Anna Karolina #220: Duistere gedachten

Het gebeurt. Hij doet het echt. Hij gaat. Hij doet niet eens moeite om wat spullen bij elkaar te rapen. Zijn lijf komt in beweging. Hij loopt langzaam richting de deur, alsof de twijfel nog in hem huist. 

'Sebastiaan, doe dit niet.' 

Ik hoor hoe wanhopig ik klink en weet wat zijn antwoord hierop zal zijn. 

Mijn blik is troebel door de tranen. Hij kijkt niet eens achterom. Zijn hoofd hangt tussen zijn schouderbladen en in slow motion trekt hij de deur achter zich dicht. Een schelle gil ontsnapt aan mijn droge lippen. 

Angstig kijk ik om me heen. De muren komen op me af. Ik hoor hier niet. Hier horen wij alleen samen. Als een klein kind dat haar ouders kwijt is, kijk ik vertwijfeld rond. Ik wil hier niet blijven, maar kan in deze toestand nergens naartoe. En ik ben al helemaal niet klaar om dit verhaal aan iemand te moeten vertellen. Ik wil het niet uitspreken, want dan bestaat het, dan is het echt. Nu kan het nog een slechte droom zijn. Misschien is alles weer goed als ik morgen wakker word. Dit voelt als hel, als een straf die je je ergste vijand niet eens toewenst. 

Onafgebroken blijf ik huilen. Mijn ogen prikken van de tranen. Het snikken gaat over naar een dierlijk, jankend geluid, waarvan ik niet wist dat het uit me kon komen. Ik voel me gevild. Binnenstebuiten gekeerd. Al mijn organen pijnlijk aan de oppervlakte gebracht. Wat heeft het allemaal voor zin zonder hem. Ik heb nooit eerder in mijn leven zulke duistere gedachten gehad. Ik kan me totaal niet voorstellen dat dit ooit nog goed komt. Ik wil niet zonder hem leven. Alles verwordt tot duisternis. Kleurloze objecten omringen mij en ik heb geen geur. 

Ik weet niet hoe lang ik blijf zitten op de bank. Nu totaal gevoelloos en verdoofd. De zon is inmiddels ondergegaan, want het is pikkedonker hier. Uitgeput en uitgewrongen kruip ik op handen en voeten de trap op naar boven. Ik trek mezelf op, aan de bedrand, en opgerold als een slak in zijn huisje, val ik in slaap. 

Met gortdroge ogen word ik de volgende ochtend wakker. Ik voel pijn in mijn keel en de eerste vijf seconden besef ik nog niet wat zich gisteren allemaal heeft voorgedaan. En dan de klap. Een zware kegel plant zich precies tussen mijn ribben. Ik hap naar lucht. Mijn lijf voelt nog broos van de operatie, alsook van de pijn om zijn vertrek. Waar is hij naartoe? En kan ik hem überhaupt bereiken? In de hoop op een bericht kijk ik op het scherm van mijn mobiel. Niks. Diep vanbinnen weet ik dat het voorlopig ook totaal geen zin heeft om hem te willen spreken. Hoe hij er gisteren aan toe was; daar komt hij niet zo snel overheen. Ik ken hem. Dit bijt in zijn ziel en laat een enorm litteken achter. Versuft nog van de medicijnen, de tranen en alles wat mij heeft leeggevreten loop ik de trap af. 

Het huis voelt onpersoonlijk en kil. Ik zet een pot koffie en trek als uit reflex één voor één de kastjes en lades in de keuken open. Net als de kilte van het huis, omarmt ook de leegte van de lades mij. Nu snap ik waarom hij zo de deur uit is gestapt. Hij heeft blijkbaar niks en niemand nodig. Het nare gevoel van een vervellende huid, die je probeert los te trekken en net te ver gaat, overspoelt me. Het onaangename, vervelende, rillende gevoel waar je hoofd van gaat schudden en je lijf van walgt. Ik voel me niet mezelf. Mijn ziel in een verkeerd lichaam geplaatst. Ik wil hier niet zijn. Ik wil hier niet zijn.

Wordt vervolgd.