Anna Karolina #293: de dodelijke reis naar het einde

Ik hoor mijn eigen ademhaling. Eenmaal gewend zie ik de schoonheid om me heen. Het is hier adembenemend mooi. Maar ik ben niet op vakantie, ik ben hier om mijn gevangen genomen vrouw weer vrij te krijgen. Ik zwem met meer vaart richting de mannen als ik in de verte een zwarte vlek zie die nadert. Ik knipper met mijn ogen en tel nog eens de lijven voor me. Een, twee, drie. Ze zwemmen duidelijk in zicht. De donkere vlek komt steeds dichterbij en een gevoel van angst vult mijn longen. Nee, dit kan niet waar zijn. Dit is het laatste wat nu moet gebeuren. Ik gebaar naar de mannen, maar ze kijken allemaal voor zich en lijken de vlek die vanaf de zijkant hun kant op zwemt niet op te merken. 

Ik herhaal nog eens de mantra: niet als een bezetene zwemmen, rustig blijven, op je af laten komen en dan op de neus slaan. Maar hoe hard kan je slaan onder water? Paniek slaat toe. Ik moet naar de oppervlakte. Ik moet de haai zien te lokken. Achter me aan. 

Een van de mannen draait en gebaart naar de anderen. Ze zien nu ook wat ik zie. Maar dan zie ik meer donkere vlekken op ze afkomen en heb het vreselijke vermoeden dat we te overmoedig het water in zijn gedoken. Het is alsof Alejandro juist deze wateren uit heeft gezocht voor zijn optrekje. Misschien zijn het zijn huisdieren die hij expres voedt zodat ze in de nabijheid blijven zwemmen van zijn huis. Het zal me niks verbazen als de walgelijke man dit al helemaal gepland heeft. Hij moet weten dat ik achter Anna aan kom. Hij moet weten dat ik haar niet zomaar aan zijn wreedheden overlaat. 

Verstijfd van de angst en afwachting blijf ik drijven. Ik hang in de lucht. De donkere vlekken bereiken de drie mannen en schijnbaar hebben ze het hulpboek voor dummies bij een haaienaanval nooit geraadpleegd want ze beginnen alle drie in volle snelheid weg te zwemmen. Ze draaien aan hun waterflessen en gaan een voor een met een enorme vaart omhoog. De vlekken achtervolgen ze. Ik ben hier alleen. Ik maak een pirouette om er zeker van te zijn dat ikzelf niet in gevaar ben. Er is niks hier wat duidt op een gevaar dat me kan verslinden. Mijn adem klinkt angstaanjagend rustig. Een voorbode. Ik draai me weer de kant van het eiland op. Het was zo’n paar honderd meter van de kust. Ik sta er alleen voor. Ik kan dit. Ik moet dit. Het is alsof de haren in mijn nek rechtop gaan staan, wat helemaal niet kan in dit duikerspak. En dan zie ik hem naderen. Onder water toont alles groter dan boven en hij zwemt langzaam maar doelbewust mijn kant op. De neus wijst puntig mijn kant op. Zijn bek ietwat open. De tanden scherp en hongerig. Nogmaals: hoe hard kan je slaan onder water? Ik hang. Ik zweef. Ik doe niks. Mijn hart ontploft in mijn lichaam. Dit is mijn laatste moment. Ik zal haar nooit vinden. Zij zal nooit weten dat ik zo dichtbij was en haar ben komen redden. Ons verhaal eindigt zonder dat het echt is begonnen. Wij dachten dat alles nog voor ons lag, maar het was al besloten. Ik sluit mijn ogen. Ik zie zijn doodse blik. En dan het rood. Het bloed. En de harpoen die zijn lijf binnendringt.

Wordt vervolgd