Als hij zich omdraait, verwacht ik zijn gulle lach

Alle ruimte buiten je eigen voordeur is bij tijd en wijle een mijnenveld. De gênante gebeurtenissen liggen er voor het oprapen. Zo gebeurt het me vaak genoeg dat ik op straat zwaai naar een onbekende bekende. Je denkt dat je naar een oud-collega staat te wuiven (of erger: te roepen) en het blijkt totaal iemand anders. Vorige week nog groette ik bij het stoplicht de jongen die een op maat gemaakte kast voor mij had getimmerd. Hij keek me glazig aan. Ik keek nog wat beter. Bleek iemand anders. Ik heb maar gedaan alsof mijn enthousiaste groet bedoeld was voor de man die achter hem liep, maar ondertussen kon ik wel door de stoeptegels zakken.  Ook erg: je bent ervan overtuigd dat je achter het zusje van een vriendin fietst. Haal je d’r in, draai je je met volle overtuiging om en roep je ‘Hey, Eline!’ in haar gezicht, om je bij de eerste E al te realiseren dat ze er van de voorkant helemaal niet op lijkt, maar dan kun je niet meer terug. Je weet: dit heeft iedereen. Maar op het moment zelf schaam je je kapot.  Nu kan dit alles liggen aan mijn extraverte karakter, ik zwaai en roep graag en vind het leuk om contact te maken. Maar liever leg ik de oorzaak bij mijn fantasierijke brein. Ik zie graag wat ik wil zien. Zo komt het dat ik nog regelmatig Robin zie, mijn klasgenootje van de middelbare school. Tenminste, ik dénk hem te zien. Want ik weet zeker dat ik hem niet kán zien. Toch vang ik al jaren een glimp op van zijn bruine haar en lange lijf. In de rij van een koffietentje, met zijn neus in de vriezer van mijn supermarkt of met een rolkoffertje in zijn hand bij de bushalte terwijl ik erlangs fiets. Als hij zich omdraait, verwacht ik zijn gulle lach. Maar hij is het nooit. Waarom Marieke nog regelmatig aan Robin denkt? Dat lees je in haar hele column, nu in &C's aprileditie 'Huisje, boompje, beestje'. Ook te koop in &C Webshop.