Als íéts mij op de kast kan jagen, zijn het wel moraalridders

Een kerel aan de andere kant van de straat, veilig op de stoep, vindt het nodig mij een reprimande te geven. Fijntjes wijst hij mij erop dat ik absoluut niet op mijn telefoon mag kijken terwijl ik fiets. Ik voel me betrapt, want in feite heeft hij gewoon gelijk. Maar in plaats van berouw te tonen, ontsteek ik in woede. Het woord pannenkoek rolt al uit mijn mond. Scheldend vervolg ik mijn route.

Als íéts mij op de kast kan jagen, zijn het wel moraalridders. Mensen die het nodig vinden anderen erop te wijzen dat ze iets doen wat echt niet door de beugel kan. Als ik hem nou bijna had aangereden, had ik het nog begrepen. Maar hij stond dertig meter bij mij vandaan, veilig op een stoep. Waarschijnlijk zichzelf opvretend, omdat ik mij niet aan de regels hou.

Dit is wat mij betreft Nederland in een notendop: mensen die maar wat graag met een opgeheven vinger naar een ander wijzen. Iets wat een Italiaanse vriend, woonachtig in ons land, ook altijd verbaasd opmerkt. Wij Nederlanders omarmen het concept ‘leven en laten leven’ niet altijd. Voor sommige landgenoten is het een doodzonde als je af en toe de wet een beetje overtreedt. Chagrijnig fiets ik door naar huis, waar Boris de hond wacht om uitgelaten te worden. Het kleine natuurbos naast ons huis wordt aangepakt door de gemeente. Een bevlogen boswachter legde mij vorige week uit dat het hoog tijd is voor een grote schoonmaak. Omdat veel wandelaars van de gebaande paden afwijken, ontstaan overal geitenpaadjes in het bos. Dat heeft kennelijk invloed op de groei van bepaalde planten en struiken. Die spontaan ontstane paadjes worden nu geblokkeerd door gigantische gekapte boomstammen en snoeihout, zodat de natuur zich weer rustig kan herstellen.

In het begin moest ik even wennen, want het was nu toch zeker twee minuten omlopen naar het koffiebarretje aan de voet van het bos. Maar omdat de beste man zo rustig uitlegde waarom het belangrijk is, hou ik mij sindsdien braaf aan de wandelpaden.

Ineens zie ik een vrouw van middelbare leeftijd met grote moeite over de stapel boomstammen heen klauteren. Terwijl ik naar haar gestuntel kijk, zie ik dat ze niet de eerste is die de natuurlijke blokkade probeert te omzeilen. Een vers geitenpaadje is alweer aan het ontstaan. Met haar laarzen banjert ze door de struiken op weg naar haar kop koffie. Bijna wil ik er iets van zeggen, want ik vind hier heel veel van. Maar laat ik nou toevallig géén fatsoensrakker zijn.