Anna Karolina #199: De ontsnapping

'Wie de fuck ben jij?'

Daan kijkt Isabella met grote warrige ogen aan en zelfs ik schrik van zijn blik.

'Daan, ze is een vriendin. Wat doe je raar.'

Ik lieg en probeer de situatie te redden, maar voel aan alles dat dit zo meteen faliekant misgaat. Daan loopt naar Isabella toe en pakt haar beet bij de elleboog. 

Lees ook: Anna Karolina #198: Isabelle en Anna

'Wat ben jij van plan? Jouw kop bevalt me allerminst.'

'Daan, doe eens even normaal! Wat is er met jou?'

Ik druk op de knop naast mijn bed uit angst dat het handgemeen van akelig naar vreselijk gaat. Daan lijkt weer een ander mens dan de laatste keer dat ik hem zag en ik ben bang dat de klap die hij van Damir heeft gekregen zijn sporen heeft achtergelaten.

'Als ik u was zou ik me maar loslaten.'

Isabella rukt zichzelf los en kijkt hem met toegeknepen ogen aan. 

'Of anders wat? Bel je de politie?'

'Nee erger. Dan zorg ik dat er geen agent naar kraait als er iets met jou gebeurt, stuk verdriet.' 

'Zijn jullie nou helemaal belazerd. Deze dame moet uitrusten. Het bezoekuur is voorbij. Allebei de kamer verlaten. Nu.'

De verpleegster snelt de kamer binnen, duwt Daan en Isabella aan de kant, en gaat aan mijn bed staan. Ik kijk haar dankbaar aan. En dan ineens klinken er agressieve, harde geluiden vanuit de hal.

'Waar ligt ze. Kijk in iedere kamer. We verlaten dit ziekenhuis niet zonder haar.'

Isabella en ik kijken elkaar aan en weten direct dat het moment daar is. 

'Hier, snel, trek dit aan.'

Isabella snelt naar de rolstoel, tilt me in één soepele beweging erin en begint haar trui en lederen jack over mijn hoofd heen te trekken. Als laatste gooit ze een wit laken over mijn naakte benen heen en kruipt zelf het bed in. 

'Ze weten niet hoe jij eruit zien, en met een beetje geluk hebben ze jongens op je afgestuurd die mij nooit hebben gezien. Dit is onze enige kans, anders is alles verloren.'

'Maar, maar hoe red jij je verder hieruit dan?'

'Maak je om mij geen zorgen.''Wat is hier in hemelsnaam aan de hand? Ik ga nu de politie bellen.' 

De blik van de zuster gaat ons alle drie langs, ze schudt haar hoofd en loopt de kamer uit. Daan blijft naast mij staan en legt zijn hand op mijn schouder. 

'Ik heb geen idee waar jullie mee bezig zijn, maar ik denk dat het beter is als ik blijf.'

Er is geen tijd meer over overleg, de harde stappen klinken dichtbij en ineens staan we alle drie oog in oog met twee krachtpatsers, die ik alleen in films zie. Te breed, te groot, te getatoeëerd en vooral te eng. 

Eén ervan stapt naar voren en werpt een blik op de patiëntenkaart.

'Bingo. Neem haar mee.'

Hij gebaart met zijn te brede hoofd naar zijn partner en zonder woorden wordt Isabella uit bed getild.

Isabella protesteert niet en laat zich omhoogtrekken. Even knipoogt ze naar me en ik begrijp daaruit dat ze blij is dat ze haar niet herkennen.

Ik trek aan Daans mouw. 

'Doe iets', fluister ik en kijk hem smekend aan.

Daan staart afwezig voor zich uit. De mannen vertrekken, met Isabella tussen zich ingeklemd, door de deur. 

'Kan je opstaan?'

Daan pakt me bij beide handen aan.

'Ja, denk ik wel.'

'Kom.'

Hij neemt de rolstoel onder me vandaag en rent ermee naar de gang. Ik volg hem met wankele tred en houd mezelf in balans tegen de muur. Isabella en de mannen lopen zeker een paar meter voor Daan uit en dan zie ik wat de bedoeling is. 

**Lees ook: Anna Karolina #197: Als een rat in de val

**'He, klootzakken.'

Hij zwiept de rolstoel met enorme kracht richting de twee bulldozers en rent erachteraan. Een van hen wordt geraakt en valt op zijn knieën voorover, de ander draait zich woest om en krijgt een enorme klap op zijn slaap. 

'Anna.'

Isabella wurmt zich los en rent als een bezetene op me af. 

Ik zie en hoor hoe de twee mannen losgaan op Daan, ik hoor geschreeuw vanuit de kamers, alles vervaagt en ik voel nog net de armen van Isabella mijn val breken. 

'Anna, sta op, help me, kom, we moeten weg. Nu!'

Wordt vervolgd.Lees hier meer van Anna Karolina.