de moeder van Dolly.' Dat zal ook altijd zo blijven. ‘Bella wijst weleens naar het houten bootje dat ik voor Dolly kocht. Dat is het bootje van Dolly, zegt ze dan.' Deze Black Pink stond in &C's juninummer van 2022, 'Oh, oh, libido'.