Thomas: 'Je bent pas goed gelukt als niemand het ziet'

Ik was een poosje heel lelijk. Eerst zag ik eruit als een meisje, maar ik was onderweg een jongen te worden. Elke drie weken ging ik naar de huisarts voor een spuit testosteron. Na vier maanden was ik op m'n lelijkst. De psycholoog waar ik tijdens mijn transitie naartoe moest, noemde het de 'is het een pot of is het een flikker?'-fase. Het kan best mysterieus en sexy zijn als je niet kunt zien of iemand een man of een vrouw is; sommige mensen staat het goed. Mij stond het niet.

Mijn moeder vond van wel. Volgens haar zag ik er heel schattig uit, maar moeders zijn niet objectief. Ik was echt lelijk. Mensen die me kenden en niet wisten dat ik in transitie was, vroegen wat me in hemelsnaam mankeerde. 'Wat heb je een bolle kop,' zeiden ze, 'en wat is er met je stem?' Ik kreeg de baard in de keel. In die periode had ik verwacht dat mensen op straat raar naar me zouden kijken. Niemand keek. Als je lelijk bent, word je op een bepaalde manier onzichtbaar. Bij de fietsenstalling op het station werkte een jongen die me leuk vond; mijn fiets mocht ik altijd gratis stallen en hij plakte een keer mijn band. Al gauw herkende hij me niet meer. Voortaan moest ik betalen. Ik zat er niet mee. Ik dacht: het komt vanzelf goed. Over een paar maanden ben ik een gewone jongen.

En dat was ook zo. Na acht maanden testosteron zag iedereen dat ik een jongen was. Ik kwam weer op de radar, maar bij andere mensen dan voorheen. De meisjes die bij de bakker achter de toonbank werkten, legden mijn brood al klaar als ze me in de rij zagen staan. Dat was in alle jaren daarvoor nooit gebeurd. Ik vertelde eens iemand dat ik transgender was en zij reageerde verbaasd. 'O, echt?' vroeg ze. 'Dat kun je helemaal niet zien.' 'Bedankt,' zei ik. 'Vind je dat echt een compliment?' Daar moest ik heel even over nadenken. Mensen noemen je 'goed gelukt' als ze niet kunnen zien dat je transgender bent.