Met een grote zakdoek veegt hij achter zijn bril de tranen weg

Samen met mijn twee kleine jongens ben ik een weekend bij mijn ouders, we zitten op het terras van het dorpscafé. Het is een warme zomeravond en de tafeltjes zijn aardig bezet. Terwijl ik rondkijk, besef ik dat de meeste mensen verre familieleden zijn. In Buurse lijken we allemaal op elkaar.

Trekkers rijden met veel lawaai voorbij. Af en toe een toeter en een zwaai. Het is veel te lang geleden dat ik een bezoek heb gebracht aan mijn geboortegrond. Hoe meer ik ontspan, hoe Twentser ik klink. Ik bestel een witbier. De menukaart wordt op tafel gelegd. Het is vlees of vlees. Ik kies voor een kipsaté. Mijn jongens krijgen patat met chocomelk. Met grote ogen kijken ze naar de werkmannen die op klompen een biertje komen drinken. Ondertussen worden de verhalen van mijn vader steeds sterker.

Daar komt Johan onze kant op. Ik zag hem al in mijn linkerooghoek van tafeltje naar tafeltje gaan. Op zoek naar wat aanspraak. Iedereen op het terras neemt de tijd. Ik ken hem al mijn leven lang, mijn vader is een neef van hem. Behalve dat hij nu echt een oude man is, is hij niet veel veranderd. Hij is klein van stuk, net als al zijn broers en zussen. In zijn hoogtijdagen runde hij met zijn vrouw het chique restaurant van het dorp. Een echt familiebedrijf. Samen met zijn zoon stond hij in de bediening, Lucie bestierde met een wit schort de keuken. Ze had iets ouderwets op een elegante manier, met haar hoge kapsel en blozende wangen. In de zomer draaide ze dienst achter het frietloket. Door het keukenraam riepen mijn zusje en ik onze bestelling en zij gooide alles in het vet. Op de weg terug zat er altijd een lolly in onze zak. Zij was de zachte, hij de wat afstandelijke. Maar nu is Lucie niet meer.

Johan vraagt of hij bij ons mag aanschuiven. De jongens beginnen te zeuren om een ijsje, de oudste kruipt op schoot en prikt met zijn puntige elleboog in mijn zij. Ik beloof dat ze iets krijgen als ze stoppen met zeuren. 'Ze was zo’n lieve vrouw, bijna geen nacht waren we zonder elkaar. Maar het ging echt niet meer, haar lichaam was op,' zegt hij zacht.

Pasgeleden was hij een vriend tegengekomen in de supermarkt, net als hij weduwnaar. Een met jarenlange ervaring. Het gemis wordt geen dag minder, was de bemoedigende boodschap. Als hij begint te huilen, weet hij duidelijk geen raad met zichzelf. Met een grote zakdoek veegt hij achter z’n bril de tranen weg. Ook nu zitten mijn jongens gefascineerd te kijken. Voorzichtig streelt mijn moeder zijn arm en klopt mijn vader hem op de rug. ‘t Was een mooie dienst in de kerk. Een waardig afscheid,’ zegt mijn moeder. ‘Het is kerrrk, niet kerruk, oma,’ verbetert mijn oudste haar met een Gooise r.

Johan is duidelijk klaar met praten over verdriet en vraagt of het presenteren van de talkshow HLF8 een beetje bevalt. 'Zeker!' zeg ik met gepaste trots. Ik begin uitgebreid te vertellen wat er de laatste maanden allemaal gebeurd is en wat er bij zo’n programma maken komt kijken. Met een half luisterend oor stopt hij zijn zakdoek terug in z’n zak en zegt: 'Ik moet eerlijk zeggen dat Hélène Hendriks het écht heel goed doet.'