Anna Karolina #223: Sebastiaans wederkeer

'Hey, welkom terug.'

Collega’s knikken ietwat terughoudend naar me op de gang. Ik knik terug, maar kijk geen van hen aan. 

'Hou al die puppy's bij me weg baas, ik heb hier geen trek in,' bijt ik de chef toe.

'Jongen, rustig aan. Iedereen weet dat je terug bent. Het is niet niks. We dachten dat je ere klaar mee was. Hou je maar gedeisd vandaag, voor je het weet ben je oud nieuws. Kom, ik wil je aan iemand voorstellen.'

'Aan wie?'

We lopen chefs kantoor binnen en een glad geschoren kop kijkt me blij aan.

'Sebastiaan, dit is je nieuwe partner. Otis. Otis, dit is Sebastiaan.'

'Kan ik je even onder vier ogen spreken, baas.'

'Jazeker. Otis, wacht maar in je kantoor. We komen eraan.'

De kerel slaat amicaal met zijn grote hand op mijn rug. Ik moet me inhouden om hem geen hoek te verkopen.

'Wat doet die clown hier?'

Chef gaat zuchtend achter zijn bureau zitten, haalt een dossier uit de la en smijt deze op tafel.

'Nee, dat meen je niet. Ik heb geen hulp nodig. Ik kan die gasten wel alleen aan. Je ziet toch hoe fucking onnozel die gast tegen me doet. Hij kent zijn plek niet.'

'En jij de jouwe ook niet. Je denkt toch niet dat ik je, in jouw toestand, alleen op de zaak zet. Ik ken jou. Als er voor jou niks te verliezen valt, ga je fouten maken. Kijk maar naar wat er de vorige keer gebeurde. We hebben Isabella nog net kunnen redden.'

'Je weet niks van mij.'

Ik gris het dossier van tafel en loop de deur uit.

'Oh, en nog een ding Sebastiaan. Je praat in je slaap. Dus zeg niet dat ik niet weet hoe diep jij momenteel in de shit zit.'

'Waar is Isabella?'

'Die is er niet.'

'Hoezo?'

'Die is een tijdje op non actief gezet.'

'Ook dat nog.'

Ik smijt de deur achter me dicht en slenter naar mijn kantoor. 

'Hey partner.'

'Wat doe jij hier?'

Otis kijkt me met zijn felblauwe ogen aan. Ik irriteer me instant aan zijn onschuldige maar zogenaamde stoere, mannelijke blik. Die gast oefent dit soort gezichten voor de spiegel, dat kan niet anders. 

'Wij werken samen, dus delen we ook dit kantoor.'

Hij glimlacht met zijn neppe lach en knipoogt. Ik zucht en plant pontificaal mijn voeten op het bureau. 

'Okay. Hoe up to date ben je?'

'Ik heb alles doorgespit, maar wat jij aan info vergaarde gedurende je undercoverwerk bij die gasten is mij nog niet geheel duidelijk. Er missen duidelijk wat documenten uit het dossier. Chef vertelde me dat ik daarvoor bij jou moet zijn.'

'Oh, zei die dat?'

Ik grijp naar een oud pakje sigaretten uit mijn bureaulade.

'Hier.'

Een aansteker wordt mijn kant op gegooid en belandt recht voor mijn neus. Woest kijk ik op.

'Als jij je leven zeker wilt zijn, is dit de laatste keer dat je dit doet. Begrepen?!'

Otis kijkt me wantrouwend aan en houd gelukkig zijn smoel. Ik zucht diep. Ik ben er zo klaar mee om me met een ander bezig te houden. Na Anna en het kind is het gewoon klaar nu. Ik laat deze gast mijn plan niet bederven. Om ook nog zijn sneue leven op mijn geweten te hebben, zie ik niet zitten. Chef heeft het allemaal weer goed uitgekiend. 

Ik steek mijn peuk op en neem een flinke teug. Beetje bij beetje voel ik me weer mezelf. De persoon die ik was voor dat hele gebeuren in Tilburg. De man voordat ik haar ontmoette en ze mijn wereld op de kop zette. Ze heeft me zwak gemaakt. Gevoelig. Kwetsbaar. 

Zonder iets te zeggen verlaat ik het kantoor weer. Langer dan een paar minuten kan ik die kerel niet uitstaan. Buiten toets ik het nummer van Isabella in. Het gaat wel zeven keer over voordat ze opneemt.

'Waarom bel je mij?'

'Ik moet je spreken.'

'Ik jou niet.'

'Ik ben terug. Ik heb je nodig.'

'Sebastiaan. Ik, ik kom niet meer terug.'

'Wat is dat nou voor onzin? Ik ben terug en zit weer op de zaak. Je kan niet…'

 'Ik kan alles. Zeg me niet wat ik wel of niet kan.'

Ze hangt op. Ik voel aan alles dat er iets compleet mis is. Isabella heeft nog nooit zo radeloos en klein geklonken. Dit heeft niks met werk te maken. En ook al heb ik allesbehalve behoefte aan meer drama, stap ik mijn wagen in en geef flink gas.

Wordt vervolgd.