Anna Karolina #224: Anna's diepste dal

Waar is hij? Hoe voelt hij zich? Is hij alleen of heeft-ie zich gestort in de armen van een ander? Nee, ik wil zo niet denken, en sla mezelf op m’n hoofd. Mijn brein kiest de moeilijkste en destructieve weg en laat me allemaal beelden zien van hem verstrengeld met een ander. Waarom deze angst? Ik moet beter worden. Ik moet mijn krachten sparen. Aan mezelf denken. Mijn leven draait al veel te lang om hem. Om onze liefde. Het heeft me totaal opgeslokt en uitgekotst. Ik ben moe. Zo moe.

Mijn lichaam is totaal verzwakt en ik heb er nog nooit zo mager uitgezien. Aan eten moet ik niet denken. Krijg geen hap door mijn keel. Hoe kan het toch dat één iemand, één persoon uit miljarden, dit met mij kan doen? Voor hem kon ik prima ademhalen, eten, lachen, genieten, mezelf zijn. Nu lijk ik slechts een schim van wie ik ooit was. Als een vampier zoog hij mij leeg en liet hij mij achter, net aan levend met een zwakke pols.

Zwanger zijn voelde vervuld en gelukzalig, maar het was vooral het toekomstbeeld dat me zo gelukkig maakte. Kinderen wilde ik nooit echt bewust, maar zwanger van hem zijn, was het mooiste dat ons overkwam. En dat is allemaal weg. Weggenomen door het lot. De schuld geven aan Daan wil ik niet eens. Diep vanbinnen weet ik dat ik de reden ben voor al het gezeik van de afgelopen maanden. 

Als Damir niet ten tonele verscheen, was er niks aan de hand. En ook al hadden Daan en ik onze discussies en vertrouwde ik hem niet helemaal, we waren op elkaar ingespeeld. Nooit voelde ik me zo alleen als nu. Mijn affaire met Damir isoleerde me van iedereen om me heen. Mijn moeder zegt me niet meer te kennen, de vriendschap met Juul zal nooit meer hetzelfde zijn en er is momenteel niemand in mijn leven die me begrijpt en mijn leed sust. Ik bestel boodschappen aan de deur en kom het huis niet uit. Misschien maar goed ook dat ik in zijn huis verblijf. Het is zo'n kille, onpersoonlijke bedoeling dat het mijn rotgevoel alleen nog maar meer versterkt. Als het kut met je gaat, dan maar helemaal ruk. Ik zwelg er bijna in en weet dat ieder zelfhulpboek me aan zou raden te mediteren, yoga te doen, wandelen om mezelf weer op de rit te krijgen. Maar ik verdien het niet. Horen jullie me: IK VERDIEN HET NIET ME GOED TE VOELEN!

Ik schreeuw het uit en de tranen prikken in mijn ogen. Misschien ben ik het geluk niet waard. Misschien beschik ik over een gen, dat ervoor zorgt dat onheil mij vindt. Iedere keer als alles goed dreigt te gaan, komt de duivel uit het doosje om alles weer kapot te maken. Iedere keer. Het lijkt allemaal een test, een nooit eindigende guerrillatraining, die ervoor gemaakt is je tot het uiterste te pushen om te kijken wanneer je breekt. Het komt van buitenaf of juist vanuit jezelf. Waarom? Waarom moet het altijd zo gaan? Ik haat alle feelgoodfilms en domme soaps. Alles komt daarin altijd miraculeus goed. Niets van dit blijkt in het echte leven waar. Liefde gaat verloren, mensen verdwijnen, geluksmomenten vervagen tot ongrijpbare herinneringen en je blijft over. Alleen. Samen met de pijn. Mijn spiegelbeeld kijkt me aan. Ik herken haar niet. Dit voelt als mijn meest diepe dal, mijn meest donkere val. Ook al weet ik dat alles voorbijgaat, dit gevoel brandt een gat in mijn hart dat nimmer aan zal groeien. 

Wordt vervolgd.