Anna Karolina #214: 'De kunst der verleiding'

Anna en Damir rijden naar huis. Anna wil zo snel mogelijk opnieuw zwanger worden, maar zonder het te beseffen gooit Damir roet in het eten. We zitten naast elkaar in de auto en ik voel me al tien keer beter dan binnen in het ziekenhuis. Natuurlijk ben ik dankbaar voor alle goede zorgen en dat ze me weer opgelapt hebben, maar eenmaal geholpen, wil je er gewoonweg niet langer blijven dan nodig. Je moet en zal naar buiten. Je vertrouwde wereld weer in. Je lijf voor de gek houden dat je er weer helemaal jezelf bent. Dat er geleefd mag worden.  'Damir, ik...' 'Anna, misschien stom, maar wil je me alsjeblieft vanaf nu Sebastiaan noemen. Dat Damir verhaal ligt nu achter ons.' Ik kijk naar hem en knik dankbaar voor zijn interruptie. Alles wat ik bijna wilde zeggen, durf ik nu al helemaal niet meer over mijn lippen te krijgen. 'Is goed. Ook al krijg ik het nooit echt uit mijn hoofd, denk ik.' Damir, de naam alleen al, gaf me altijd al rillingen. Een opwinding lag erin besloten. Een verwachting, een duister verlangen. Hij legt zijn grote hand op mijn knie en ik voel warmte door mijn lijf stromen. Ik verlang zo naar hem. En ja, ik heb nog een fucking wond van het schot, en ik mag zo min mogelijk bewegen om de hechtingen vooral niet te beroeren, maar oh oh, wat heb ik een zin in hem. Het verlies van ons kindje voelt zo dramatisch en zwaar, dat ik niets anders wil op dit moment, dan alles vergeten en zorgen dat ik zo snel mogelijk weer de oude ben. Genezen en zwanger in mijn geval. 'Ik ga stoppen met werken.' Hij kijkt strak voor zich uit en knijp nu een beetje met zijn hand, wat mijn been doet verkrampen. 'Au, niet doen.' In sla zijn hand weg en schik van mezelf. 'Anna, ben je okay?' 'Ben een beetje nerveus denk ik.' 'Okay, rustig nou maar. Je bent veilig nu.' 'Dank je, sorry, maar hoezo stop je met je werk? Je houdt van je baan.' 'Anna, mijn werk heeft ons alleen maar in de problemen gebracht. Jij bent verdomme ontvoerd, beschoten, weet ik allemaal wat niet, door mijn toedoen. Ik wilde al een tijdje geleden kappen, dus nu met de komst van de baby en jouw revalidatie lijkt het me een perfect moment om de knoop door te hakken.' 'Maar, word je dan wel gelukkig? Je kan toch niet alleen maar thuis zitten en voor mij zorgen?' 'Nou, zeker wel. En vooral nu. Je hebt me nodig Anna, en ik heb genoeg opzij gezet om er riant van te leven samen de komende tijd. Daarna zien we wel weer.' 'Je hebt het allemaal al bedacht.' 'Ja, en nu is het allerbelangrijkste dat jij je rust krijgt en aansterkt.' Ik bedek zijn klauw met mijn trillende hand. 'Ik verlang naar je. Ik heb je zo gemist', zeg ik zacht. 'Anna, lieverd, je bent net beschoten. Je wilt toch niet zeggen dat je nu aan seks denkt?' 'Het gaat niet om alleen seks. Ik wil je voelen, mij veilig voelen. Ik wil onze liefde bezegelen. Onze toekomst.' 'Anna, sorry schatje, maar hoe graag ik ook wil, ik raak je met geen vinger aan voorlopig. Je moet rusten, dat heb je toch wel zekere zelf gehoord. En ik ga nooit iets doen wat de baby zou kunnen schaden. Ik heb geen bezegeling nodig om te weten dat jij mijn vrouw bent, mijn toekomst, de moeder van mijn kinderen.' Ik pers mijn lippen op elkaar en bijt op mijn lip. 'Als we thuis zijn ga je direct naar bed. Ik slaap op de bank. Je hebt rust en vooral geen opwinding nodig. En maak je maar geen zorgen om mij schatje, ik wacht op je zolang het duurt.' Hij knipoogt lief en glimlacht naar me en ik voel een misselijkmakende steek in mijn hart. Liegen tegen de man waar je van houdt is de meest pijnlijke, vernietigende kracht. Je hele wezen voelt donker aan. Alsof je er niet echt bent, maar gevangen in een parallel universum, dat precies naast de waarheid ligt. Je kan elkaar aanraken, maar het voelt nep en gevoelloos aan. Eerlijk zijn; dat hoort. Dat vereist kracht en lef. Blijven en liegen daarentegen, dat is het meest lage wat je kan doen in een relatie. En ik maak me er schuldig aan en ben nog lang niet van plan om ermee te kappen. En ik weet het, ik doe het bewust. En dat is nog het meest angstaanjagende hieraan. Wordt vervolgd.