Anna Karolina #228: Anna vecht smerig terug

Ze zeggen niet voor niks dat in liefde en oorlog alles geoorloofd is. Het maakt niet uit hoe ik Sebastiaan terugkrijg, als ik hem maar krijg. Dit is geen valse hoop. Hier spreekt de overtuiging dat hij mijn man is, mijn persoon waar ik de rest van mijn leven mee door wil brengen en dat wij slechts door domme ongelukkige omstandigheden uit elkaar zijn gehaald. Hij wil dit net zo erg als ik. En ik zal degene zijn die ervoor gaat vechten. Hard en smerig. Als Isabella denkt dat ze heeft gewonnen, dan heeft ze het flink mis.

Een greintje verstand probeert me nog te overreden niets te doen, om de tijd alles op te laten lossen. Maar de pijn, de woede, de donkerte in mij overwint mijn menselijke zwakte. Ik geef me niet gewonnen. Niet zo makkelijk in ieder geval. Een overlevingsmechanisme vermomd als mijn bad ass zelf verrijst uit haar duisternis. Ik voel me krachtig en geheel gefocust.

Ik weet dat Sebastiaan meekijkt. Ik weet het sinds een paar dagen. Hij heeft de camera's goed verstopt, maar ineens kreeg ik ze in de gaten. Als je niks anders doet dan stilliggen de hele dag, dan begin je bepaalde geluiden te horen die verdacht zijn. Zo ook het bijna onhoorbare piepje van de camera, die om de zoveel uren aangeeft dat de beelden verwerkt zijn.

Mijn eerste gedachte was ze allemaal kapot slaan, maar de kennis dat hij meekeek en mij dus niet los heeft gelaten, gaf me gevoel van warmte en berusting. De wetenschap dat hij meekijkt, bij me is en nog steeds om me geeft, dat maakt dat ik wil vechten voor ons en onze toekomst. Isabella heeft hem in het nauw. Op zijn zwakste moment valt ze hem aan. Wie zegt dat ze echt zwanger is? Wie zegt dat het kind van hem is? Ergens moet ik erop vertrouwen dat wij weer samenkomen.

De ontwaakte kracht in mij lijkt zich te voeden aan mijn gedachten. Ik denk terug aan de jaren met Daan. Hoe vaak ik achterdochtig was, maar nooit echt durfde te handelen uit angst dat hij bij me weg zou gaan. Hoe ik het haatte dat hij bij Claudia bleef. Seks met haar bleef hebben terwijl hij mij wilde en niet haar.

Nu is het anders. Nu lijkt niks doen juist het slechtste wat kan gebeuren. Me terugtrekken en het meest gruwelijke scenario zich laten voltrekken, is de meest domme en destructieve actie ooit. Dit is een test. Ik voel het. Dit is een test hoe groot mijn liefde voor Sebastiaan is. Hoe ver ik ga voor ons.

Het voelt vreemd en lekker tegelijk. Ik transformeer. Woorden schieten tekort om mijn nieuwe ik te omschrijven, maar een mix van haat, onrecht, woede, jaloezie, liefde, angst; alles vermengt zich. Ik ben niet geheel op mijn gemak, ken dit deel van mezelf niet, maar het beest binnenin neemt het over. Na het gesprek met Isabella is er geen houden meer aan. Het tijdperk van lief zijn en het beste met iedereen voorhebben is voorbij. Bij Daan bleef ik nog een beetje ingedampt, omdat ik 'de andere vrouw' was. Ik maakte me klein en heb me jarenlang aangepast aan alles en iedereen, zodat er maar een beetje van me gehouden zou worden. In de hoop dat hij voor me zou kiezen.

Nu ik de bad guy ben en Daan heb bedrogen met Damir lijkt het gelijkspel. Gelijkspel met Daan, die koekje van eigen deeg kreeg, ook al was het niet mijn gevecht om uit te vechten. Claudia zou trots op me zijn. Een snode glimlach ontsnapt aan mijn droge lippen.

Wat zijn de volgende stappen? Sebastiaan gaat hoe dan ook richting Isabella. Zij gaat hem vertellen over het telefoongesprek. Hij zal beseffen dat ik het weet. Dat ik, in mijn toestand, te horen krijg dat zij, juist zij, zwanger is van hem. Het eerste wat hij gaat doen is kijken naar de beelden. Zijn hart zal kloppen als een bezetene, het bloed zal stromen door zijn aderen als een overstromende rivier, angst zal hem opvreten en hem doen happen naar lucht. En dan moet ik toeslaan. Dan moet ik hem de rol geven van zijn leven. De rol van de enige die mij nog kan redden. En dat is precies wat ik ga doen. Het is geen manipulatie, als de ander precies dezelfde uitkomst wil als jij.

Wordt vervolgd.