Anna Karolina #205: De schokkende waarheid

Zo pittoresk als het gebouw er van buiten uitziet, zo modern is het binnenin. Eng bijna. Mijn mond blijft openhangen en ik verbaas me over de minimalistische grijsstalen inrichting, die eerder aandoet als een ultrahip hotel dan een huisje in de bossen. 

Lees ook: Anna Karolina #204: Damir arriveert

'Kom, doe je jas uit en ga even liggen schat. Het was wel een heftige dag zo.'

Ik knik en lijk bijna vergeten te zijn dat ik zonet toch echt het gezicht van Damir tussen de bomen buiten heb gezien. Rustig doe ik mijn jas uit en loop naar de bank. Het zit hard en totaal niet lekker en ik blijf schuiven tot ik het uiteindelijk opgeef en horizontaal ga liggen. Even sluit ik mijn ogen en ik zou zweren dat op het moment dat ik ze weer open het een tiental minuten verder lijkt te zijn. 

'Er is eten hier, dus geen zorgen. Ik heb water opgezet voor thee.'

Ik kijk uitdrukkingsloos richting Daan. Hij trekt alle kastjes in de keuken een voor een open en inventariseert de voorraad. 'Hoe lang moeten we hier blijven?'

'Zolang het niet veilig is voor jou daarbuiten. Isabella zei dat ze het ons zouden laten weten.'

'Wat heeft Isabella nog meer aan je verteld? Zo lang hebben jullie toch niet gepraat. Ik bedoel, jij bent flink toegetakeld en toen die gasten zich op haar focusten lijkt het me niet dat jullie even lekker met elkaar hebben gekletst of wel?'

Ik hoor mijn woorden nagalmen in de ruimte en heb het gevoel dat ik net over de grens ben gegaan van wat veilig voor me is. Onrustige spanning vult het vertrek en ik bijt uit het niets op mijn nagel, wat ik nooit doe.

'Ik weet dat je me niet vertrouwt Anna, maar dat komt wel. Ik ga er alles aan doen om jouw gedachten om te buigen naar iets positiefs. Denk je nou echt dat ze me sleutels van dit huis zou hebben gegeven als ze me niet vertrouwde met jou? Dat waren haar laatste woorden aan mij, heel duidelijk en glashelder: neem haar mee, en wacht op een teken.'

'Weet je zeker dat dat is wat ze zei op het moment dat je haar met een kogel doorboorde, klootzak?'

Ik spring op en staar als een bezetene in de vurige blik van Damir die ineens in de hal staat met een wapen gericht op Daan.

Daans ogen knipperen als een malle. Ik ken hem. Dit gebeurt alleen als hij over de top zenuwachtig is. 

'Waarom zou ik die vrouw neerschieten? Ik ken haar niet eens.'

'Zodat ze niet achter je aan zou komen. Daarom. Ik heb haar zonet gezien. Ik heb het haar zelf horen zeggen.'

'Ik bescherm mijn vrouw en het kind.'

'Mijn vrouw en mijn kind, bedoel je.'

Lees ook: Anna Karolina #203: Anna vecht terug

'Luister, ik weet dat ze zwanger is van jou. Maar ik weet ook dat ik een betere vader zal zijn voor het kind. Kijk naar jezelf. Je houdt verdomme een wapen vast. Ik ben onschuldig. Ik heb niks gedaan behalve geluisterd naar die fucking Isabella. Jullie spelen een smerig spel, jullie allemaal.'

Ik kijk van de één naar de ander en gil het uit van de spanning. 

'Haal alsjeblieft dat ding weg Damir. Alsjeblieft.'

Smekend kijk ik mijn liefde aan en ik zie de twijfel in zijn ogen. Daan loopt achteruit en bereikt bijna de bank, als ik opveer en vermoeide stappen zet richting de sterke armen van Damir. En dan, uit het niets klinkt er een schot en zie ik aan de onthocheling in Damirs ogen dat er iets flink mis is. Het schot kwam duidelijk niet van hem, want zijn armen drukken allebei op mijn rug. Maar als het niet van hem kwam, dan, dan... en dan voel ik een gek gevoel in mijn onderrug.

Wordt vervolgd.Lees hier meer van Anna Karolina.