Olcay: 'Een tienstrippenkaart bij de psychiater had me meer geholpen'

'Er was een tijd dat mijn carrière het allerbelangrijkste in mijn leven was. Dat klinkt veelomvattend, maar het was serieus zo. Ik had een enorme drang naar status, waardering en succes. Niet dat het mij om het geld ging, hoor. Nee, dat was het zeker niet. Het was mijn minderwaardigheidscomplex dat mij dreef tot werkdagen van twaalf tot zestien uur. Ik wilde zó graag meetellen en gewaardeerd worden.' 

Op mijn achttiende vertrok ik vanuit Waalwijk naar de grote stad Rotterdam en daar schreef ik mijn eerste – en enige – POP: persoonlijk ontwikkelings-plan. Destijds een populaire methode om je eigen ontwikkelingstraject op te stellen. Achteraf denk ik dat een tienstrippenkaart bij de eerste de beste psychiater me meer had geholpen, maar ieder zijn eigen vlucht. In mijn POP stond dat ik een beroemde modeontwerper wilde worden met een kledingmerk dat wereldwijd verkocht werd. Vanaf dat moment was dat mijn enige doel en ik zou niet rusten voordat dat zou lukken. 

Op mijn 21ste besloot ik dat het de hoogste tijd was en begon ik voor mezelf. Het werd een groot succes, maar ik bleef me net zo klote voelen als toen ik met mijn koffer vol grote dromen mijn getroebleerde jeugd probeerde te ontvluchten. Na jarenlang mezelf een slag in de rondte gewerkt te hebben en de wereld zes keer over te zijn gereisd, belandde ik vijftien jaar te laat in een enorme depressie. Ik was overwerkt en tegelijkertijd gegijzeld in mijn eigen gecreëerde luchtkasteel. Ik kon niet aan de handrem trekken en een stap terug doen. Ik bleef maar plichtsgetrouw doorwerken en spendeerde mijn avonden huilend op de bank.

Die periode duurde zo’n anderhalf tot twee jaar, maar leek wel een eeuwigheid. Vanbuiten een gevierde vrouw en vanbinnen een wrak. Een periode waarop ik nu gek genoeg terugkijk als de beste in mijn leven. Ik had dit blijkbaar nodig om in te zien dat het niet succes is dat een mens definieert, maar wie je bent en wat je doet. Klein of groot, dat maakt geen bal uit. Doe wat je doet met je hele ziel en zaligheid en maak vooral veel plezier. Ik zeg dit niet omdat ik zelf op mijn bek ben gegaan en daardoor de kleinere dingen in het leven weer heb leren waarderen. Ik zeg dit omdat ik me voor het eerst in mijn leven echt succesvol voel. Niet met een bedrijf met een miljoenenomzet en een leger aan personeel. Ik voel me vrij en succesvol. Ik kan opstaan en mijn dag inrichten zoals ik dat wil. Ik heb een mooi cosmeticamerk waar ik heel veel mensen blij mee maak. Ik neem de tijd om vragen van die leuke mensen te beantwoorden, ik heb een fijne relatie en kom op verjaardagen van de mensen van wie ik hou. Allemaal simpele dingen die mij zohappy maken. 

Succes lijkt vanaf de buitenkant altijd groots, maar is in werkelijkheid iets wat voor ons allemaal is weggelegd. Je hoeft het alleen maar te zien. Bespaar jezelf de ellende en luister naar deze betweter: je bent pas echt groot wanneer je gelukkig durft te zijn.

Deze column vind je in het februarinummer van &C Magazine 'Van je collega's moet je het hebben.'