Anna Karolina #231: Een gevaarlijke vriendschap

Het is voor het eerst dat ik blij ben Otis te zien. Alleen hij kan er nu voor zorgen dat Isabella niet naar boven komt om mij naakt aan te treffen in de armen van Anna. Ik weet hoe ze kan zijn als ze geen controle heeft over haar gevoel en emotie. Ik heb haar vaker in actie gezien tijdens één van onze invallen en dat gun ik Anna niet.

Door haar zwangerschap zijn we aan elkaar gebonden en dat is in het geval van Isabella een onrustige gedachte. Ze is wild, onbevreesd en te manipulatief. Voor het undercoverwerk dat we doen is dat top. Ze heeft ons vaak uit benarde situaties kunnen redden door haar overredingskracht en slinkse, verleidelijke trucs. Maar als partner, levenspartner, geven dat soort eigenschappen wat minder berusting. Tegelijkertijd besef ik dat dit nu niet om mij draait, dit draait om Isabella en het kind. Ik kan niet nog eens mijn kind verliezen.

'Sebastiaan, wat deed je bij Isabella? Zijn jullie samen? Alsjeblieft, zeg de waarheid.'

Anna kijkt me aan zoals alleen zij dat kan. Onschuldig, bijna kinderlijk en volkomen naakt van ziel. Haar ogen zijn vochtig en haar zonet nog seksueel beladen lekkere lijf lijkt gehalveerd en in elkaar gekrompen van angst, onrust en verdriet.

'Anna, ik kan niet om haar heen. Het is wat het is. Eén nacht zwakte. Eén fucking nacht. Je weet wanneer dit allemaal heeft plaatsgevonden. Maar ik heb nu geen tijd om het hier over te hebben. Ik moet weg. Ze staan allemaal beneden. Ik ga dit oplossen en kom weer terug. Ik beloof het je. Ik hoor bij jou. Alleen bij jou.'

Ze slaat het deken over haar hoofd heen en gaat volledig bedekt liggen. Snel sta ik op. Mijn nog immer half stijve prop ik in mijn boxer en trek mijn broek eroverheen. Druppels vocht maken donkere vlekken door de stof van mijn boxer heen en herinneren me aan onze daad, die ons het gelukzalige gevoel van samenzijn had moeten geven, maar nu eerder aanvoelt als een goedkope vrijpartij. Ik kijk nog een keer achterom naar het hoopje verdriet en snel naar beneden.

'Daar ben je. Is alles okay?'

Isabella kijkt met haar donkere, verschrikte ogen dwingend mijn kant op. Ik ontwijk haar blik en loop langs haar heen richting Otis.

'Vals alarm. Alles is in orde. Ik stuur ze weg.'

Ineens voel ik een duw in mijn zij.

'Je ruikt naar seks. Fuck Sebastiaan, heb je haar geneukt? Is dat wat je zonet aan het doen was, terwijl ik in de stress zat om haar leven? In mijn toestand. Wat ben je toch ook een smeerlap.'

'Isabella. Dit lijkt me niet het moment…'

'Het komt je nooit goed uit. Ik ben hier zo klaar mee. Neem je fucking verantwoordelijkheid!'

Ik grijp haar bij haar elleboog en trek haar naar me toe. Sissend en vol woede richt ik mijn woorden tot haar, net niet op gehoorafstand van Otis.

'Dit is dus precies waarom ik geen relatie met jou kan hebben. Doe rustig. Je hebt by the way totaal niks te zeggen over wat ik wel of niet doe, laat staan met wie. En als je daar al heen wilt met je beschuldigingen, Anna heeft het meeste recht om jou aan de schandpaal te nagelen op dit moment, onthoud dat. Want die nacht van ons, de nacht die nu allesbeslissend is in ons leven, dat was de nacht dat ik zwak was, niet meer bij zinnen en zoveel verdriet had om Anna, dat ik je alleen maar heb gebruikt. Gebruikt om me beter te voelen, of eigenlijk, om niks te voelen. Om de pijn te smoren, te verzachten. Maar het heeft niet gewerkt, toen niet en nu niet.'

'Maar het kind. Hoe kan je dit zeggen? Hoe kan je überhaupt zo tegen me praten?'

'Dit kind is er alleen maar een slachtoffer van. Het is nu al gedoemd om op te groeien zonder een echt gezin. En dat wil ik niet hebben. Dus gedraag je. Als wij ouders worden van dit kind gebeurt dat alleen in harmonie. Hoor je me?!'

Dat laatste kan ik niet meer inhouden en schreeuw ik uit in de duisternis van de nacht.

Wordt vervolgd.