'Nog één keer schreeuwen en je mag niet meer op de voetbalclub van je zoon komen,' zegt de voorzitter van de voetbalclub van mijn zoon. Hij lijkt op Hazes senior. Vrolijk blouseje, sombere ogen. 'Ik mag dus wel aanmoedigen, maar geen aanwijzingen geven?’ vraag ik. 'Correct, meneer Worthy.' ''KOM OP!' mag dus wel, maar 'KOM OP, NAAR VOREN!' mag niet?' 'Inderdaad. 'Naar voren' is overduidelijk een aanwijzing. Je probeert het team te sturen. Je probeert het team iets te laten doen.' 'Maar dat probeer ik ook met ‘KOM OP!' Als ik 'KOM OP!' roep, probeer ik enige vorm van vooruitgang te manifesteren.' 'Dan mag dat ook niet meer.' 'Dus ik moet als het wassen beeld van Guus Meeuwis langs de lijn staan? Ik moet mezelf volledig Madame Tussaudsiveren?' 'Je mag wel klappen na een doelpunt, of zo. Ja, dat mag wel.' 'Maar dat is toch ook een verkeerd signaal? Als ik alleen maar klap na een doelpunt?' 'Daar heb je een punt. Doe dat klappen ook maar niet.' 'Duidelijk, meneer de voorzitter. Vroeger was het overigens heel normaal, hè? Mijn vader schreeuwde allerhande aanwijzingen naar mijn hoofd.' 'En hoe voelde dat?' vraagt de voorzitter. Het is half tien in de ochtend en hij heeft zojuist een portie bitterballen bij de kantinejuffrouw besteld. 'Ik haatte het. Ik schreeuwde vaak iets terug. 'Ga maar naar huis, ik pak de bus wel.' Zoiets. Maar aan de andere kant weet ik dat hij het niet verkeerd bedoelde. Ik bedoel het namelijk ook niet verkeerd. De tijden veranderen gewoon zo snel. Sneller dan ooit. Voetbal draaide vroeger meer om passie, nu draait het om plezier. En dat is prachtig. Voetballen hoort ook een plezierige bezigheid te zijn, maar af en toe moet er ook gepresteerd worden. Net als op school. Het kan niet alleen maar gym en vakantie zijn, toch?' vraag ik. De voorzitter neemt een slok van zijn biertje en knikt daarna instemmend.

'Dat is ook zo. Vroeger werd verlies niet geaccepteerd. Tegenwoordig is verliezen een lightversie van winnen geworden.' 'Vroeger stonden er ook bijna geen ouders langs de lijn.' 'Daarom ben ik ook zo ontzettend blij met die verandering, meneer Worthy. De ouders zijn nog nooit zo betrokken geweest. Modern betrokken, bedoel ik dan. Dus niet betrokken zoals je vader was en jij nu bent. Dat is net iets te betrokken. De moderne ouder is onzichtbaar en geruisloos betrokken. Ze zijn er, maar ze zijn er niet. Begrijp je? Ze zijn er, maar ze zijn er niet. Een beetje zoals de paashaas en de tandenfee.'

'Ik begrijp het, meneer de voorzitter. Ik moet folklore van mezelf maken.' Met een lauwe bitterbal in mijn mond verlaat ik de bestuurskamer. 'Heb je straf gekregen?' vraagt mijn zoon. Ik geef hem een kus op zijn hoofd. Zijn haar is nog nat van het douchen. 'Nee, hoor,' fluister ik.