De tranen schieten in mijn ogen bij het idee

Ik ben een weekend alleen thuis. Ties en de jongens logeren bij zijn moeder in Hengelo. Wat betekent dat ik niet hoef op te staan om 6 uur 's ochtends. Of mijn best moet doen om over te komen alsof ik geen telefoonverslaving heb.

Het eerste wat ik doe is gespreid op de grond liggen. Ik zie stof op de eikenhouten vloer, iets wat ik zeker niet ga schoonmaken. En de ramen die door de storm een woestijnaanslag hebben opgelopen? Nope.

Ik word overspoeld door de mogelijkheden. Ik kan nu naar een terras gaan, wijn drinken en stiekem een sigaretje roken. Ik kan de hele dag in bed blijven liggen en series kijken tot ik zo vercrackt ben dat twister fries het enige eten is dat mijn lichaam nog accepteert. Of ik kan eindelijk mijn werk to do lijst een keer wél afkrijgen. De tranen schieten in mijn ogen bij dat idee. Dat het me eindelijk een keer wél lukt.

Uiteindelijk kies ik voor een hybride van het bovenstaande.

Ik drink een koud biertje bij het IJselmeer, waar een jongetje dat slechts een jaar ouder dan Cairo is, tegen een vriendje zegt 'Oh jij tering hond'. Altijd eng zo'n backstage kijkje in het echte leven van onze kinderen.

Op bed laat ik me opzuigen door het algoritme van YouTube. Houdt een koe eigenlijk van de smaak van gras? Het antwoord is ja.

Ik schrijf aan mijn fictieboek. Baal ik er achteraf van dat ik daarbij geen fles rode wijn heb getrokken? Ja. Maar de druk is te groot om alles douze points te doen.

Ik organiseer een kampvuur met vriendinnen in mijn tuin. Waar we het hebben over de dood en het regisseren van een artistieke pornofilm met een bekende schrijver. (Ja dit is echt en nee we spelen geen rol in de film)

Ik slaap uit – tot tien uur. Eet chips op de bank. Verslons precies genoeg dat het niet te zielig wordt.

Het slotstuk speelt zich af vijf minuten voordat de jongens thuiskomen, ik vlieg door het huis. Spoel de borden met etensresten schoon, gooi de lege zak beertjeschips (mijn lunch) in de prullenbak en open de gordijnen. Grappig, ik doe weer precies hetzelfde als in mijn tienertijd. Sporen wissen, dit keer niet voor mijn ouders maar voor mijn eigen kinderen.