Anna Karolina #225: Isabella's verrassing

Het voelt duister in mij. Het huis ziet er donker en verlaten uit, maar ergens zie ik toch de schemering van een lamp. Alles bonkt en angst overvalt me. Dit gevoel is niet gelinkt aan het verlies van Anna, hier is iets anders aan de hand. De bel rinkelt binnen, maar Isabella verschijnt niet aan de deur. Ik tuur door het voorraam, maar zie geen teken van leven. Of ze is zonet nog snel haar huis uitgeglipt, of ze is binnen en negeert me bewust. Ik sla op de deur van irritatie. Met grote passen loop ik om het pand heen en zie door het keukenraam een nog dampend glas thee op het aanrecht staan. Ik wil hard op de deur bonzen, maar deze gaat onder het gewicht van mijn arm vanzelf open.

'Isabella. Ik weet dat je thuis bent.'

Bonkende voetstappen klinken boven en ik ren als een bezetene omhoog. Ik reik naar mijn pistool en voel aan alles dat hier meer personen aanwezig zijn dan alleen zij. Fuck, ik heb geen versterking mee, niks. Zelfs die flapdrol van een Otis heb ik niet als een dwaze schaduw achter me aan hangen. Ik wil het niet toegeven, maar dat zou nu wel van pas zijn gekomen. Ik ben totaal niet bang aangelegd en momenteel maakt alles me wat minder uit, maar in een hinderlaag lopen in het huis van Isabella stond voor vandaag niet op de agenda. Het zweet prikt aan mijn slapen en ik veeg het snel weg. En dan zie ik haar. Ontredderd en duidelijk bang.

'Sebastiaan, what the fuck doe je in mijn huis.'

'Isabella. Ben je okay? Is iemand bij je?'

'Nee, en dat wil ik ook graag zo houden. Ga weg Sebastiaan. Ik wil geen gezelschap.'

'Wat is er aan de hand. Ik ken je lang genoeg om te weten als er iets is.'

'Ja hallo, er is genoeg gebeurd. Ik ben er klaar mee. Deze baan is fucking funest. Ik wil leven. Ik wil een normaal leven.'

'Je maakt een grapje.'

'Oh nee, geloof me, ik ben bloedserieus.'

Ze vouwt haar handen voor haar buik en kijkt weg.

'Ik ben terug Isabella. Ik heb je nodig op de zaak. Ze hebben me een partner gegeven die er niks van snapt. Overgeplaatst. Die gast wordt nog mijn dood. En ook al zou dat niet het ergste zijn wat er kan gebeuren, ik wil die zaak voor eens en voor altijd oplossen. Vergeet alles, ik wil jou. Je moet terugkomen. Ik reken op je.'

'Ga weg, Sebastiaan.'

'Wat is er nou echt aan de hand? Zo heb ik je nog nooit gezien. Isa?'

Ze draait zich van me weg en ik zie hoe haar schouders ineens gaan hangen en haar lijf schokt van verdriet.

'Hey, kom hier. Wat hebben we altijd gezegd? Niks krijgt ons klein.'

Ik omhels haar krachtig en ruik aan haar dikke bos haar, dat in een rommelige knot op haar hoofd is gedraaid. Haar lijf lijkt wel gekrompen, zo klein voelt ze aan.

'Ik maak me zorgen om je. Neem even nog een paar dagen rust en kom terug naar het bureau. Ik wacht op je. Ik zal altijd op je wachten.'

'Maak er maar acht maanden van.'

Ze prevelt de woorden door haar tranen heen en ik pak haar vast bij haar kin.

'Acht maanden? Wat zeg je nou allemaal. We moeten die gasten nu pakken. NU!'

'Sebastiaan. Heb je nou echt een bord voor je kop! Ik ben zwanger. Ik ben verdomme zwanger.'

Als in een reflex duw ik haar van me weg. Dit kan niet waar zijn. Niet van die ene nacht. We deden het veilig. Ik, ik trok me terug. Ik ben nooit in haar gekomen. Haar betraande ogen kijken me wanhopig aan en duizend en één gedachten razen door mijn kop.

Wordt vervolgd.