Melissa Drost: 'Alles in mij zei: ze willen jou niet'

Melissa heeft zich afgezonderd met haar laptop. Een prikkelvrije ruimte: er hangt niets aan de zachtwitte muren. Aandachtig leunt ze voorover, geconcentreerd op wat ze vertellen wil. Het is namelijk belangrijk, vindt ze, dat er meer over dit onderwerp gesproken wordt. Uit ervaring weet ze dat depressie nog altijd een taboe is. 'Zwarte dagen genoeg,' vertelt ze, en ze lacht. 'Voorzichtig aan ben ik er opener over. Al zolang ik me herinner, heb ik donkere periodes. Op de basisschool had ik al sombere neigingen. Als ik een vrolijk sprookjesboek las, vroeg ik aan mijn moeder: waarom is het niet zoals in het boek? Ik begreep niet waarom anderen plezier putten uit dingen waarbij ik dat niet had.' 

Eén zo'n dag betekende het omslagpunt. Het was 2017 en Melissa had een hoofdrol in de musical Soldaat van Oranje. 'Ik zat in zo'n diep dal dat zelfs acteren me tegenstond, terwijl dat normaliter juist het moment is waarop ik even kan ontsnappen in iemand anders. De avond in kwestie, vlak voor ik op moest, was ik er ineens van overtuigd dat er niemand op me zat te wachten. Er passen elfhonderd man in die zaal. Ik liep het publiek tegemoet en alles in mij zei: ze willen jou niet. Dat was de hel.' Ze besloot hulp te zoeken. En aan te nemen. Onder andere betekende dat 'zwichten' voor medicatie. 'Ik praat daar niet vaakover, omdat ik nog steeds een taboesfeer rondom depressie en medicatie ervaar. Ik heb medicatie heel lang per se niet gewild. Ik vond dat ik het op eigen kracht moest kunnen. Ook omdat je een stempel krijgt opgedrukt, dat je zwak en labiel bent. Alsof je iemand bent die altijd met uitgelopen mascara van het huilen over straat loopt. Maar het is onzin, want als je ondanks die handicap het leven trotseert ben je juist sterk. Juist daarom mag er wel meer over gesproken worden. Om dat beeld te veranderen.' 

Met andere woorden: dat beeld had Melissa vroeger zelf óók. Ze wilde zichzelf zo niet zien, niet zo over zichzelf denken. Dat ze uiteindelijk toch voor medicatie koos, was omdat het echt niet meer ging. Maar ook vanwege haar therapeut, die erop aandrong. 'Toen ik eenmaal overstag was gegaan, begreep ik niet waarom ik dat niet eerder had gedaan. Het was alsof ik de echte Melissa had teruggekregen. Het biedt zo veel meer ruimte voor het leven, zonder al die ruis. En het ís geen zwaktebod. De een heeft last van migraine en neemt daar iets voor in, de ander heeft last van depressies en neemt daar iets voor in.' Is het echt zo simpel? Is depressie net als migraine een zuiver fysiologisch mankement? Ze denkt erover na en zegt: 'Het is waarschijnlijk een combinatie van genetische aanleg en de omstandigheden in je jeugd. Bij mij in elk geval wel. Het een versterkt het ander.'

Alles is anders nu. De donkerte is er nog wel, maar blijft hanteerbaar. Bovendien wil ze die ook niet helemaal kwijt. 'Mijn duisternis is ook mijn kracht. Die maakt me empathisch en betrokken. Zonder die duisternis is er geen licht.'