Ineens lag er iets op tafel wat ik liever onbesproken liet

We woonden hier pas een paar maanden, hadden net een flinke verbouwing achter de rug. Een plek waar we jaren naar op zoek waren geweest. Maar aan zijn hoofd zag ik dat hij geen grap maakte. Ineens lag er iets op tafel wat ik liever onbesproken liet: dikke spijt van onze verhuizing. Vanwege schaamte en teleurstelling negeerde ik het. Een groot woningtekort in ons land, dan kunnen wij toch niet doodongelukkig zijn in onze Gooische villa?

Jarenlang hadden we Funda afgestruind op zoek naar het groenere gras. We reden naar Jisp, Zutphen, Elst, Tienhoven. Het werd een klassieke villawijk aan de rand van Hilversum. In Amsterdam woonden we in een klein dorp dat tegen de grote stad aan schurkte. Veel geouwehoer op straat, spelende kinderen en een mengelmoes van mensen. Achteraf bleek dit mijn echte thuis. Maar als Twentenaar dacht ik naar het groen te willen. Niet alleen voor de jongens, ook voor mij. Lekker rust. Net zo'n jeugd als de mijne zou ze goed doen.

Het nieuwe huis staat dan ook midden in de bossen. Maar hoe mooi de plek ook is, de villawijk is niet te negeren. Die grote huizen omsloten door hoge heggen en hekken. Dit had niks met 'buiten' te maken. Het voelde alsof ik elke dag door de set van Gooische vrouwen fietste. Dan mag ik nog wel koketteren met mijn Twentse roots – nuchter, rechtstreeks uit het mais zo de grote wereld binnengestapt –, maar inmiddels ben ik een veertiger met bakfiets én au-pair. Geen haar beter dan de rest.

En toch voel ik mij diep vanbinnen nog altijd die buitenstaander. De Masserati's en Porsches rijden af en aan op het schoolplein. Fietsend met de vriendjes terug naar huis hoor ik een van de jochies tegen mijn oudste zeggen: 'Rijk is belangrijk.' Als je in een villawijk woont, vergt een feestdag als Sint Maarten ook wat van kinderbenen. Huizen staan ver van elkaar. Met lampionnetjes bellen ze aan bij hoge hekken. Oprijlanen leiden slingerend naar grote voordeuren. Grote grijns als ze terugkeren met gigantische repen chocolade. De verwarring is groot bij een seniorenflat, in dit gebouw wonen meerdere mensen bij elkaar?

Een verhuizing is een van de stressvolste gebeurtenissen. Het internet legt mij uit dat je een nieuwe plek minstens twee winters de tijd moet geven om je ergens echt thuis te voelen. We spraken af dat we ons best gingen doen. Dan maak je maar zin. Vrienden werden gemaakt en de waardering voor het repetitieve van de natuur groeide met de dag. De zwaluwen, de reiger, de dikke ringslang, de buizerds en de uilen. Ik zag ze allemaal. Mijn Twentse hart maakte dagelijks een sprong.

En toen ineens was daar die brief in onze bus. Ze wisten dat we er nog niet zo lang woonden, maar niet geschoten... Mochten we ooit overwegen te willen verhuizen dan moesten we ze dat echt laten weten. Floris keek mij hoopvol aan. Drie weken later zaten de briefschrijvers bij ons aan de tuintafel.

Onze glazig kijkende kinderen hebben we plechtig beloofd dat dit voorlopig echt de laatste keer is dat we gaan verhuizen, anders wordt het alsnog een echtscheiding.