Anna Karolina #221: Gierende banden

Dit had ik kunnen verwachten. Als je iemand in je leven laat, resulteert dat altijd in pijn. In je hart en hoofd. Ze komen binnen, nemen alle ruimte in beslag, verspreiden zich en laten niks van je heel. Ik moet opnieuw leren denken. Zoals ik dat deed voor Anna in mijn leven kwam. Die vrouw heeft mijn hele zijn getransformeerd. Alle gedachten zijn vol van haar. Wat is goed voor haar? Wat zou Anna willen? Alles, maar dan ook alles draaide om haar. 

Maar blijkbaar is dat alleen bij mij het geval. Zij dacht er geen moment aan hoe dit allemaal voor mij moest zijn. Het besluit om mij niet te vertellen van het verlies van ons kind is de meest lage, walgelijke daad ooit. Nooit verwachtte ik dit van haar. Nooit voelde ik me zo verraden en alleen. En daar reken ik zelfs de naaistreek van Isabella bij. Haar beschuldiging, hoe smerig ook, haalt het never nooit bij wat Anna me flikte. Isabella had nog een geldige reden. Maar het achterhouden van dit vreselijk pijnlijke nieuws, daar is geen verklaring voor. 

Ik kan haar niet meer aankijken. Ik wil haar niet meer zien. Ook al weet ik dat alles wat ik nu voel dubbel zo heftig aankomt door de emotie van het verlies. Het feit blijft, dat ze besloot dit voor mij te verzwijgen. Het is puur kwaad. Niks onschuldigs. En ik maar denken dat ze de meest eerlijke persoon was. Hoe dom kon ik zijn?!

Verblind door het knappe smoeltje, haar ogenschijnlijke onschuldige blik, de liefde die ik dacht te ontvangen. De fucking bedwelmende, dierlijke passie. Ik strijk met mijn hand over mijn gemillimeterde kop en druk het gaspedaal verder in. 

Nu het kind er niet meer is, bindt niks ons meer dan alleen maar vuile leugens. Mensen zijn wreed. Harteloos. Ik ga steeds harder en harder om mezelf meer en meer te verwijderen van de hel. De afstand tussen mij en Anna voelt nu al groter, maar de liefde steeds kleiner en kleiner. 

Met gierende banden breng ik de auto tot stilstand en ren de trappen van het politiebureau op.

'Wat doe jij hier jongen?'

Chef kijkt me verbouwereerd aan. Hij doet een stap naar achteren. Aanval is de grootste verdediging en ik doe een ferme stap naar voren en maak mezelf groot, ook al voel ik me zo klein als een mier. Een mier die zomaar door iedereen vertrapt kan worden.

'Ik ben terug. Het is allemaal fucked up. Ik zat er doorheen. Maar het is opgelost. Geef me werk.'

'Je ziet er niet uit jongen. Ik geef je niks. Ga naar huis en rust uit.'

'Ik kan niet naar huis. Baas, echt, ik heb het nodig.'

'Nogmaals, wat jij nodig hebt is een paar uur slaap. Ga naar bed. Ga naar je vriendin.'

'Welke vriendin?'

'Aha, dus dat is er aan de hand.'

'Er is niks aan de hand. Het is opgelost, klaar. Het was een afleiding waar ik totaal geen zin meer in heb.'

Hij gaat achter zijn bureau zitten, doet de lade open en gooit zijn grote sleutelbos mijn kant op.

'Hier, je kent het adres. Ga erheen en rust verdomme uit. Morgen praten we wel verder.'

Ik zeg niks, knik en loop weg. Eenmaal buiten zucht ik en voel alles draaien. Ik heb totaal geen vat meer op het leven, op de toekomst en op mezelf. Als ik op dit moment zou verdwijnen en opgezwolgen zou worden door de aarde, zou het wat mij betreft prima zijn. 

Wordt vervolgd.