Chantal: 'Sociaal doen met mensen die ik niet ken vind ik heel lastig'

'Zo, ga je lekker los, gekke meid dat je d'r bent' zei ik, terwijl ik aan de rand van een geïmproviseerde dansvloer stond te kijken naar een vrouw die helemaal in haar eentje (een beetje eng) losging op een nineties danceplaat. Het zou kunnen dat ik dat ietwat schamper zei tegen de man naast me, die ook vol verbazing stond te kijken. Hij bleek echter niet verbaasd, maar trots – en haar partner, waardoor ik iets mompelde in de trant van: 'Nou, cool dat ze het durft wel...' en die man de rest van de avond heb ontweken.

Meestal zou ik op een feestje het liefst onder een stolp willen staan. Niet omdat ik me prettig voel onder een stolp, maar omdat ik dan alle anderen goed kan zien en toch niet met iedereen hoef te praten. Kijken, dat vind ik vooral leuk. Feestjes en sociaal doen met mensen die ik niet ken vind ik heel lastig, al weet ik dat de feestjes waar je het minst zin in hebt wonderbaarlijk genoeg de leukste kunnen zijn.

Zelf gaf ik ze bijna nooit. Buiten het feit dat je op je eigen feestje niet onopvallend in een donkere hoek kunt gaan staan, leverde het me vroeger ook veel te veel stress op. Gaat iedereen het wel leuk vinden? Ben ik iemand vergeten uit te nodigen? Heb ik genoeg eten en drinken gekocht? Is de playlist leuk of hangt iedereen straks tegen de muur op hun horloge te kijken of ze al naar huis mogen? Maar tegenwoordig vind ik het steeds leuker. Er zijn iets te veel vreselijke dingen gebeurd in de wereld, in mijn wereld, en nu grijp ik elke gelegenheid om iets te vieren aan. 

Zo heb ik laatst op het groep-8-afscheidsfeestje van James nog met hem gedanst op de dansvloer. Ja, dat mocht gewoon van hem! Hij schaamde zich zelfs niet voor z'n moeder. Ik ga dan overigens niet totaal in de steigers, want voor mijn werk word ik al continu opgemaakt en in fantastische maar oncomfortabele glitterjurken gehesen. Op een privéfeestje loop ik liever rond met een simpel make-upje en, tja, op sokken. Ik kan een marathon rennen op stiletto's, maar heb het liefst sokken aan. Van die dikke fleece ook nog. En ja, ik weet dat het een beetje gek is om op sokken naar een feestje te gaan, dus ik draag dan braaf gewoon schoenen, hoor. Ik maak me dus wat op en doe mijn haar zo goed als ik kan. Daar ben ik trouwens echt niet goed in, in dat haar. Ik wacht nog steeds op de uitvinding van een pocket-Leco die ik uit een laatje kan pakken en mijn haar dan fantastisch föhnt.

Hoe dan ook, ik vind feestjes in de decembermaand steeds leuker worden en knal alle goud, glans en glitter die ik tussen m'n make-up kan vinden op m'n ogen. Van Leco geleerd. Maar als ik écht moet kiezen, gaat mijn voorkeur toch uit naar met vrienden of familie bij iemand thuis iets leuks doen. Waarbij ik niet met allerlei vreemde mensen hoef te praten en in gênante sociale situaties terechtkom, maar gewoon bij mensen van wie ik hou aan de keukentafel veel te veel stukken brood in een kaasfonduepan mag hangen. Ik doe met kerst heus wel iets feestelijks aan en zolang niemand onder de tafel kijkt, zie ik er ook nog eens best leuk uit. Want onder die tafel zijn geen fantastische, sexy killerheels te zien, maar die heerlijk comfortabele, dikke, zachte sokken. Wel met goud, glans en glitter. Ja, die heb ik écht. Ga lekker los in deze feestmaand, mensen. Het is al veel te lang saai geweest. Ook al zie je ertegen op en heb je er niet altijd zin in, net als ik. Knal er wat goud, glans en glitter op en ga!

&C's Goud, glans, glitterboek ligt nu in de winkels en is te bestellen in &C Webshop.