Anna Karolina #226: Anna alsjeblieft, doe niks doms

'Kijk me niet zo aan Sebastiaan.'

Isabella kijkt schuldig met haar grote glazige ogen. Ik doe een paar stappen naar achteren en voel de grond onder mijn voeten wegvallen. De wereld zoals ik die kende verliest haar bestaan. Dit kan niet waar zijn. Dit kan gewoonweg niet. Dit mag niet gebeuren. Niet nu.

Ik kan niet eens bevatten wat het precies inhoudt. Ik besef enkel dat mijn toekomst, mijn leven met Anna, nu echt totaal verloren is. Wat voor smerige grap speelt het universum met mij!? Mijn liefde, die ons kindje moet verliezen en mijn partner die na een nacht samen ineens mijn kind draagt!? Waarom is dit het lot? Waarom is juist hier de beslissing op gevallen?

'Sebastiaan, Sebastiaan, hoor je me?'

Ik zak weg, het wordt donker, ik voel me omhoogvallen, wat logischerwijs niet eens kan. Ik raak de grond niet meer aan. Ik zweef. Ik laat los. Ik los op in het niks.

'Hey. Gaat het?'

'Hoe lang was ik weg?'

'Lang genoeg om me zorgen om je te maken.'

Ik duw mezelf omhoog en kijk, als naar mijn aartsvijand, naar Isabella's buik.

'Sebastiaan, ik weet dat dit niet gepland was....'

'Niet gepland? Sorry, ik wil echt niet als een botte lul overkomen nu, maar dat zal ik vast wel zijn. Dit was zeker niet gepland. De nacht samen was niet gepland. Niks van wat ik wilde is gebeurd. De wereld lijkt wel gek geworden. Niks klopt meer.'

'Je doet nu wel heel dramatisch he. Een tijd terug zou je er misschien wel blij mee zijn geweest.'

'Dat was toen Isabella. Ik hou nu van iemand. Ik hou van haar. Hoor je me?'

'Dat weet ik.'

'Dit kan gewoon niet.'

'Ik ga het houden Sebastiaan. Wat jij ook beslist te doen. Of je er een onderdeel van uit wil maken of niet. Ik hou het kind.'

Ik blaas mijn opgekropte woede uit en laat me weer terugvallen in de bank.

'Je gaat het houden. Natuurlijk. Ik zou je ook nooit vragen om...'

'Dat weet ik.'

'Maar wij zijn, Anna en ik, wij zijn...'

De tranen komen onaangekondigd en blijven vloeien. Isabella weet nog niks van ons grote verlies. Misschien dat ze daarom nog niet doorheeft hoe ongelooflijk gevoelig dit allemaal ligt.

Haar armen vouwen zich om me heen, maar zelfs dit vriendelijke gebaar voelt als verraad. Ik wil geen ander vrouwenlijf dat me aanraakt. Er is er maar één die ik tolereer, en dat is Anna. Hoe moet ik dit allemaal verwerken? Moet ik het haar vertellen? Dit komt ze nooit te boven. Ze moet aansterken. Ik kan haar dit niet aandoen. Wekenlang heb ik haar niet gezien. Ik weet dat ze nog steeds in mijn huis zit, want ik kijk iedere dag naar haar. Ze heeft geen benul van het feit dat er overal camera's hangen en dat ik iedere dag bij haar ben. Ik weet wat ze eet, wat ze kijkt, waar ze naar luistert, met wie ze belt, wanneer ze huilt, midden in de nacht wakker wordt, ik zoom in op haar gezicht als ze probeert in slaap te vallen en streel haar wang. Niks van dit alles weet zij. Wat haar betreft ben ik weg. Heb ik haar verlaten. Als een schoft die er niks om geeft. Een gevoelloze zak.

Als versteend duw ik Isabella van me af.

'Ik denk niet dat ik het kan.'

'Wat niet?'

'Hier deel van uitmaken. Van jou en het kind. Dit is te veel Isabella. Ik, Anna en ik zijn ons kindje kwijt. Het is weg. We zijn het verloren.'

'Nee.'

Ze slaat haar hand voor de mond en ik zie hoe haar ogen vollopen met tranen. Haar ogen gaan hangen en de druppels lopen langs haar wang naar beneden.

'Sebastiaan. Als ik dat had geweten. Als ik dat had geweten...'

'Rustig nou maar.'

'...dan had ik niet opgenomen. Dan had ik dat nooit gedaan. Dan had het gesprek nooit plaatsgevonden. Dan had ik haar niets verteld over ons. Over de baby. Geloof me. Alsjeblieft. Geloof me.'

'Je hebt wat???'

Ik grijp naar mijn mobiel en open de bewakingsapp.

'Anna, waar ben je? Anna alsjeblieft. Anna alsjeblieft, doe niks doms.'

Mijn hart klopt in mijn keel en ruimte voor ruimte speur ik mijn huis af op beeld. En dan zie ik haar, voorovergebogen op het bed. Haar haren vallen langs haar gezicht en haar schouders hangen laag. Ik zoom in en zie de glinstering van haar tranen.

'Wtf.'

Ik zoom verder in. Op het bed. Op het witte laken.

'Bel de ambulance. Nu. Geef ze mijn adres. Isabella. Nu!

Wordt vervolgd.