Anna Karolina #222: Tijd heelt niet alle wonden

Het is verre van ideaal om iedere ochtend wakker te worden met gegorgel en hoestgeluiden van de chef die echoën in de badkamer, maar ik neem het maar voor lief. Terug naar huis kan niet. Daar is zij. Zij, de oorzaak van alle pijn die momenteel in mij huist. 

'Koffie?'

Chef kijkt me warrig aan. Zijn bril beslaat bij ieder woord dat hij zegt. Zijn natte, plat aangedrukte haren leiden me af van zijn vraag.

'Hallo! Ja of nee?'

'Ja.'

'Melk?'

'Zwart. Zoals iedere dag chef.'

'Ja ja jongen. Beetje respect voor deze ouwe lul, ja.'

Ik lach binnensmonds en schrik ervan. Is het dan eindelijk zover? Ben ik al wat verder verwijderd van het verdriet om het verlies van ons kindje en haar? Ik dacht dat ik me juist goed zou voelen wetende dat ik weer door kan met het leven, maar niets is minder waar. Het is inmiddels drie weken geleden dat ik Anna voor het laatst heb gezien, maar het voelt als een ander leven. 

'Denk je aan haar?'

'Nee.'

'Lieg niet. En vooral niet tegen jezelf.'

'Ik lieg niet. Het is afgelopen. Het was een leugen.'

'Geloof me, ik weet hoe liefde eruit ziet. Maar ook koppigheid. Je doet jezelf hiermee tekort. Jezelf en haar.'

'Bemoei je er niet mee chef. Ik heb wat belangrijkers aan mijn hoofd.'

'Weet je zeker dat je de zaak terug wilt? Je weet dat het eigenlijk not done is om je kop weer te laten zien bij die gasten.'

'Het is jaren geleden en ik zie er totaal anders uit nu.'

'Je denkt toch niet dat een nieuw kapsel je zal beschermen?'

'Ik kan ze aan. Ik weet als geen ander hoe ik ze moet aanpakken. Is Isabella present vandaag?'

'Ja. Maar ze weet nog niet dat jij terug bent op deze zaak. En ik heb zo een vermoeden dat ze het totaal niet ziet zitten. Je weet wat er de vorige keer is gebeurd.'

'Deze keer wordt het anders.'

'Ik hoop dat je gelijk hebt. Anders heb ik jouw bloed op mijn geweten, en dat flik je me niet. Hoor je me?'

Ik knik en neem een slok koffie. 

'Gadverdamme. Wat is dit?'

'Koffie. Kom we gaan.'

Ik spuug de waterige substantie in de wasbak en neem een slok water. Na drie weken in gedwongen huisarrest, mag ik eindelijk mee naar het bureau. De afleiding helpt en ik kijk vol verwondering naar de Annaloze wereld om me heen. Mensen lachen, fietsen en lopen hand in hand. Ik haat ze. Ik haat ze allemaal. Alsof iedereen schuldig is aan mijn misère. Mijn hart verkrampt en doet pijn. Het is niet gebroken, maar totaal vertrapt en verscheurd. 

Hoezo lacht iedereen? Hoezo gaat het leven gewoon door? Hoe kan er blijdschap bestaan wanneer ik mijn vrouw en kind kwijt ben? Vanbinnen sterf ik, iedere dag een beetje meer en meer. Chef zou me nooit de zaak geven als hij wist hoe ik me echt voel. Maar ik zie het als een mogelijke uitweg. Als een uitweg uit deze pijn en duisternis. Ik heb niks meer te verliezen dan het leven zelf en laat ik dat nou precies willen nu.

Wordt vervolgd.